๙ แล้ว ๖ ๖ แล้ว ๙ ชีวิตที่น่าเศร้า ไม่แพ้ชีวิตที่มีทางเลือกก็คือ.....

แก้ไขหัวกระทู้ไม่ได้แล้ว

ที่ถูกต้องคือ

๙ แล้ว ๖ ๖ แล้ว ๙ ชีวิตที่น่าเศร้า ไม่แพ้ชีวิตที่ ไม่มีทางเลือก ก็คือ.....





ความจริงกะว่าจะตั้งกระทู้ตอนเช้าวันจันทร์  แต่คิดว่าคนส่วนใหญ่คงเลือกจะจ้องดูราคาหุ้น มากกว่าอ่านกระทู้

ที่นึกแวบถึงเรื่องนี้ขึ้นมา  มาจากวันที่ไปทำเรื่องเอาหุ้น PB  ในพอร์ต ให้โบรกเกอร์ขายเทนเดอร์ออฟเฟอร์ให้



,

วันพุธที่แล้ว  นัดมาร์เก็ตติ้งไว้ตอนบ่ายโมงครึ่ง  ซึ่งน่าจะเป็นเวลาที่มาร์เก็ตติ้งมีเวลาว่าง นั่งทำเรื่องให้
ซึ่ง เป็นเวลาปีหรือสองปีครั้ง  ที่จะแวะไปทำธุระที่สำนักงานโบรกเกอร์ในอาคารสินธร

ที่แล้วมา มาร์เก็ตติ้งที่ดูแลบัญชีให้จริงๆ  ได้ให้รุ่นน้องเป็นคนดูแลบัญชีให้อีกที

ระหว่างนั่งทำเรื่องขายเทนเดอร์ออฟเฟอร์  
คุณ...ที่เป็นผู้ดูแลบัญชีโดยตรง  ก็ได้เข้ามาทักทาย

เลยได้คุยกันหลายเรื่อง

แรกสุดเลย  ผมขอโทษที่ไม่ได้ซื้อขายหุ้นมานานมาก  
ทำให้คนดูแลบัญชีขาดรายได้เปอร์เซนต์ค่าคอมมิชชั่น

ซึ่งเธอก็ยิ้มเข้าใจ  เพราะรู้มานานแล้วว่า  การเล่นหุ้นของผม   ไม่เหมือนกับคนอื่น
จริงๆ เธอบอกว่า  ลูกค้าที่เคยดูแลบัญชีมา มีผมคนเดียวที่ลงทุนแบบนี้

น้อยครั้งมาก ๆ  ที่จะเล่นหุ้นเก็งกำไรช่วงสั้นๆ  
แต่สิ่งที่เธอได้ก็คือความสบายใจ   ไม่ต้องคอยให้คำแนะนำ
ในเรื่องที่ไม่มีใครรู้จริง หรือรู้ถูกต้องทุกครั้งอย่างเช่นตลาดหุ้น ราคาหุ้น
เรียกว่า  ถึงไม่ได้เงินค่าคอมมิชชั่นก็ได้ความสบายใจ

คุยย้อนความหลังกันไป  เธออยู่ในวงการหุ้นมานานเกินยี่สิบปี
ผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านลูกค้ามาทุกรูปแบบ
ผ่านความกดดันจากลูกค้ามาทุกสภาพอารมณ์

เธอบอกว่า  

ลูกค้ารายย่อยส่วนใหญ่ ไม่ค่อยยอมดัทลอส

น่าเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้มาร์เก็ตติ้งทุกคนต้องเครียดมากๆ  บอกถูกก็แล้วไป  บอกผิดก็

ผ่านชีวิตในตลาดหุ้นมายี่สิบปี  ทุกวันนี้ชีวิตมีทางให้เลือกแล้ว  

๑ เลือกกินเงินเดือนประจำ + เปอร์เซนต์ค่าคอมมิชชั่น  
ต้องทำยอดซื้อขายให้ได้ตามเป้าที่บริษัทกำหนดทุกเดือน  ไม่งั้นอาจจะโดน... ?


