เราอายุ20ทำทุกอย่างเพื่อพ่อแม่น้องแม้แต่ต้องออกรร.มาเพื่อดูน้องเราก็ทำ สาเหตุที่ออกคือไม่คนคอยเลี้ยงเพราะน้องคนนี้หลงมาแบบไม่ได้ตั้งตัวเราต้องออกจากรร.มาเพราะมีน้องคนกลางอีก1คน
ตอนแรกแม่จะยกให้เป้นลูกของครอบครัวครู
เพราะตอนแรกเราไม่อยากออกจากรร.แม่ถามว่าจะดลี้ยงน้องให้แม่หรือจะเรียนเราตัดสินใจเลือกครอบครัวเพราะบ้านเราก็ไม่ได้รวยอะไรเราออกจากรร.มาตอนม.2ออกมา2ปีแรกน้อยใจมากเห็นลูกพี่ลูกน้องเดินผ่านบ้านไปใส่ชุดนักเรียน..รู้สึกมันบอกไม่ถูก
2ปีนั้นเป็นช่วงเจ็บปวด...มีคำถามจากคนทั่วไปว่าออกทำไม....ทำไมไม่เรียนต่อ..ไม่เรียนแล้วหรอ..อยากตะโกนออกไปว่ากูอยากเรียน...ถ้าไม่เป็นปัญหาครอบครัวกูจะไม่ออก
แต่ทำอะไรไม่ได้ก็เพราะแม่แกจะเสียใจที่ให้ลูกออกจากร.ร. ดราเป็นเด็กที่ชอบการหาความรู้ใหม่ๆอะไรแปลกชอบลอง
หัวสมองพอไปได้เกรดตอนนั้น3.44มั้งล่าสุด
ตอนนี้เรียนกศน.ยุม.6แล้วจะต่อมหาลัยหั้ยได้
ตอนนี้ย้อนกลับไปอยากบอกแม่ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าเงินทุกบาทมีค่า.....งานแต่ล่ะงานมันมีความแตกต่างกันอออกไป...และทำให้รู้จักการใช้เงินกว่าจะได้มาไม่ได้ง่ายๆ
ตอนนี้เราเหลือเวลาปีกว่าๆที่จะจบม.6เราพยายามจะเก็บเงินเพื่อเรียนต่อบางคนถามว่าทำไหมจบช้า....เราผิดเองตอนนั้นมีคนบอกว่ากศน.เรียนต่อไม่ได้เราเลยไม่เรียน
ตอนนี้เราสนใจเอกภาษาเกาหลี
เราเคยมาตั้งกระทู้เกี่ยวกับการเรียนตอนอายุ20เราจะตั้งใจทำให้สำเร็จ
เพื่อตัวเองที่เคยเจ็บมาจากการตัดสินใจครั้งนั้น.....มันทำให้เราเข้มแข็งขึ้นหลายเท่าตัว
แม่เราไม่อยากให้เรียนต่อหรอก...แต่เราบอกขอสักครั้งในชีวิตแม่เรากลัวว่าจะเป็นแบบคนอื่นกู้หนี้ยืมสินมาส่งลูก เราบอกแม่คอยส่ง2ตัวนั้นก็พอนั้นคือน้องเราเอง...เราบอกจะไม่หั้ยแม่เดือดร้อน....แม่เราบอกแล้วแต่งั้นเพราะแกอยากให้ทำงานที่โรงงานที่แกทำอยู่
แต่พ่อเราสิ....เราบอกคำนี้โครตรักแกเลย
แกบอกมันมีโอกาสก็ให้มันเรียนเถอะ.......
