เคยคิดไหมว่าเราทำดีที่สุดแล้ว ? ในเรื่องของความรัก ที่แสนยาวนาน 8 ปี ถ้าคบกันถึง 10 ปี เราจะแต่งงานกัน นั้นเป็นสิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งบอกกับเราในช่วงเวลาที่เราเริ่มคบกันใหม่ๆ
ก่อนหน้านี้เราคบกับผู้ชายอยู่คนหนึ่งตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย ตอนนั้นย้ายมาเรียนต่อ ม.4 แล้วเราก็ได้เจอกัน ด้วยความที่เราเป็นเด็กใหม่อะไรก้ดูใหม่และดีไปหมด เราเห็นรุ่นพี่อยู่คนหนึ่งก็สะดุดตาดีนะด้วยความที่เป็นคนช่างพูด และเราจำเขาได้ตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรกที่มาสมัครเรียน แต่เพื่อนในห้องที่เป็นเด็กเก่าไม่รู้ทำไมถึงไม่มีใครชอบเขาเท่าไหร่หรอก เราเรียนอยู่ชั้นเดียวกันพี่เขาชอบมาเดินเล่นคุยกับสาวๆ (เริ่มรู้สึกแล้วแหละว่าเป็นคนเจ้าชู้) แต่ตอนนั้นก็ยังให้ความสนใจเขาอยู่ จนวันหนึ่งชั่วโมง ชมรม เรากับพี่เขาอยู่ชมรมเดียวกันเค้าก็เข้ามาคุยตามประสานิสัยของเขานั้นแหละ เราอยู่ชมรมรูบิดกัน (ช่วงนั้นกำลังฮิตมาก) แต่เรายังไม่มีรูบิดเล่นนะสิยังไม่ได้ซื้อ ตอนนั้นจำไม่ได้ว่ารายละเอียดเป็นยังไงแต่สรุปพี่เขาก็ซื้อมาให้เรา แล้วบอกว่ามีของตัวเองเมื่อไรแล้วเอามาคืนก็ได้ (ตอนนั้นงงๆแต่ก็รับเอาไว้) แต่พี่เขาไม่ได้ทำอย่างนี้กับเราแค่คนเดียว เราก็เลยยังงงๆว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ซื้อของมาให้คืออะไร เพราะวันต่อๆมาก็ยังวนเวียนอยู่หน้าห้องคุยเล่นกันเด็กผู้หญิงในห้องเราไปเรื่อย จนมาช่วงฤดูหนาวของปีนั้นเป็นปีที่กรุงเทพมีอากาศหนาวในรอบหลายปี ด้วยความที่เป็นเด็กต่างจังหวัด และที่ผ่านมากรุงเทพไม่เคยได้สัมพันธ์กับอากาศหนาวเราเลยมีเสื้อกันหนาวแค่ตัวเดียว วันนั้นในตอนเช้าที่ไปโรงเรียนอากาศก็โอเคกำลังดีไม่หนาวกำลังสบาย เลยไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวออกมาด้วย แต่พอตกสายหลังจากเคารพธงชาติเสร็จนี่สิ ลมหนาวมาแบบปีหน้าต่างก็ยังเอาไม่อยู่ ด้วยความที่เรียนอยู่ชั้น 5 ลมพัดเข้ามาเต็มๆเลย ตอนนั้นรู้สึกว่าเราจะออกมายืนทำอะไรอยู่หน้าห้องสักอย่างหนาวมากตอนนั้นอดทนสุดๆ อยู่ๆพี่เขาก็เดินเข้ามาแล้วก็ยื่นเสื้อกันหนาวที่เขาใส่มาให้เรา แล้วถามเราว่าไม่หนาวหรอ? เราตอบไปว่าหนาวแต่ไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมา ตกเย็นพี่เขาของเบอร์โดยให้เหตุผลว่า จะเอาไว้โทรเตือนให้เอาเสื้อกันหนาวมาคืนหลังเอากลับไปซักให้ และนั้นเป็นวันแรกที่เราเริ่มคุยกัน
