จากหัวข้อ ขออนุญาติเข้าเรื่องเลยละกันคะ คือ ด้วยความที่เราย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านแฟน(ยังไม่ได้แต่ง)ซึ่งที่บ้านจะมีคุณแม่อยู่คนเดียวเท่านั้น ผ่านไปสักระยะ เราเองก็เริ่มเห็นและสัมผัสได้ว่าแฟนเราเองไม่ค่อยให้ความสำคัญกับคุณแม่เท่าที่ควร ไม่ว่าจะเป็นการใช้คำพูดคำจา การกระทำเล็กๆน้อยๆที่แน่นอนว่าคนเป็นลูกทั่วๆไปก็ต้องทำแต่เขากลับไม่ทำ
กระทั่งรู้สึกพีค ตอนวันเกิดของแฟน นอกจากของขวัญที่เราให้ไปแล้วเราก็ได้บอกเขาไปว่าเราซื้อพวงมาลัยมาไว้ให้นะเดี๋ยวกินข้าวเสร็จเอาไปไหว้แม่ด้วย ตอนที่กินข้าวอยู่เขาก้เล่นเกมไปด้วยเป็นเกมออนไลน์ที่ต้องมีการcallคุยกับเพื่อนในทีม จนกินข้าวเสร็จเราก้เอาพวงมาลัยมาให้ เขาก็หยิบไปหาแม่แต่ก้ยังไม่วางเกม ยังไม่วางการคุยกับเพื่อน ยังคงถือโทรสับไปหาแม่ด้วย และไม่ได้พูดอะไร มีเพียงแค่เรียกแม่แล้วยื่นให้ อีกมือก็เกมคะ ตอนนั้นเราก้ไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่ยืนงงๆปนชอคนิดๆทำนองที่ว่า เรื่องแค่นี้ คิดไม่ได้หรือไม่ได้คิด(แฟนอายุ29) ยิ่งไปกว่านั้น อีกวันต่อมาคุณแม่จะไปขึ้นเครื่องบิน คุณแม่ก็มานัดให้ไปส่ง 11 โมง พร้อมย้ำว่าเดี๋ยวไปหาอะไรทานกันก่อนบินนะ จนตอนเช้าเราเองก็อาบน้ำแต่งตัว ปลุกเขาตื่น จน10.30 ก้มาบอกเราว่าไปส่งแม่ให้หน่อยแล้วนอนหลับต่อ(เขาเพิ่งนอนตอนช่วงตี4-5เพราะเล่นเกม) ส่วนตัวเรายินดีไปส่ง เราไม่เคยรังเกียจ แต่เรากลับรู้สึกว่า นี้แม่นะ ทำไมถึงไม่ให้ความสำคัญขนาดนี้ เราเลยรู้สึกว่ากับแม่ยังเป็นแบบนี้แล้วกับตัวเราเองหละ ก็คงไม่แปลกรึเปล่า ถ้าเขาก็จะไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรา ที่ผ่านมาก็มีนะคะที่คนเป็นแฟนกันควรทำ แต่เขากลับไม่ทำ แต่เราเองก้เป็นคนใจยาว อภัย ไม่โกรธ ปล่อยผ่านบ้าง จนมาชะงักเรื่องข้างต้นนี้แหละคะ กลับกันถ้าเราเป็นแม่แล้วลูกทำแบบนี้ก้คงจะรู้สึกงงๆ ไม่รู้จะดีใจหรือยังไงดี
เราเคยบอกให้แก้ไขการกระทำต่างๆต่อคุณแม่ แต่จะได้รับคำตอบว่า ก็ทำแบบนี้มาตั้งนานแล้วนิ แม่ก้ไม่เห็นเป็นไร แม่ก้ไม่ได้ว่าไร จากคำตอบที่ได้เราก้มาลองพิจารณาว่า สมมุติแบบนี้มันอาจจะโอเคระหว่างแม่กับลูกก้ได้ เราคนนอก จะเดือดร้อนแทนเขามันก้ไม่ใช่ แต่ถ้าตัดภาพมาที่ตัวเราเอง จากเหตุการข้างต้น ทำให้รู้สึกว่าความเป็นไปได้ที่จะได้รับความสำคัญจากคนนี้มันน้อยมากนะ ทุกวันนี้ที่ผ่านมาก้มีหลายเรื่องรึป่าวที่เราปล่อยข้ามไปเอง บางทีก็คิดมากคะ จนสับสนว่าตัวเองคิดมากไปเองหรือมันเป็นสิ่งที่ทำให้ชวนคิดกันแน่