เราอยากให้เพื่อนคนไหนที่อ่านแล้วมีปัญหาชีวิต...เราบอกเลยอย่ามองคนที่สูงกว่าเลย..หันกลับมามองคนที่ต่ำกว่า
###อยากบอกเพื่อนเราคนที่ได้นั่งเรียนมหาลัยแล้วคุณเชิดใส่เรา...หรือมองเราเหมือนกับว่าเราเป็นตัวอะไร
.....เราบอกไว้เลยการวิ่งแข่งหลายร้อยเมตรในชีวิตนี้ทางของคุณแค่ไม่มีหินเพราะพ่อแม่คุณได้เอาหลังแกปูให้เธอวิ่ง
...แต่ทางของเรามีพ่อแม่เชียร์ยุข้างทางพร้อมกับประสบการณ์ชีวิตที่เป็นเหมือนหินเล็กๆอาจสดุดบ้างแต่ก็คุ้มท้ามันถึงเส้นชัยพร้อมกับการที่พ่อแม่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย
😀😀😀😀😄😄😄🤗🤗🤗🤗🤗🤗
ชีวิตคน1คน
ตอนแรกแม่จะยกให้เป้นลูกของครอบครัวครู
เพราะตอนแรกเราไม่อยากออกจากรร.แม่ถามว่าจะดลี้ยงน้องให้แม่หรือจะเรียนเราตัดสินใจเลือกครอบครัวเพราะบ้านเราก็ไม่ได้รวยอะไรเราออกจากรร.มาตอนม.2ออกมา2ปีแรกน้อยใจมากเห็นลูกพี่ลูกน้องเดินผ่านบ้านไปใส่ชุดนักเรียน..รู้สึกมันบอกไม่ถูก
2ปีนั้นเป็นช่วงเจ็บปวด...มีคำถามจากคนทั่วไปว่าออกทำไม....ทำไมไม่เรียนต่อ..ไม่เรียนแล้วหรอ..อยากตะโกนออกไปว่ากูอยากเรียน...ถ้าไม่เป็นปัญหาครอบครัวกูจะไม่ออก
แต่ทำอะไรไม่ได้ก็เพราะแม่แกจะเสียใจที่ให้ลูกออกจากร.ร. ดราเป็นเด็กที่ชอบการหาความรู้ใหม่ๆอะไรแปลกชอบลอง
หัวสมองพอไปได้เกรดตอนนั้น3.44มั้งล่าสุด
ตอนนี้เรียนกศน.ยุม.6แล้วจะต่อมหาลัยหั้ยได้
ตอนนี้ย้อนกลับไปอยากบอกแม่ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าเงินทุกบาทมีค่า.....งานแต่ล่ะงานมันมีความแตกต่างกันอออกไป...และทำให้รู้จักการใช้เงินกว่าจะได้มาไม่ได้ง่ายๆ
ตอนนี้เราเหลือเวลาปีกว่าๆที่จะจบม.6เราพยายามจะเก็บเงินเพื่อเรียนต่อบางคนถามว่าทำไหมจบช้า....เราผิดเองตอนนั้นมีคนบอกว่ากศน.เรียนต่อไม่ได้เราเลยไม่เรียน
ตอนนี้เราสนใจเอกภาษาเกาหลี
เราเคยมาตั้งกระทู้เกี่ยวกับการเรียนตอนอายุ20เราจะตั้งใจทำให้สำเร็จ
เพื่อตัวเองที่เคยเจ็บมาจากการตัดสินใจครั้งนั้น.....มันทำให้เราเข้มแข็งขึ้นหลายเท่าตัว
แม่เราไม่อยากให้เรียนต่อหรอก...แต่เราบอกขอสักครั้งในชีวิตแม่เรากลัวว่าจะเป็นแบบคนอื่นกู้หนี้ยืมสินมาส่งลูก เราบอกแม่คอยส่ง2ตัวนั้นก็พอนั้นคือน้องเราเอง...เราบอกจะไม่หั้ยแม่เดือดร้อน....แม่เราบอกแล้วแต่งั้นเพราะแกอยากให้ทำงานที่โรงงานที่แกทำอยู่
แต่พ่อเราสิ....เราบอกคำนี้โครตรักแกเลย
แกบอกมันมีโอกาสก็ให้มันเรียนเถอะ.......
เราอยากให้เพื่อนคนไหนที่อ่านแล้วมีปัญหาชีวิต...เราบอกเลยอย่ามองคนที่สูงกว่าเลย..หันกลับมามองคนที่ต่ำกว่า
###อยากบอกเพื่อนเราคนที่ได้นั่งเรียนมหาลัยแล้วคุณเชิดใส่เรา...หรือมองเราเหมือนกับว่าเราเป็นตัวอะไร
.....เราบอกไว้เลยการวิ่งแข่งหลายร้อยเมตรในชีวิตนี้ทางของคุณแค่ไม่มีหินเพราะพ่อแม่คุณได้เอาหลังแกปูให้เธอวิ่ง
...แต่ทางของเรามีพ่อแม่เชียร์ยุข้างทางพร้อมกับประสบการณ์ชีวิตที่เป็นเหมือนหินเล็กๆอาจสดุดบ้างแต่ก็คุ้มท้ามันถึงเส้นชัยพร้อมกับการที่พ่อแม่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย
😀😀😀😀😄😄😄🤗🤗🤗🤗🤗🤗