เราสองคนเริ่มคุยกันในฐานะ "กิ๊ก" สมัยนั้นพึ่งมาคำศัพท์นี้เกิดขึ้นมั้ง ตอนนั้นเราก็ไม่รู้หรอกว่ากิ๊กคืออะไร พี่เขาให้คำนิยามว่า เป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนทำอะไรที่อยู่ได้เหมือนแฟนแต่ไม่มีสิทธิหึงห่วง เราก็โอเคกับสถานะนี้นะ เพราะเราก็ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไร แต่จนแล้วจนรอดเหมือนเล่นกับไฟในความที่พี่เขาบอกว่าเป็นแค่ "กิ๊ก" ไม่มีสิทธิ์หึงหวงนี่แหละ นานวันยิ่งมีความหึงหวงเพิ่มขึ้นจากที่ไม่ได้ใส่ใจ พี่เขาคุยกับผู้หญิงหลายคนและมีผู้หญิงที่เขาคุยมาก่อนหน้าเราแล้วแต่อยู่กันคนละที่สถานะเหมือนจะเป็นแฟน แต่พี่เขาบอกเราว่าเป็นแค่พี่น้องกัน เราเริ่มต้องการความชัดเจนมากขึ้นในเรื่องของสถานะจนเปลี่ยนจาก สถานะ กิ๊ก เป็นแฟน ผู้หญิงคนนี้วนเวียนอยู่ในชีวิตของเราอยู่ 3-4 ปีน่าจะได้ และในระหว่างนั้นก็มีผู้หญิงอีกหลายคนเข้ามาในวนจรชีวิตของเรา เราบอกเลิกกันหลายครั้ง แต่สุดท้ายเรานี้แหละที่เป็นคนง้อเขาให้กลับมาทุกครั้ง ทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เขาอยู่กับเรา หลังจากที่เขาหยุดความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนหนึ่งเขาจะมีผู้หญิงใหม่เข้ามาทุกครั้ง และหลายครั้งที่เขาบอกเลิกเราเพื่อไปคบกับผู้หญิงคนอื่น แต่ไม่นานเขาจะหลับมาง้อขอเราคืนดีเอง
ช่วงในปีที่ 5 นี้เองคือความเปลี่ยนแปลงของชีวิต แม่ของเราเกิดอุบัติเหตุความรับผิดชอบทั้งหมดในครอบครัวก็ตกเป็นของเรา เราอยู่กับแม่แค่สอง แถมก่อนหน้าก็พึ่งจับได้ว่าแฟนนอกใจไปมีคนอื่น บอกเลิกกับเราเพื่อที่จะไปคบกับผญ.คนนี้ เห็นตอนที่พี่เขาพาผญ.มานอนที่ห้อง ทุกอย่างมันมาไล่เลี่ยกันหมด พี่เขากลับมาขอคืนดีกับเราได้ไม่นานเพราะรู้ตอนหลังรู้ว่าผญ.ที่ตัวเองตัดสินใจบอกเลิกกับเราเพื่อไปคบ ยังไม่เลิกกับแฟนจริงๆ ตอนนั้นเราไม่รู้หัวใจเราด้านชาไปหมดแล้วความเจ็บปวดและเสียใจไม่มีอยู่แล้วเพราะทุกอย่างมุ่งไปที่แม่คนเดียว ทั้งค่ารักษาพยาบาล ค่าบ้าน ค่ากินอยู่ทุกอย่าง จากเด็กเพิ่งเข้ามหาลัยทุกอย่างดำเนินไปเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปต้องหยุดลง เราตั้งหน้าตั้งตาทำงานหาเงินตัดทุกอย่าง ส่วนพี่เขาก็พยายามทำตัวดีขึ้นและสัญญาว่าจะไม่นอกใจเราอีก แต่มันคงสายไปสำหรับความรู้สึกของเราไปแล้ว เราแทบไม่มีความรู้สึกกับพี่เขาอีกแล้ว แต่เรายังคบกันต่อไปด้วยความที่คิดว่าวันหนึ่งเดียวเราสองคนคงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ครั้งนี้ทุกอย่างกลับกันจากเมื่อก่อน จากที่พี่เขาไม่ค่อยใส่ใจเรากลับดูแลเราทุกอย่างอย่างดี แต่เรากลับเย็นชาไม่เอาใจใส่เขาเหมือนเมื่อก่อน ในขณะที่พี่เขาดูแลเอาใจใส่ ทุกรายละเอียด แต่เราก็ยังคงฝังใจเจ็บอยู่แต่กับเรื่องที่ผ่านมา ไม่ไว้ใจพี่เขาอีกต่อไป ไม่มองในการกระทำในปัจจุบันของพี่เขา ไปเคยรับรู้หรือสนใจว่าตอนนี้พี่เขากำลังต้องเจอกับอะไรในชีวิตบ้าง ปล่อยให้เขาเผชิญเรื่องแย่ๆอยู่คนเดียว ตินนั้นคิดว่าเราทำดีแล้วดูแลเขาดึแล้วใส่ใจเข้าพอแล้ว แต่ในความเป็นจริงไม่เลย เรามั่วแต่คิดเรื่องของตัวเอง เอาแต่ใจ ยึดติดแต่เรื่องในอดีตที่เขาทำไม่ยอมเปิดโอกาสเปิดใจให้เขาได้เข้ามาอยู่ในที่ที่เขาเคยอยู่ โดยที่เขาก้ไม่เคยปลิปากพูดมันออกมาให้เราต้องทุกข์ใจเพิ่ม ส่วนเรานะหรอมีอะไรก็ใส่ไม่ยั้ง เวลาผ่านไป 3 ปี ความสัมพันธ์ของเราสองคนเริ่มเหินหาย จนวันหนึ่งที่เขาเริ่มมีผญ.อื่นเข้ามาอีกครั้งความรู้สึกที่เคยเจอก่อนหน้าก็ประดังออกมา เราเคยยื่นคำขาดเอาไว้ว่าหากเขานอกใจอีกครั้งเดียวเราจะไปเลย และเราก็ทำจริงๆ เราเดินออกมาจากชีวิตเขาโดยไม่ใยดีปล่อยเขาไว้คนเดียว โดยไม่เคยรู้เลยว่าเขากำลังต้องเผชิญหรือมีปัญหาอะไรในชีวิตบ้าง
ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาต้องเจออะไรบ้างตอนที่อยู่กับเรา ตอนที่อยู่กับเราเขายังมีใครซักคนอยู่เป็นเพื่อนแต่พอตอนไม่มีเราแล้วเขายิ่งไม่เหลือใคร เรารู้สึกผิดมากถึงแม้ต่อให้จะขอโทษเขากี่ครั้งก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรในอดีตไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ความสัมพันธ์ที่จบลงไปแล้วด้วยความใจร้อนของเรา และการไม่เคยให้อภัยเขาในอดีต ณ.ตอนนี้มันไม่สามารถเยี่ยวยาให้หลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อไปแล้ว ขอโทษนะ
แน่นใจไหมว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
ก่อนหน้านี้เราคบกับผู้ชายอยู่คนหนึ่งตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย ตอนนั้นย้ายมาเรียนต่อ ม.4 แล้วเราก็ได้เจอกัน ด้วยความที่เราเป็นเด็กใหม่อะไรก้ดูใหม่และดีไปหมด เราเห็นรุ่นพี่อยู่คนหนึ่งก็สะดุดตาดีนะด้วยความที่เป็นคนช่างพูด และเราจำเขาได้ตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรกที่มาสมัครเรียน แต่เพื่อนในห้องที่เป็นเด็กเก่าไม่รู้ทำไมถึงไม่มีใครชอบเขาเท่าไหร่หรอก เราเรียนอยู่ชั้นเดียวกันพี่เขาชอบมาเดินเล่นคุยกับสาวๆ (เริ่มรู้สึกแล้วแหละว่าเป็นคนเจ้าชู้) แต่ตอนนั้นก็ยังให้ความสนใจเขาอยู่ จนวันหนึ่งชั่วโมง ชมรม เรากับพี่เขาอยู่ชมรมเดียวกันเค้าก็เข้ามาคุยตามประสานิสัยของเขานั้นแหละ เราอยู่ชมรมรูบิดกัน (ช่วงนั้นกำลังฮิตมาก) แต่เรายังไม่มีรูบิดเล่นนะสิยังไม่ได้ซื้อ ตอนนั้นจำไม่ได้ว่ารายละเอียดเป็นยังไงแต่สรุปพี่เขาก็ซื้อมาให้เรา แล้วบอกว่ามีของตัวเองเมื่อไรแล้วเอามาคืนก็ได้ (ตอนนั้นงงๆแต่ก็รับเอาไว้) แต่พี่เขาไม่ได้ทำอย่างนี้กับเราแค่คนเดียว เราก็เลยยังงงๆว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ซื้อของมาให้คืออะไร