๒  ไม่มีเงินเดือนประจำ  ได้เฉพาะเปอร์เซนต์ค่าคอมมิชชั่นตามยอดซื้อขายที่ทำได้  


คงไม่ต้องบอกว่า  เธอเลือกแบบที่ ๒  เพื่อความสมดุลระหว่างรายได้ และสุขภาพจิตของตัวเอง

ก่อนจากกัน เธอเดินตามออกมากดเปิดประตูให้
พร้อมกับทักว่า  คุณ...เจอทีไรก็ไม่อ้วนขึ้น

ผมเลยบอกว่า  ออกกำลังกายขี่จักรยานอยู่กับที่ วันละหนึ่งชั่วโมง

เลยถามกลับว่า  คุณ...ได้ออกกำลังกายบ้างหรือเปล่า  ขืนทำแต่งานแบบนี้ แล้วไม่ออกกำลังกาย
สุขภาพกายน่าจะแย่ตามสุขภาพจิต




นี้น่าจะเป็นสาเหตุที่เธอยังดู ฟิต เฟิร์ม ฟัน  ในวัยน่าจะใกล้ห้าสิบแล้ว ?

ถือว่า  เป็นชีวิตที่เธอเลือกแล้วว่า  สมควรจะเลือกไปทางนั้น  


ส่วนผม  ก็เลือกมานานแล้วว่า  จะเดินทางแสวงหาเงินในตลาดหุ้นไปตามเส้นทางไหน




* ระหว่างนั่งคุยกัน  เธอได้พูดถึงหุ้น ocean  ว่าขึ้นมาสี่เท่าภายในหนึ่งเดือน ?
จากบาทกว่า กลายมาเป็นห้าบาท
ผมเลยบอกว่า   ส่วนใหญ่รายย่อยจะซื้อตอน 5 บาท !!!  
เธอถึงกับหัวเราะออกมา  (น่าจะประมาณว่า ทำไมรู้จริง )



บรรยากาศห้องค้าที่เงียบเหงา  (เพราะรายย่อยติดหุ้นกันเป็นส่วนใหญ่ ?)






!++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แม้แต่ชีวิตนอกตลาดหุ้น   มันก็ให้บทเรียนได้ว่า

อย่าทำอะไร   เกินความสามารถตามปัจจัยพื้นฐานสะสมของตัวเราเอง

ตอนเที่ยงวันศุกร์ที่ผ่านมา   ภรรยามีเวลาว่างตรงกันพอดี
เลยไปกินติมซำ  จากบัตรโปรโมชั่นบุฟเฟต์ติมซำ  ของโรงแรมตรัง เชิงสะพานพระราม 8 ฝั่งพระนคร


ระหว่างรอภรรยาไปเข้าห้องน้ำ   ผมก็หยิบใบสั่งติมซำมาติ๊ก ช่องละ 1 ที่

พอภรรยากลับมา  เธอบอกว่าแค่ช่องละ 1 ที่ น่าจะไม่พอกินนะ
เลยกาเปลี่ยน 2 ที่หมดทุกรายการที่สั่ง



กินไปซักชั่วโมง  เริ่มกินต่อไม่ไหว ได้แต่นั่งหัวเราะจ้องหน้ากัน  
โดยมีติมซำที่สั่งแล้วกินไม่ไหวเหลืออีกหกเข่ง
ซึ่งทางห้องอาหารระบุไว้ชัดเจนว่า  กินไม่หมด คิดค่าอาหารตามจำนวนเข่ง

ลงท้าย  ต้องยอมคัทลอสเพื่อรักษาสุขภาพกาย  
โดยยอมจ่ายค่ากินอาหารไม่หมด รวม 275 บาท
ถือของที่เหลือ ใส่ถุงนำกลับมาให้คนที่บ้านกินต่อ


เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างของการ





++++++++++++++++++++++++++++++++++

คืนวันพุธที่ผ่านมา   มีธุระต้องไปนอนค้างคืนที่โรงแรมรามาการ์เด้นท์
ระหว่างลงลิฟท์ช่วงเช้าวันพฤหัส
เจอพนักงาน ใส่เสื้อยืดแมคโดนัลด์มาสัมนาที่โรงแรม


ไม่รู้นึกยังไง  ถามไปว่า   แมคโดนัลด์สาขาดิโอลด์สยามเลิกร้านไป
เพราะเจอปัญหา คนมานั่งแช่ทั้งวันหรือเปล่าครับ

คำตอบคือ  ไม่ใช่ปัญหาคนมานั่งแช่ในร้าน แต่ทางโอลด์สยามขอขึ้นค่าเช่า

ทึ่งมากเลย  ที่เธอรู้ว่าสาขาดิโอลด์สยามเลิกไปแล้ว  
แถมรู้ด้วยว่าเลิกร้านเพราะอะไร

สะท้อนถึงคุณภาพของคนองค์กรได้เป็นอย่างดี



บันไดนับจำนวนแคลอรี่ของโรงแรมรามาการ์เด้น  มีหลายโรงแรมที่ทำแบบนี้เหมือนกัน