เครียด

สวัสดีค่ะ เราอายุ21ปี ตอนนี้กำลังเรียนเเละทำงาน เราเป็นคนเชียงใหม่ค่ะ เเต่โตที่ร้อยเอ็ด  ชีวิตเราเหมือนโดนเเกล้งมาตั้งเเต่เกิด เเม่เราท้องเราตอนอายุ17ปี เหมือนไม่พร้อม พอคลอดมาเขาก็เลี้ยงเราค่ะส่วนพ่อเราไม่มีค่ะไม่รู้จักชื่อไม่เคยเจอหน้า ถามญาติพี่น้องก็ไม่บอก เเม่เราเลี้ยงเราจนถึงอนุบาล1 ชีวิตเริ่มหมุนตอนนี้ค่ะ เราเป็นครอบครัวตระกูลใหญ่พอสมควร เเต่ตายายเราเเยกตัวออกจากตระกูล ฉะนั้นเราจึงเป็นแกะดำในหมู่ญาติ มีครั้งนึงลุงมาเยี่ยมเรา เห็นเรากับเเม่ลำบากมาก ลุงเลยพามาอยู่ร้อยเอ็ดด้วยทำร้านก๋วยเตี๋ยวให้ เเต่เเม่เราไม่อยากอยู่ที่นั่นจึงหนีมาเชียงใหม่ทิ้งเราไว้กับลุง เรากับเเม่ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เราก็อยู่กับทางครอบครัวลุงมาเรื่อยๆ จนอายุ12 ลุงเราเสีย ตอนนี้เราเริ่มเคว้งคว้างละค่ะ ตอนเด็กเป็นคนขยันมากจนใครๆก็อยากได้เป็นลูกบุญธรรม เราได้ไปอยู่กับครอบครัวนึง เขาดีกับเรามากค่ะอยู่กันอย่างมีความสุข อยู่มาได้ปีกว่าพ่อเลี้ยงเราเสียค่ะ ส่วนเเม่เลี้ยงก็ไม่สบายไม่ได้ทำงานเราก็อยุ่กับเขาอีก2ปี จนเราอยู่ม.2เริ่มโตติดเพื่อน ทางเเม่เลี้ยงกลัวจะเลี้ยงเราไม่ไหว เลยจะคืนเราให้กับญาติ ฝ่ายทางป้าที่เป็นเมียลุงเราที่เสีย ก็ติดต่อคนทางเชียงใหม่ให้มารับเราไปค่ะ เขาก็มารับเราค่ะเเล้วตามหาเเม่ให้ ม.3เราอยู่กับญาติไปก่อนที่ลำปาง พอจะขึ้นม.4เขาก็ติดต่อเเม่ให้นะคะ จนเจอกันเเรกๆก็ดีใจค่ะที่เจอกัน เขามารับไปอยู่ด้วยเเรกก็ดีค่ะ หลังๆมาเริ่มเข้ากันไม่ได้ เรามีความรู้สึกว่าเขาไม่ใช่เเม่ไม่ผูกพันธ์ เขาก้ไม่รุ้สึกว่าเราเป็นลูกค่ะ ไม่เจอกัน10กว่าปีถ้าจำไม่ผิด  เเล้วผิดมั้ยคะที่เราดูเหมือนลูกเนรคุณ เรารู้สึกเเบบนี้จริงค่ะ เหมือนไม่มีความรักความผูกพันธ์อะไรเลย จนวันนึงเราทะเลาะกัน เราทนไม่ได้ตัดสินใจออกจากบ้านมาอยู่กับแฟน *ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดซ่าส์อะไรถึงกล้าออกมาได้ขนาดนั้น เเม่ก็ไม่ตามเราค่ะ ส่วนเราก็ไม่ได้กลับไป4ปีค่ะ เราเรียนจบปวช.3. เราก็เลิกกับเเฟนมาอยู่กับเพื่อนทำงานก่อนค่ะดรอปเรียนไว้ ตอนนี้เพื่อนเเยกตัวไปมีครอบครัวทำงานที่ใหม่เเล้ว ส่วนเราก็มีแฟนค่ะ ทำงานก็ได้เจ้านายดีค่ะ เเต่การเงินเราลุ่มๆดอนๆ ชีวิตเริ่มท้อเเท้สิ้นหวัง พยายามประคองตัวเองให้ได้ทั้งหมดคือเราเป็นคนตัวคนเดียว ไม่มีต้นทุนไม่มีบ้านไม่มีรถ ไม่มีญาติเพราะเราเป็นเเกะดำญาติเลยเขี่ยทิ้ง บางวันเราก็ร้องไห้ ชีวิตไม่เคยมีความสุขเลย เเต่เราไม่เคยเอาเรื่องที่เราไม่มีพ่อเเม่ไม่มีอะไรเลย มาเป็นปมค่ะ เเต่ยิ่งโตยิ่งเครียด เหนื่อยหันหน้าปรึกษาใครไม่ได้เลยมาระบายให้ฟัง เรายังกลัวว่าวันนึงจะเป็นโรคซึมเศร้า เราเลยพูดกับตัวเองว่า ถ้าฐานะชีวิตไม่ดีขึ้นเราจะไม่มีครอบครัวมีลูก เพราะมีกลัวจะทำให้เจามาลำบากเหมือนเรา เเต่ชีวิตยังอีกยาว บททดสอบยังมีอีกเยอะก็ต้องทนต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะ