กระทู้แรกของเรา เราอึดอัดมากเราไม่รู้จะระบายยังไงเราไม่กล้าจะคุยกับคนรอบข้างบอกเลยว่าเรากลัว เราอ่อนไหวกับเรื่องครอบครัวมากๆ แต่วันนี้เราไม่ไหวเราว่าถ้าได้ระบายออกไปก็คงดี
เรื่องมันมีอยู่ว่าเราคิดว่าครอบครัวเราสมบูรณ์แบบมาก เราคิดว่าคนในครอบครัวเรารักกันดีครอบครัวเราอบอุ่นเหมือนเด็กคนหนึ่งอ่ะที่คิดว่าครอบครัวคือสิ่งที่ดีสำหรับเรา แต่มันไม่ใช่!
มีวันหนึ่งพ่อกับแม่เราทะเลาะกันทะเลาะกันหนักมากทั้งๆที่เรายังเด็ก เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอายุเท่าไรแต่เราจำเราจำมันได้ดีมากมันคือสิ่งที่แย่มากๆสำหรับเราเมื่อวัยเด็กแต่เราก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ยังคิดว่าครอบครัวเรายังรักกันดี จนมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆทุกๆครั้งที่ทะเลาะกันพ่อกับแม่ก็จะลงไม้ลงมือกันบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับหนัก
แต่อยู่มาวันหนึ่งเราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรเรารู้แค่เราโตระดับหนึ่งแล้วเหมือนเดิมคือเราจำช่วงอายุเราไม่ได้ แต่เราจำเหตุการณ์แย่ๆได้ทุกอย่างเมื่อพ่อกับแม่เริ่มทะเทาะกันอีกครั้งเรามีน้องสาวอยู่คนหนึ่งคือตอนที่เขาทะเลาะกันเรากับน้องก็ไม่รู้จะทำยังไง แล้วก็หนักๆขึ้นจนถึงลงไม้ลงมือกันหนักมากเรากับน้องตกใจมากเราทำอะไรไม่ถูกรู้แค่ต้องห้าม เราเข้าไปห้ามพ่อส่วนน้องเราก็วิ่งไปหาคนข้างบ้านเพราะตอนนั้นคือต้องหยุดให้เขาสองคนให้ได้
พอมาสักพักเรามาคิดว่าทำไมครอบครัวเราถึงเป็นแบบนี้ทำไมครอบครัวเราไม่เป็นแบบคนอื่นทำไมต้องทะเลาะกัน เขาไม่รักเราแล้วหรอพอเรามาคิดๆ พักๆหนึ่งเรื่องทะเลาะมันก็หายไปเราคิดเสมอว่าครอบครัวเราคงกลับมาเป็นแบบเดิมได้ พ่อเราไปทำงานไม่ได้อยู่บ้านเราอยู่กับแม่กับน้องทุกอย่างเป็นปกติดี จนเราต้องหาที่เรียนเพราะว่าเราจบมัธยมแล้วเราเครียดกับการเรียนมาก ใครๆหลายๆคนก็คงเป็นเมื่อเราจบเราต้องหาที่เรียนมันก็เครียดเป็นธรรมดา แต่มีสิ่งที่เราให้เราเครียดมากกว่าเดิมคือพ่อกับแม่เราเริ่มทะเลาะกันอีกครั้งเพราะเรา เพราะชีวิตช่วงนั้นคือแบบจะไม่มีอะไรดีเลยที่พ่อเราต้องไปหางานทำเพราะครอบครัวเราเป็นหนี้เพราะถูกคนหักหลังผู้ใหญ่เขาไม่พูดที่เรารู้เราก็ไม่ใช่เด็กแล้วที่จะไม่รู้เรื่องอะไร ( ขอโทษนะคะที่บางครั้งเราเล่าไม่เข้าใจเราคิดอะไรออกมาตอนนั้นเราก็พิมพ์ๆมันเข้าไป )
