ขอยอกก่อนเราเป็นคนขี้หงุดหงิด ขี้โมโห ขี้โวยวาย และก็ไม่ใช้แค่เรา แต่เป็นทั้งครอบครัวของเรา แล้วเราก็ไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิตของเรา ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง ไม่ชอบให้ใครมายุ่ง
คือตอนช่วงเรียนหนังสือเราตะอยู่ต่างจังหวัดอยู่คนเดียวที่นั้น แต่พอปิดเทอมเราจะมากทม.เพื่อมาหาพ่อ แต่พอมาความขัดแย้งหลายๆอย่างก็เกิดขึ้น อย่างครั้งล่าสุดตอนที่ปิดเทอมเราก็รีบมากทม.เลย แต่พอมาถึงพ่อก้ใช้ให้เราเป็นเก็บบ้าน คือเราเพิ่งมาจากต่างจังหวัด นั่งรถ4ชม. ข้าวก็ยังไม่ได้กิน เหนื่อยก็เหนื่อย แล้วบ้าน บ้าน2ชั้น ไม่ใช้เล็กๆนะ ตอนนั้นเราก็เลยหงุดหงิดแต่ไม่ได้พูดอะไร แต่เราก็ไม่ได้ทำทันทีเพราะตอนนั้นพ่อทำงานอยู่ต่างจังหวัด อีก1วันถึงจะกลับ แต่ในใจเราตอนนั้นคือ เห้ย ทำไมกูต้องเก็บด้วย ไม่ได้เป็นคนทำสักหน่อย แต่เรารู้ว่าถึงทำแบบนั้นมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราก่แค่ยอมๆทำไป
แต่มันไม่ใช้แค่นั้น คือบางครั้งพ่อเราชอบมาบ่นมาว่าเราทั้งๆที่บางครั้งเรายังไม่รุ้เลยว่าเราทำอะไรผิด จนหลายครั้งมันทำให้ความรู้ของความเป็นพ่อลูกของเรามันน้อยลง อย่างที่บอกไปตอนแรกคือ เราขี้โมโห ขี้หงุดหงิด หลายครั้งที่มันทำให้เราโมโหจนทำตัวไม่ถูกหรือจนเราไม่อยากอยู่ แล้วเขาก้ชอบมาบงการชีวิตของเราอยู่ตลอด จนมันทำให้เราหงุดหงิดมากๆหลายครั้งมันทำให้เรากระวนกระวายใจจนเรียนไม่รู้เรื่อง คือเราไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรกับเรา เขาก็รู้ว่าเราไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิตของเรา เราชอบที่จะอยู่คนเดียวของเราแบบสงบๆมากกว่าอยู่กีบคนอื่นไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือ ครอบครัวเองก็เถอะ
เราอยากรู้ว่าเราควรทำไงกับความรู้สึกนี้ดีหรอ เราควรทำอย่างไงกับ มันเป็นแบบนี้มันได้เกิบจะ10ปีแล้วกับความรู้สึกบ้าๆที่มีนี้ เราโครตจะเกลียดความรู้บ้าๆนี้ เรารู้สึกว่าเราจมปลักอยู่แบบนี้มาเกิบจะ10ปีแล้ว เป็นควาทรู้สึกที่โครตเกลียดเลย
ทำอย่างไง?? เมื่อมีปัญหากับที่บ้าน??
คือตอนช่วงเรียนหนังสือเราตะอยู่ต่างจังหวัดอยู่คนเดียวที่นั้น แต่พอปิดเทอมเราจะมากทม.เพื่อมาหาพ่อ แต่พอมาความขัดแย้งหลายๆอย่างก็เกิดขึ้น อย่างครั้งล่าสุดตอนที่ปิดเทอมเราก็รีบมากทม.เลย แต่พอมาถึงพ่อก้ใช้ให้เราเป็นเก็บบ้าน คือเราเพิ่งมาจากต่างจังหวัด นั่งรถ4ชม. ข้าวก็ยังไม่ได้กิน เหนื่อยก็เหนื่อย แล้วบ้าน บ้าน2ชั้น ไม่ใช้เล็กๆนะ ตอนนั้นเราก็เลยหงุดหงิดแต่ไม่ได้พูดอะไร แต่เราก็ไม่ได้ทำทันทีเพราะตอนนั้นพ่อทำงานอยู่ต่างจังหวัด อีก1วันถึงจะกลับ แต่ในใจเราตอนนั้นคือ เห้ย ทำไมกูต้องเก็บด้วย ไม่ได้เป็นคนทำสักหน่อย แต่เรารู้ว่าถึงทำแบบนั้นมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราก่แค่ยอมๆทำไป
แต่มันไม่ใช้แค่นั้น คือบางครั้งพ่อเราชอบมาบ่นมาว่าเราทั้งๆที่บางครั้งเรายังไม่รุ้เลยว่าเราทำอะไรผิด จนหลายครั้งมันทำให้ความรู้ของความเป็นพ่อลูกของเรามันน้อยลง อย่างที่บอกไปตอนแรกคือ เราขี้โมโห ขี้หงุดหงิด หลายครั้งที่มันทำให้เราโมโหจนทำตัวไม่ถูกหรือจนเราไม่อยากอยู่ แล้วเขาก้ชอบมาบงการชีวิตของเราอยู่ตลอด จนมันทำให้เราหงุดหงิดมากๆหลายครั้งมันทำให้เรากระวนกระวายใจจนเรียนไม่รู้เรื่อง คือเราไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรกับเรา เขาก็รู้ว่าเราไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิตของเรา เราชอบที่จะอยู่คนเดียวของเราแบบสงบๆมากกว่าอยู่กีบคนอื่นไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือ ครอบครัวเองก็เถอะ
เราอยากรู้ว่าเราควรทำไงกับความรู้สึกนี้ดีหรอ เราควรทำอย่างไงกับ มันเป็นแบบนี้มันได้เกิบจะ10ปีแล้วกับความรู้สึกบ้าๆที่มีนี้ เราโครตจะเกลียดความรู้บ้าๆนี้ เรารู้สึกว่าเราจมปลักอยู่แบบนี้มาเกิบจะ10ปีแล้ว เป็นควาทรู้สึกที่โครตเกลียดเลย