เพราะวันต่อๆมาก็ยังวนเวียนอยู่หน้าห้องคุยเล่นกันเด็กผู้หญิงในห้องเราไปเรื่อย จนมาช่วงฤดูหนาวของปีนั้นเป็นปีที่กรุงเทพมีอากาศหนาวในรอบหลายปี ด้วยความที่เป็นเด็กต่างจังหวัด และที่ผ่านมากรุงเทพไม่เคยได้สัมพันธ์กับอากาศหนาวเราเลยมีเสื้อกันหนาวแค่ตัวเดียว วันนั้นในตอนเช้าที่ไปโรงเรียนอากาศก็โอเคกำลังดีไม่หนาวกำลังสบาย เลยไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวออกมาด้วย แต่พอตกสายหลังจากเคารพธงชาติเสร็จนี่สิ ลมหนาวมาแบบปีหน้าต่างก็ยังเอาไม่อยู่ ด้วยความที่เรียนอยู่ชั้น 5 ลมพัดเข้ามาเต็มๆเลย ตอนนั้นรู้สึกว่าเราจะออกมายืนทำอะไรอยู่หน้าห้องสักอย่างหนาวมากตอนนั้นอดทนสุดๆ อยู่ๆพี่เขาก็เดินเข้ามาแล้วก็ยื่นเสื้อกันหนาวที่เขาใส่มาให้เรา แล้วถามเราว่าไม่หนาวหรอ? เราตอบไปว่าหนาวแต่ไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมา ตกเย็นพี่เขาของเบอร์โดยให้เหตุผลว่า จะเอาไว้โทรเตือนให้เอาเสื้อกันหนาวมาคืนหลังเอากลับไปซักให้ และนั้นเป็นวันแรกที่เราเริ่มคุยกัน
เราสองคนเริ่มคุยกันในฐานะ "กิ๊ก" สมัยนั้นพึ่งมาคำศัพท์นี้เกิดขึ้นมั้ง ตอนนั้นเราก็ไม่รู้หรอกว่ากิ๊กคืออะไร พี่เขาให้คำนิยามว่า เป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนทำอะไรที่อยู่ได้เหมือนแฟนแต่ไม่มีสิทธิหึงห่วง เราก็โอเคกับสถานะนี้นะ เพราะเราก็ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไร แต่จนแล้วจนรอดเหมือนเล่นกับไฟในความที่พี่เขาบอกว่าเป็นแค่ "กิ๊ก" ไม่มีสิทธิ์หึงหวงนี่แหละ นานวันยิ่งมีความหึงหวงเพิ่มขึ้นจากที่ไม่ได้ใส่ใจ พี่เขาคุยกับผู้หญิงหลายคนและมีผู้หญิงที่เขาคุยมาก่อนหน้าเราแล้วแต่อยู่กันคนละที่สถานะเหมือนจะเป็นแฟน แต่พี่เขาบอกเราว่าเป็นแค่พี่น้องกัน เราเริ่มต้องการความชัดเจนมากขึ้นในเรื่องของสถานะจนเปลี่ยนจาก สถานะ กิ๊ก เป็นแฟน ผู้หญิงคนนี้วนเวียนอยู่ในชีวิตของเราอยู่ 3-4 ปีน่าจะได้ และในระหว่างนั้นก็มีผู้หญิงอีกหลายคนเข้ามาในวนจรชีวิตของเรา เราบอกเลิกกันหลายครั้ง แต่สุดท้ายเรานี้แหละที่เป็นคนง้อเขาให้กลับมาทุกครั้ง ทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เขาอยู่กับเรา หลังจากที่เขาหยุดความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนหนึ่งเขาจะมีผู้หญิงใหม่เข้ามาทุกครั้ง และหลายครั้งที่เขาบอกเลิกเราเพื่อไปคบกับผู้หญิงคนอื่น แต่ไม่นานเขาจะหลับมาง้อขอเราคืนดีเอง