กลับมาถึงเรื่องเรียนของเราที่เขาสองคนทะเลาะกันอีกครั้งเราต้องหาที่เรียนมันต้องใช่ค่าใช้จ่ายเยอะอยู่แล้ว คือพ่อเขาอยากให้เราเรียนส่วนแม่เขาอยากให้เราทำงาน แต่เราอยากเรียนเพราะอนาคตมันไม่แน่นอนว่าเราจะอยู่กับอาชีพนั้นได้นาน พอเราเริ่มที่จะสอบเข้ามหาลัยเราก็ต้องไปสอบเข้ามหาลัยนั้นพอเราจะไปสอบมันก็ต้องมีค่าเดินทางมีค่าที่อยู่เราก็เลยไปขอแม่แต่สิ่งที่ได้คือแม่ไม่ให้เงินเราสักบาทแม่บอกว่าจะเงินที่ไหนมาให้พ่อก็ไม่ได้ส่งมาที่บ้านหลายวันแล้ว เราก็เริ่มมาคิดเราควรจะเรียนเพื่ออนาคตของตัวเองหรือเราจะทำงานช่วยที่บ้านดี แต่ยังมีเรื่องดีคือญาติเขาคงสงสารเราเขาก็เลยให้เงินเรามาเป็นค่าเดินทางกับค่าที่พักคือตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลยเพราะวันเดินทางแม่เราไม่ได้ให้เงินเราแต่เป็นญาติที่ยืนมือเข้ามาช่วยคือเราร้องไห้ออกมาเลยอ่ะ ทั้งดีใจทั้งเสียใจในเวลาเดียวกันคือญาติก็คงตกใจเพราะเราเป็นคนร่าเริงอยู่แล้วแทบจะไม่แสดงด้านที่ตัวเองอ่อนแอให้กับครอบครัวได้เห็นเลยด้วยซ้ำ
พอวันประกาศว่าใครติดมหาลัยบ้างคือเราดีใจมากๆเพราะเราก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่เราก็ต้องมาเสียใจอีกครั้งเมื่อไม่มีเงินจ่ายค่าเข้าเรียน เราก็มาคิดหรือจริงๆเราควรจะทำงานหาเงินให้ครอบครัวดีแต่เพราะพ่ออยากให้เราเรียนหนังสือตอนนั้นก็เลยเลือกสอบเขาอีกมหาลัยหนึ่ง ยังดีตรงที่มหาลัยแรกที่เราสอบติดคือยังเป็นรอบแรกอยู่เราเลยมีเวลาสมัครอีกมหาลัย แล้วเราก็ติดอีกครั้ง
( เรื่องเรียนมันยาวมากๆเราจะพยายามตั้งอีกกระทู้หนึ่งให้อ่านนะคะ )
พอชีวิตทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นอีกครั้ง พ่อกับแม่ก็เริ่มทะเลาะกันถึงเราจะอยู่คนละที่เราก็รู้เพราะไม่ว่าจะพ่อหรือว่าแม่ก็ต่างแชทมาบอกเรา ทุกคนก็คงงงว่าทำไมว่าต้องแชทมาบอกก็คือที่ทะเลาะกันไม่ใช่เรื่องถึงกับใหญ่หรอกแต่ที่ให้เรารับรู้เพราะจะให้เราเป็นฝ่ายบอกว่าใครผิดใครถูกมาบอกว่าพ่อทำแบบนี้นะ แม่ทำแบบนี้ให้เราฟังเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเราไม่ใช่เรื่องปกติมันคือเรื่องแย่ๆสำหรับเรา
พอเวลาผ่านไปสักพักใหญ่เราก็ปิดเทอมแล้วคิดจะกลับบ้านไปเซอร์ไพรส์ แต่มีสิ่งที่ทำให้เราเซอร์ไพรส์กว่าคือพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักถึงกับตัดขาดกันไม่ให้อยู่บ้าน มันคือวันที่เราไปถึงบ้านแล้วเราถึงรู้เรื่องทั้งหมดตอนนั้นเราคิดว่าเมื่อไรเรื่องแย่ๆแบบนี้จะจบสักทีเรากลับบ้านแต่ไม่ได้นอนบ้านตัวเองทุกคนเข้าใจความรู้สึกนี้มั้ย บ้านที่ไม่มีใครอยู่ทั้งๆที่เรากลับบ้านเพื่อจะไปอยู่บ้านตัวเอง บ้านที่ไม่เป็นบ้าน บ้านที่ไม่มีแม้แต่ครอบครัวเป็นบ้านที่รู้สึกไม่อยากกลับเลยในความคิดของเรา เราต้องเป็นกลางทุกอย่าง เราตัดสินทุกอย่างเราต้องทำทุกอย่างทั้งๆที่เราก็อายุแค่นี้เอง ทุกคนเข้าใจมั้ยว่ามันเป็นทุกข์มากๆว่าให้เราเลือกระหว่างใคร จริงๆแล้วไม่มีใครอยากเลือกเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก จริงๆคือไม่อยากเลือกด้วยซ้ำ ที่เรามาเล่านี้ก็เพราะเราอยากระบายเราควรจะทำยังไงดีให้เขาสองคนกับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แม่เขาขออยากกลับบ้านแต่พ่อเราไม่อยากให้แม่อยู่แม่เลยมาของเราว่าช่วยบอกพ่อได้มั้ยแม่ไม่มีที่ไปคือเราสงสารแม่มากคือแม่เราว่ามาเป็นอาทิตย์ๆแล้วแต่เราไม่กล้าบอก เรากลัวเราไม่รู้ว่าเรากลัวอะไรอยู่จนมาถึงวันนี้เรากล้าที่จะขอพ่อว่าให้แม่กลับมาอยู่บ้านได้มั้ย สิ่งที่ได้คือไม่ เราขอร้องยังไงสิ่งสุดท้ายที่เราได้คำตอบก็คือไม่ เราควรทำไงดีเราแค่อยากให้ครอบครัวเราเป็นแบบครอบครัวดีๆเหมือนคนอื่นบ้างเราผิดมากหรอหรือเราหวังมากเกินไป เราขอให้ฐานะลูกคนหนึ่งที่อยู่พร้อมกันแบบครอบครัวไม่ได้เลยหรอ เราไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่แยกทางกันเราไม่เคยคิดเรื่องนี้ไว้เลย
( เราไม่รู้ว่าที่เล่าไปมันจะทำให้คนอ่านเข้าใจมั้ยแต่เราพยายามพิมพ์เต็มที่แล้วเรื่องทั้งหมดที่เล่าไม่ได้มีแค่นี้ยังมีเยอะกว่านี้ เราพยายามอย่างมากที่จะพิมพ์มันออกมา เราพิมพ์พร้อมกับน้ำตาแทบบจะทุกประโยค)
ปล.1 เรามีเรื่องที่อยากระบายเยอะมากเพราะชีวิตเราไม่ได้สวยงามเหมือนกับใครหลายๆคน ถ้าเรากล้าจะมาระบายเรื่องชีวิตตัวเองอีกถึงตอนนั้นมันคงจะสุดแล้วจริงๆ
ปล. 2 เราเซนซิทีฟเกี่ยวกับคำพูดมากนะคะ ใครอ่านที่เราพิมพ์แล้วจะด่าจะว่า เราขอร้องเลยนะคะอย่าด่าอย่าว่าเราเลยเราคงรับไม่ไหวจริงๆ 🙏
เรื่องแย่ๆแบบนี้เราควรจะทำยังไงTT
เรื่องมันมีอยู่ว่าเราคิดว่าครอบครัวเราสมบูรณ์แบบมาก เราคิดว่าคนในครอบครัวเรารักกันดีครอบครัวเราอบอุ่นเหมือนเด็กคนหนึ่งอ่ะที่คิดว่าครอบครัวคือสิ่งที่ดีสำหรับเรา แต่มันไม่ใช่!
มีวันหนึ่งพ่อกับแม่เราทะเลาะกันทะเลาะกันหนักมากทั้งๆที่เรายังเด็ก เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอายุเท่าไรแต่เราจำเราจำมันได้ดีมากมันคือสิ่งที่แย่มากๆสำหรับเราเมื่อวัยเด็กแต่เราก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ยังคิดว่าครอบครัวเรายังรักกันดี จนมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆทุกๆครั้งที่ทะเลาะกันพ่อกับแม่ก็จะลงไม้ลงมือกันบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับหนัก
แต่อยู่มาวันหนึ่งเราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรเรารู้แค่เราโตระดับหนึ่งแล้วเหมือนเดิมคือเราจำช่วงอายุเราไม่ได้ แต่เราจำเหตุการณ์แย่ๆได้ทุกอย่างเมื่อพ่อกับแม่เริ่มทะเทาะกันอีกครั้งเรามีน้องสาวอยู่คนหนึ่งคือตอนที่เขาทะเลาะกันเรากับน้องก็ไม่รู้จะทำยังไง แล้วก็หนักๆขึ้นจนถึงลงไม้ลงมือกันหนักมากเรากับน้องตกใจมากเราทำอะไรไม่ถูกรู้แค่ต้องห้าม เราเข้าไปห้ามพ่อส่วนน้องเราก็วิ่งไปหาคนข้างบ้านเพราะตอนนั้นคือต้องหยุดให้เขาสองคนให้ได้
