อยากระบายเฉยๆค่ะ

คือตอนนี้เราอายุ 16 เป็นลูกคนเดียวค่ะ พ่อกับแม่ของเราเลิกกันตั้งแต่ตอนที่เราอยู่ป.3 เราชอบแอบเห็นเวลาตอนที่เค้าทะเลาะกันตอนเราหลับไปแล้ว แต่ตอนนั้นเราก็ทำเป็นไม่รู้แล้วก็เฉยๆไป โดยที่ตอนที่เค้าเลิกกัน เค้าไม่ได้บอกให้เรารู้เลย เพราะเขาคงกลัวว่าเราจะคิดมาก แต่พอเราอยู่ประมาณป.5 วันนั้นเรากลับมาจากโรงเรียนไม่มีใครอยู่บ้านเราก็เจอใบหย่าของพ่อกับแม่อยู่บนโต๊ะ ตอนแรกที่เราเห็นก็ยอมเลยว่ารู้สึกช๊อคมาก แต่เราก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไร (เพราะเราเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บความรู้สึก) วันนึงเหมือนพ่อกับแม่ทะเลาะกันแล้วแม่ก็มาบอกว่า แม่กับพ่อไม่ได้รักกันเหมือนเดิมแล้วนะแต่ที่ยังอยู่บ้านเดียวกันก็เพราะไม่อยากให้ลูกรู้สึกขาดอะไร ตอนนั้นเราก็เข้าใจพ่อแม่นะว่าคือถ้าคนที่ไม่ได้รักกันแล้วจะให้มาทำเป็นยังรักกันอยู่มันก็คงยาก พอเราจะขึ้นมอหนึ่งพ่อกับแม่ก็ส่งให้เราไปอยู่โรงเรียนประจำ เพราะเค้าไม่ค่อยมีเวลาไปรับไปส่งเราเท่าไหร่ พอเราได้เข้าไปอยู่โรงเรียนประจำเราก็รู้สึกโอเคนะไม่ได้รู้สึกเหงาหรืออะไรเพราะว่าเพื่อนเพื่อนทุกคนก็ดีกับเรามากๆแต่เราก็ไม่เคยได้เล่าเรื่องของครอบครัวเราให้ใครฟังอย่างจริงๆจังๆหรอกทุกอย่างมันก็โอเคมาเรื่อยๆ จนเราอยู่ ม.3คือเหมือนกับแม่เราทำงานธุรกิจส่วนตัวก็จะมีรายได้มากกว่าพ่อซึ่งพ่อเราทำงานเป็นลูกจ้างธรรมดา แต่ก็มักจะมีปัญหากันบ่อยๆเรื่องของค่าใช้จ่ายเวลาเราไปเที่ยวกับแม่  แม่ก็ชอบให้ขอตังค์พ่อไปด้วยแล้วชอบบอกว่าเราเป็นลูกของพ่อ(เพราะว่าในใบหย่าตกลงกันว่าให้พ่อเป็นผู้ปกครอง)ทุกครั้งที่แม่พูดคำนี้เราก็มีรู้สึกน้อยใจนะแต่เราก็คงทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าเราพูดต่อไปเค้าก็คงหาว่าเราเถียง แต่พ่อกับแม่ของเราก็มีมุมที่แสดงความรักกับเราแตกต่างกันไป แม่ของเราจะชอบพาเราไปเที่ยวซื้อของให้แล้วก็เข้าใจอะไรเราในแบบผู้หญิงๆ พ่อเราเป็นคนที่ค่อนข้างใจดีมากๆ แล้วก็ยอมทำเพื่อเราทุกอย่าง ถึงพ่อไม่ค่อยมีตังแต่พอก็ชอบซื้อของมาให้เราเรื่อยๆในราคาที่ไม่ได้แพงมาก เวลาเราขออะไรที่เป็นเกี่ยวกับการเรียนพ่อเราจะให้ทุกอย่าง พ่อไม่เคยที่จะดุเราเลย เวลาเราทำผิดเขาก็แค่สอน แต่พ่อก็ชอบพูดกับเราว่าพ่อไม่ได้อยู่สอนเราไปตลอด แต่ด้วยความที่พ่อเป็นคนใจดีและตามใจเราก็ทำให้เราชอบเถียงชอบขัดใจเค้าอยู่บ่อยๆ แต่เค้าก็ไม่เคยว่าพ่อจะเงียบตลอดทุกครั้งที่เราใจร้อน แต่ปัญหาของเราก็คือทุกๆวันนี้เราจะอยู่กับแม่มากกว่าเพราะว่าแม่เราทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ที่บ้านแต่พ่อเราจะต้องออกไปทำงานข้างนอก เวลาอยู่กับแม่เรารู้สึกอึดอัดมากๆเพราะเวลาเราทำอะไรผิดเค้าก็ชอบเอาไปพาดพิงถึงพ่อ เวลาเราทำอะไรให้พ่ออย่างเช่นซักผ้า พับผ้า รีดผ้าให้ เค้าก็ชอบพูดเหมือนว่าเรารักพ่อมากกว่า แล้วทุกๆครั้งที่เราทำอะไรผิดหรือขัดใจ แม่ก็จะชอบไล่ให้เรากับพ่อออกจากบ้านของแม่ไป(เพราะบ้านที่เราอยู่ตอนนี้ก็คือบ้านของแม่ ส่วนบ้านของพ่อตอนนี้เปิดให้เค้าเช่าอยู่ซึ่งแม่เป็นคนเก็บค่าเช่า)แม่ชอบพูดทำนองว่าถ้ารักกันมากก็ให้ออกไปอยู่ด้วยกันแค่สองคน แต่เราก็มาคิดว่าเราก็ไม่ได้ทำอย่างนี้แค่กับพ่อนะกับแม่เราก็ทำให้ เราก็ทำทุกอย่างที่เป็นงานบ้านไม่ว่าจะล้างจาน กวาดบ้านถูบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ล้างห้องน้ำ ก็ทำหมดแต่เค้าชอบบ่นเวลาที่เราเจาะจงทำให้พ่อ แต่คือจริงๆแล้วในความคิดเราคือ เราไม่ได้รักใครไปมากกว่ากันเลยเรารักพ่อกับแม่เท่ากันนะ เพราะเราคิดว่าถ้าไม่มีพ่อเราก็คงเกิดมาไม่ได้ แล้วถ้าไม่มีแม่เราก็คงเกิดมันไม่ได้เหมือนกันเพราะฉะนั้นเราก็คงตอบไม่ได้ว่าเรารักใครมากกว่ากัน แล้วก็คงไม่มีใครที่เราจะรักไปมากกว่าพ่อกับแม่แล้วเหมือนกัน💗💗💗ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาฟังคำระบายของหนู ที่หนูมาระบายวันนี้หนูแค้อยากระบายเรื่องที่หนูเก็บไว้มานาน แต่ยังไงหนูก็รักพ่อกับแม่มากๆค่ะ