ช่วงในปีที่ 5 นี้เองคือความเปลี่ยนแปลงของชีวิต แม่ของเราเกิดอุบัติเหตุความรับผิดชอบทั้งหมดในครอบครัวก็ตกเป็นของเรา เราอยู่กับแม่แค่สอง แถมก่อนหน้าก็พึ่งจับได้ว่าแฟนนอกใจไปมีคนอื่น บอกเลิกกับเราเพื่อที่จะไปคบกับผญ.คนนี้ เห็นตอนที่พี่เขาพาผญ.มานอนที่ห้อง ทุกอย่างมันมาไล่เลี่ยกันหมด พี่เขากลับมาขอคืนดีกับเราได้ไม่นานเพราะรู้ตอนหลังรู้ว่าผญ.ที่ตัวเองตัดสินใจบอกเลิกกับเราเพื่อไปคบ ยังไม่เลิกกับแฟนจริงๆ ตอนนั้นเราไม่รู้หัวใจเราด้านชาไปหมดแล้วความเจ็บปวดและเสียใจไม่มีอยู่แล้วเพราะทุกอย่างมุ่งไปที่แม่คนเดียว ทั้งค่ารักษาพยาบาล ค่าบ้าน ค่ากินอยู่ทุกอย่าง จากเด็กเพิ่งเข้ามหาลัยทุกอย่างดำเนินไปเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปต้องหยุดลง เราตั้งหน้าตั้งตาทำงานหาเงินตัดทุกอย่าง ส่วนพี่เขาก็พยายามทำตัวดีขึ้นและสัญญาว่าจะไม่นอกใจเราอีก แต่มันคงสายไปสำหรับความรู้สึกของเราไปแล้ว เราแทบไม่มีความรู้สึกกับพี่เขาอีกแล้ว แต่เรายังคบกันต่อไปด้วยความที่คิดว่าวันหนึ่งเดียวเราสองคนคงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ครั้งนี้ทุกอย่างกลับกันจากเมื่อก่อน จากที่พี่เขาไม่ค่อยใส่ใจเรากลับดูแลเราทุกอย่างอย่างดี แต่เรากลับเย็นชาไม่เอาใจใส่เขาเหมือนเมื่อก่อน ในขณะที่พี่เขาดูแลเอาใจใส่ ทุกรายละเอียด แต่เราก็ยังคงฝังใจเจ็บอยู่แต่กับเรื่องที่ผ่านมา ไม่ไว้ใจพี่เขาอีกต่อไป ไม่มองในการกระทำในปัจจุบันของพี่เขา ไปเคยรับรู้หรือสนใจว่าตอนนี้พี่เขากำลังต้องเจอกับอะไรในชีวิตบ้าง ปล่อยให้เขาเผชิญเรื่องแย่ๆอยู่คนเดียว ตินนั้นคิดว่าเราทำดีแล้วดูแลเขาดึแล้วใส่ใจเข้าพอแล้ว แต่ในความเป็นจริงไม่เลย เรามั่วแต่คิดเรื่องของตัวเอง เอาแต่ใจ ยึดติดแต่เรื่องในอดีตที่เขาทำไม่ยอมเปิดโอกาสเปิดใจให้เขาได้เข้ามาอยู่ในที่ที่เขาเคยอยู่ โดยที่เขาก้ไม่เคยปลิปากพูดมันออกมาให้เราต้องทุกข์ใจเพิ่ม ส่วนเรานะหรอมีอะไรก็ใส่ไม่ยั้ง เวลาผ่านไป 3 ปี ความสัมพันธ์ของเราสองคนเริ่มเหินหาย จนวันหนึ่งที่เขาเริ่มมีผญ.อื่นเข้ามาอีกครั้งความรู้สึกที่เคยเจอก่อนหน้าก็ประดังออกมา เราเคยยื่นคำขาดเอาไว้ว่าหากเขานอกใจอีกครั้งเดียวเราจะไปเลย และเราก็ทำจริงๆ เราเดินออกมาจากชีวิตเขาโดยไม่ใยดีปล่อยเขาไว้คนเดียว โดยไม่เคยรู้เลยว่าเขากำลังต้องเผชิญหรือมีปัญหาอะไรในชีวิตบ้าง
ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาต้องเจออะไรบ้างตอนที่อยู่กับเรา ตอนที่อยู่กับเราเขายังมีใครซักคนอยู่เป็นเพื่อนแต่พอตอนไม่มีเราแล้วเขายิ่งไม่เหลือใคร เรารู้สึกผิดมากถึงแม้ต่อให้จะขอโทษเขากี่ครั้งก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรในอดีตไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ความสัมพันธ์ที่จบลงไปแล้วด้วยความใจร้อนของเรา และการไม่เคยให้อภัยเขาในอดีต ณ.ตอนนี้มันไม่สามารถเยี่ยวยาให้หลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อไปแล้ว ขอโทษนะ