เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมและแฟน เพิ่งจะเลิกกันไป ประมานเกือบเดือนแล้ว ผมคบกับแฟนผมมา เกือบจะ2ปี แล้วก็มาโดนบอกว่า เป็นพี่เป็นน้องกันดีกว่า แต่ประเด็นคือ เรื่องราวที่เราอยู่ด้วยกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน ไปเที่ยวไปดูหนัง ไปถ่ายรูป สตอรี่มากมายในอินสตาแกรม เธอลืมง่ายขนาดนั้นเลยหรอครับ แต่ผมก็รู้ ว่าเธอคงมีคนคุย มีเพื่อน เธอคงไม่รู้สึกเหมือนกับผม เมื่อผมอยู่กับเพื่อนแล้วมันอาจจะทำให้ลืมเรื่องนี้ไปซักพัก แต่เมื่อผมอยู่คนเดียวเมื่อไหร่ ผมต้องรู้สึกแบบนี้ตลอด รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย ใช้ชีวิตที่ไม่ชิน ไปไหนคนเดียว ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว ซึ่งมันก็ไม่ชินเอาซะเลย เหมือนอะไรที่ขาดหายไปครึ่งหนึ่ง แต่ผมรู้ดี ว่าผมคงไม่มีวันลืมหรอก เวลาไปไหน ไปกินข้าว ไปโรงหนัง แล้วเห็นที่นั่งที่เธอเคยนั่งด้วยแต่ก่อนแล้วอยากร้องไห้นะ แต่ผมก็ร้องไม่ออก ถ้าอยากถามว่าผมเคยทำร้ายเธอหรือป่าว เท่าที่ผมจำได้ ผมไม่เคยพูดคำหยาบกับเธอเลย ไม่เคยด่า ไม่เคยรุนแรงกับเธอ ผมไม่เคยคุยผู้หญิงคนอื่นเลยต้องแต่คบกับเธอมา ไปหาเธอตลอด เมื่อเธอไม่ว่างผมก็เข้าใจ (ผมลืมบอก ว่าผมอยู่ไกลจากเธอ แต่ก็ไม่ไกลมาก ไปหากันได้ตลอด) ผมคงดีเกินไปหรือป่าว ผมไม่ได้อวดตัวผมว่าผมดีหรอกนะครับ แต่ผมทุ่มเททุกอย่างแล้ว แต่สิ่งที่มั่นใจ มันก็เป็นแบบนี้ตลอด คนนี้คือคนที่ผมคบนานที่สุดที่เคยคบมา ผมต้องเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน อยากถามคุณผู้หญิงด้วยว่า คุณลืมคนที่คุณเคยรักง่ายหรือป่าว ปล. ที่ผมพิมยาว ผมอยากระบายด้วย อาจจะมีพิมผิดบ้าง ต้องขอโทษด้วยครับ
ผู้หญิงลืมคนที่ตัวเองเคยรักง่ายขนาดนั้นเลยหรอครับ