ผิดไหมถ้าเราตัดสินคนจากการกระทำต่อบุพการี
กระทั่งรู้สึกพีค ตอนวันเกิดของแฟน นอกจากของขวัญที่เราให้ไปแล้วเราก็ได้บอกเขาไปว่าเราซื้อพวงมาลัยมาไว้ให้นะเดี๋ยวกินข้าวเสร็จเอาไปไหว้แม่ด้วย ตอนที่กินข้าวอยู่เขาก้เล่นเกมไปด้วยเป็นเกมออนไลน์ที่ต้องมีการcallคุยกับเพื่อนในทีม จนกินข้าวเสร็จเราก้เอาพวงมาลัยมาให้ เขาก็หยิบไปหาแม่แต่ก้ยังไม่วางเกม ยังไม่วางการคุยกับเพื่อน ยังคงถือโทรสับไปหาแม่ด้วย และไม่ได้พูดอะไร มีเพียงแค่เรียกแม่แล้วยื่นให้ อีกมือก็เกมคะ ตอนนั้นเราก้ไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่ยืนงงๆปนชอคนิดๆทำนองที่ว่า เรื่องแค่นี้ คิดไม่ได้หรือไม่ได้คิด(แฟนอายุ29) ยิ่งไปกว่านั้น อีกวันต่อมาคุณแม่จะไปขึ้นเครื่องบิน คุณแม่ก็มานัดให้ไปส่ง 11 โมง พร้อมย้ำว่าเดี๋ยวไปหาอะไรทานกันก่อนบินนะ จนตอนเช้าเราเองก็อาบน้ำแต่งตัว ปลุกเขาตื่น จน10.30 ก้มาบอกเราว่าไปส่งแม่ให้หน่อยแล้วนอนหลับต่อ(เขาเพิ่งนอนตอนช่วงตี4-5เพราะเล่นเกม) ส่วนตัวเรายินดีไปส่ง เราไม่เคยรังเกียจ แต่เรากลับรู้สึกว่า นี้แม่นะ ทำไมถึงไม่ให้ความสำคัญขนาดนี้ เราเลยรู้สึกว่ากับแม่ยังเป็นแบบนี้แล้วกับตัวเราเองหละ ก็คงไม่แปลกรึเปล่า ถ้าเขาก็จะไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรา ที่ผ่านมาก็มีนะคะที่คนเป็นแฟนกันควรทำ แต่เขากลับไม่ทำ แต่เราเองก้เป็นคนใจยาว อภัย ไม่โกรธ ปล่อยผ่านบ้าง จนมาชะงักเรื่องข้างต้นนี้แหละคะ กลับกันถ้าเราเป็นแม่แล้วลูกทำแบบนี้ก้คงจะรู้สึกงงๆ ไม่รู้จะดีใจหรือยังไงดี
เราเคยบอกให้แก้ไขการกระทำต่างๆต่อคุณแม่ แต่จะได้รับคำตอบว่า ก็ทำแบบนี้มาตั้งนานแล้วนิ แม่ก้ไม่เห็นเป็นไร แม่ก้ไม่ได้ว่าไร จากคำตอบที่ได้เราก้มาลองพิจารณาว่า สมมุติแบบนี้มันอาจจะโอเคระหว่างแม่กับลูกก้ได้ เราคนนอก จะเดือดร้อนแทนเขามันก้ไม่ใช่ แต่ถ้าตัดภาพมาที่ตัวเราเอง จากเหตุการข้างต้น ทำให้รู้สึกว่าความเป็นไปได้ที่จะได้รับความสำคัญจากคนนี้มันน้อยมากนะ ทุกวันนี้ที่ผ่านมาก้มีหลายเรื่องรึป่าวที่เราปล่อยข้ามไปเอง บางทีก็คิดมากคะ จนสับสนว่าตัวเองคิดมากไปเองหรือมันเป็นสิ่งที่ทำให้ชวนคิดกันแน่