พอมาสักพักเรามาคิดว่าทำไมครอบครัวเราถึงเป็นแบบนี้ทำไมครอบครัวเราไม่เป็นแบบคนอื่นทำไมต้องทะเลาะกัน เขาไม่รักเราแล้วหรอพอเรามาคิดๆ พักๆหนึ่งเรื่องทะเลาะมันก็หายไปเราคิดเสมอว่าครอบครัวเราคงกลับมาเป็นแบบเดิมได้ พ่อเราไปทำงานไม่ได้อยู่บ้านเราอยู่กับแม่กับน้องทุกอย่างเป็นปกติดี จนเราต้องหาที่เรียนเพราะว่าเราจบมัธยมแล้วเราเครียดกับการเรียนมาก ใครๆหลายๆคนก็คงเป็นเมื่อเราจบเราต้องหาที่เรียนมันก็เครียดเป็นธรรมดา แต่มีสิ่งที่เราให้เราเครียดมากกว่าเดิมคือพ่อกับแม่เราเริ่มทะเลาะกันอีกครั้งเพราะเรา เพราะชีวิตช่วงนั้นคือแบบจะไม่มีอะไรดีเลยที่พ่อเราต้องไปหางานทำเพราะครอบครัวเราเป็นหนี้เพราะถูกคนหักหลังผู้ใหญ่เขาไม่พูดที่เรารู้เราก็ไม่ใช่เด็กแล้วที่จะไม่รู้เรื่องอะไร ( ขอโทษนะคะที่บางครั้งเราเล่าไม่เข้าใจเราคิดอะไรออกมาตอนนั้นเราก็พิมพ์ๆมันเข้าไป )
กลับมาถึงเรื่องเรียนของเราที่เขาสองคนทะเลาะกันอีกครั้งเราต้องหาที่เรียนมันต้องใช่ค่าใช้จ่ายเยอะอยู่แล้ว คือพ่อเขาอยากให้เราเรียนส่วนแม่เขาอยากให้เราทำงาน แต่เราอยากเรียนเพราะอนาคตมันไม่แน่นอนว่าเราจะอยู่กับอาชีพนั้นได้นาน พอเราเริ่มที่จะสอบเข้ามหาลัยเราก็ต้องไปสอบเข้ามหาลัยนั้นพอเราจะไปสอบมันก็ต้องมีค่าเดินทางมีค่าที่อยู่เราก็เลยไปขอแม่แต่สิ่งที่ได้คือแม่ไม่ให้เงินเราสักบาทแม่บอกว่าจะเงินที่ไหนมาให้พ่อก็ไม่ได้ส่งมาที่บ้านหลายวันแล้ว เราก็เริ่มมาคิดเราควรจะเรียนเพื่ออนาคตของตัวเองหรือเราจะทำงานช่วยที่บ้านดี แต่ยังมีเรื่องดีคือญาติเขาคงสงสารเราเขาก็เลยให้เงินเรามาเป็นค่าเดินทางกับค่าที่พักคือตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลยเพราะวันเดินทางแม่เราไม่ได้ให้เงินเราแต่เป็นญาติที่ยืนมือเข้ามาช่วยคือเราร้องไห้ออกมาเลยอ่ะ ทั้งดีใจทั้งเสียใจในเวลาเดียวกันคือญาติก็คงตกใจเพราะเราเป็นคนร่าเริงอยู่แล้วแทบจะไม่แสดงด้านที่ตัวเองอ่อนแอให้กับครอบครัวได้เห็นเลยด้วยซ้ำ
พอวันประกาศว่าใครติดมหาลัยบ้างคือเราดีใจมากๆเพราะเราก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่เราก็ต้องมาเสียใจอีกครั้งเมื่อไม่มีเงินจ่ายค่าเข้าเรียน เราก็มาคิดหรือจริงๆเราควรจะทำงานหาเงินให้ครอบครัวดีแต่เพราะพ่ออยากให้เราเรียนหนังสือตอนนั้นก็เลยเลือกสอบเขาอีกมหาลัยหนึ่ง ยังดีตรงที่มหาลัยแรกที่เราสอบติดคือยังเป็นรอบแรกอยู่เราเลยมีเวลาสมัครอีกมหาลัย แล้วเราก็ติดอีกครั้ง
( เรื่องเรียนมันยาวมากๆเราจะพยายามตั้งอีกกระทู้หนึ่งให้อ่านนะคะ )
พอชีวิตทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นอีกครั้ง พ่อกับแม่ก็เริ่มทะเลาะกันถึงเราจะอยู่คนละที่เราก็รู้เพราะไม่ว่าจะพ่อหรือว่าแม่ก็ต่างแชทมาบอกเรา ทุกคนก็คงงงว่าทำไมว่าต้องแชทมาบอกก็คือที่ทะเลาะกันไม่ใช่เรื่องถึงกับใหญ่หรอกแต่ที่ให้เรารับรู้เพราะจะให้เราเป็นฝ่ายบอกว่าใครผิดใครถูกมาบอกว่าพ่อทำแบบนี้นะ แม่ทำแบบนี้ให้เราฟังเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเราไม่ใช่เรื่องปกติมันคือเรื่องแย่ๆสำหรับเรา
พอเวลาผ่านไปสักพักใหญ่เราก็ปิดเทอมแล้วคิดจะกลับบ้านไปเซอร์ไพรส์ แต่มีสิ่งที่ทำให้เราเซอร์ไพรส์กว่าคือพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักถึงกับตัดขาดกันไม่ให้อยู่บ้าน มันคือวันที่เราไปถึงบ้านแล้วเราถึงรู้เรื่องทั้งหมดตอนนั้นเราคิดว่าเมื่อไรเรื่องแย่ๆแบบนี้จะจบสักทีเรากลับบ้านแต่ไม่ได้นอนบ้านตัวเองทุกคนเข้าใจความรู้สึกนี้มั้ย บ้านที่ไม่มีใครอยู่ทั้งๆที่เรากลับบ้านเพื่อจะไปอยู่บ้านตัวเอง บ้านที่ไม่เป็นบ้าน บ้านที่ไม่มีแม้แต่ครอบครัวเป็นบ้านที่รู้สึกไม่อยากกลับเลยในความคิดของเรา เราต้องเป็นกลางทุกอย่าง เราตัดสินทุกอย่างเราต้องทำทุกอย่างทั้งๆที่เราก็อายุแค่นี้เอง ทุกคนเข้าใจมั้ยว่ามันเป็นทุกข์มากๆว่าให้เราเลือกระหว่างใคร จริงๆแล้วไม่มีใครอยากเลือกเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก จริงๆคือไม่อยากเลือกด้วยซ้ำ ที่เรามาเล่านี้ก็เพราะเราอยากระบายเราควรจะทำยังไงดีให้เขาสองคนกับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แม่เขาขออยากกลับบ้านแต่พ่อเราไม่อยากให้แม่อยู่แม่เลยมาของเราว่าช่วยบอกพ่อได้มั้ยแม่ไม่มีที่ไปคือเราสงสารแม่มากคือแม่เราว่ามาเป็นอาทิตย์ๆแล้วแต่เราไม่กล้าบอก เรากลัวเราไม่รู้ว่าเรากลัวอะไรอยู่จนมาถึงวันนี้เรากล้าที่จะขอพ่อว่าให้แม่กลับมาอยู่บ้านได้มั้ย สิ่งที่ได้คือไม่ เราขอร้องยังไงสิ่งสุดท้ายที่เราได้คำตอบก็คือไม่ เราควรทำไงดีเราแค่อยากให้ครอบครัวเราเป็นแบบครอบครัวดีๆเหมือนคนอื่นบ้างเราผิดมากหรอหรือเราหวังมากเกินไป เราขอให้ฐานะลูกคนหนึ่งที่อยู่พร้อมกันแบบครอบครัวไม่ได้เลยหรอ เราไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่แยกทางกันเราไม่เคยคิดเรื่องนี้ไว้เลย
( เราไม่รู้ว่าที่เล่าไปมันจะทำให้คนอ่านเข้าใจมั้ยแต่เราพยายามพิมพ์เต็มที่แล้วเรื่องทั้งหมดที่เล่าไม่ได้มีแค่นี้ยังมีเยอะกว่านี้ เราพยายามอย่างมากที่จะพิมพ์มันออกมา เราพิมพ์พร้อมกับน้ำตาแทบบจะทุกประโยค)
ปล.1 เรามีเรื่องที่อยากระบายเยอะมากเพราะชีวิตเราไม่ได้สวยงามเหมือนกับใครหลายๆคน ถ้าเรากล้าจะมาระบายเรื่องชีวิตตัวเองอีกถึงตอนนั้นมันคงจะสุดแล้วจริงๆ
ปล. 2 เราเซนซิทีฟเกี่ยวกับคำพูดมากนะคะ ใครอ่านที่เราพิมพ์แล้วจะด่าจะว่า เราขอร้องเลยนะคะอย่าด่าอย่าว่าเราเลยเราคงรับไม่ไหวจริงๆ 🙏