อย่างมีชีวิตสงบ อยากมีชีวิตที่ไม่ต้องดิ้นรน ถ้าไม่ได้ก็ไม่มีชีวิตเลยได้ไหม

ดูไปแล้วจขกท.(ขอแทนว่า พิม นะคะ)ก็เหมือนจะเป็นชีวิตที่มีความสุข แต่ตั้งแต่อนุบาล2จนถึงปัจจุบัน ยังไม่เคยมีวันไหนที่ไม่ได้จับหนังสือแม้แต่วันเดียวเลย ต้องโดดโรงเรียน โดดกิจกรรม เพื่อออกมาเรียนพิเศษตลอด จนวันนี้ได้คณะในฝันที่ทุกคนอยากให้เป็นแล้ว ก็คิดว่าตัวเองอยู่มหาลัย มีอิสระทางความคิดที่จะสามารถทำอะไรด้วยตัวเองได้มากพอ แต่ก็คิดผิด อยากไปห้าง ก็ต้องขอ ต้องรอว่าจะมีคนอนุญาตไหม อยากไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่สามารถไปได้ อยากไปเรียนเสริมที่ตัวเองฝันไว้ ก็เรียนไม่ได้ ทุกวันนี้จขกท.มีแต่ชีวิตที่เรียนกับเรียน แม้กระทั่งวันนี้ พ่ออยากให้ดูคลิปอุบัติเหตุ(พ่อชอบเปิดให้คนในบ้านดูบ่อยๆ ซึ่งก็ไม่อยากดู) พอไม่ทำตามก็โดนด่า บอกให้ไปไกลๆตีนกูซ่ะ คือที่เราไม่อยากดูก็เพราะว่าช่วงนี้เราหดหู่กับชีวิตตัวเองมากพอแล้ว ไม่อยากดูอะไรให้มันรู้สึกไม่อยากมีชีวิตไปมากกว่าเดิม ถ้าตอนนี้ลาออกจากการเป็นตัวเองได้ก็จะลาออกแล้ว ไม่ไหวแล้ว แล้วพออยากเป็นคนกตัญญูเชื่อฟังพ่อแม่บ้าง ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนก็โดนเพื่อนด่าอีก ว่าบ้าป้ะ เอ๋อป่ะเนี่ยคิดเองไม่เป็นหรอ มีสมองเองป้ะ ถ้าพูดคนเดียวก็จะไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่พอมีคนพูดซ้ำทับๆกันหลายคนก็รู้สึกท้อแท้และทำอะไรไม่ถูก เหมือนมีคนคอยดึงอยู่ทั้ง2ข้าง จนตอนนี้เราเหมือนจะตัวฉีก เหมือนตอนนี้เราไม่ได้มีจุดยืนอยู่ตรงไหนสักที่บนโลกใบนี้แล้ว คณะที่เราเรียนก็เรียนหนักแบบไม่ไหวแล้วด้วย ไม่คิดว่ามันจะหนักได้ถึงขนาดนี้
ปล.จขกท.รู้สึกว่าตัวเองมีeqต่ำ วอนคนช่วยคิดให้ทีว่าควรทำไงดีกับชีวิต หรือเราควรทนต่อไปดี เดี๋ยวก็หายเองแหละเนาะ555555