สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เราก็จะมาแชร์ประสบการณ์ความรักที่เราคงไม่มีวันลืมมาให้ฟังนะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ....
ตอนนั้น เราแอดติดมหาลัยรัฐแห่งหนึ่ง ซึ่งปีแรกเราต้องไปเรียนที่ตจว ส่วนปี 234 ก็ย้ายกลับมาเรียนในกรุงเทพ แล้วปีแรกทางมหาลัยเค้าก็ได้บังคับให้อยู่หอในเราก็เลยต้องอยู่ เรามีเมททั้งหมด 3 คน 1ในนั้นมีเมทคนนึงที่เราสนิทที่สุดซึ่งเป็นเพื่อนกับเค้าจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เรากับเค้าได้รู้จักกัน แล้ววันหนึ่งเค้าก้ฝากเมทมาถามว่าเรามีคนคุยรึไงแล้วก้มาขอไลน์เราเพราะเค้าชอบเรา ตอนนี้เราเพิ่งปฎิเสธเลิกคุยกับคนคนหนึ่งไปเพราะมันนิสัยไม่ดีพอดี เราเลยลองมาคุยกับเค้าดู
ตั้งแต่เราคุยกับเค้าเราก้คุยแค่เค้าคนเดียวมาตลอด มหาลัยที่เราอยู่มันกว้างมาก เราก้มีเจอกันบ้างไปวิ่งออกกำลังกายกัน กินข้าวกันในมอไรงี้ พอนานๆเข้าเราก็เริ่มรู้สึกดี พอคุยกันมากได้สามเดือนกว่าๆ เค้าก้มาขอเราเป็นแฟนในวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว หลังจากนั้นเราก็คบกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าดีกับเรามาตลอด ยอมเราตามใจเราทุกอย่าง เพราะจริงๆแล้วเราเป็นคนขี้น้อยใจ ขี้หงุดหงิด พูดง่ายๆก็คือนิสัผู้หญิงเราเป็นหมด แต่เค้าก็บอกว่ามันไม่ใช่ปัญหาอะไรเพราะเค้ารับได้
หลังจากนั้น พอใกล้จบปีหนึ่ง เราก็ต้องย้ายกลับมาเรียนที่กรุงเทพ แต่คณะของเค้าต้องเรียนที่นู่นทั้ง 4 ปี ช่วงนี้เราไม่ค่อยโอเครที่ต้องห่างกันแบบนี้ แต่เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรเพราะถ้าเค้าว่างเค้าจะมาหาบ่อยๆ พอเรากลับมาช่วงซัมเมอเราก็เรียนในกรุงเทพ เวลาเค้าว่างเค้าก็จะมาหา พาไปกินข้าวดูนั่งตลอด จนเราจริงใจกับเค้า ตั้งแต่มาเรียนในกรุงเทพก็มีคนเข้ามาแต่เราก็ไม่สนใจเพราะเรารักเค้ามาก เราจะไม่มีทางนอกใจเค้าเด็ดขาด พอเราเรียนซัมเมอจบประมานช่วง พค. เราก็ปิดเทอมอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเพราะบ้านเราเป็นเชื้อสายจีนเค้าค่อนข้างจะไม่ค่อยให้ไปเที่ยวไหนไรงี้ แล้วที่บ้านก็ยังไม่อยากให้มีแฟน แต่ที่เราคบกันเราก็บอกพ่อแม่ให้รับรู้แล้ว คือเราเคยมีแฟนมา 3 คนเราไม่เคยบอกพ่อแม่ แต่คนนี้เราบอกเพราะเราจิงใจกับเค้าจิงๆ พอปิดเทอม เราก็ได้เจอกับเค้าแค่แบบเดือนละครั้งไรงี้ พอไม่ค่อยได้เจอเวลาคุยโทสัพท์หรือคุยไลน์ก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เค้าเป็นคนที่เวลาที่พอใจอะไรเค้ามักไม่ค่อยพูดแล้วเค้าจะเก็บอย่างเดียว บางทีเราทำผิดหรือเค้าโกดเราเราก็เลยไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่ หลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เราต้องเลิกกัน..
ที่ผ่านมาเราคบกันด้วยความเข้าใจ มีปัญหาอะไรเราก็พูดกันมาตลอดๆ เค้าก็ดีกับเราเวลาเค้าไปไหนเค้าจะโทมาบอกเราตลอด เช่นบางทีเค้าไปข้างนอกแล้วฝนตกหนักโทรศัพท์แบตหมด เค้ายังอุตส่าห์บอกเพื่อนให้ไลน์ไปบอกเราว่าแบตหมดไม่ให้เราต้องคิดมาก แต่เหมือนพอเราห่างกันไม่ค่อยได้เจอ ก้เลยทะเลาะกันบ่อยในเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่น ไลน์ไม่ตอบ โทรไปไม่รับ ซึ่งปกติเวลาเราอยู่บ้านก้ไม่ได้ติดโทรสับตลอดเวลา บางทีเรากินข้าวก้ไม่ได้ตอบ กลายเป็นว่าเราทะเลาะกันเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้กันบ่อยมาก
ซึ่งสาเหตุที่เราต้องเลิกกันก็มาจากตัวของเราเอง มีวันนึงเราไลน์ไปหาเค้าแล้วเค้าก้ไม่ตอบ พอเรารอนานแล้วเราก็เลยหงุดหงิดมาก พอเค้ามาตอบเค้าก็บอกเราว่าขอโทดที่ทำให้ต้องรอ แต่เราก็ไม่หายโกด เราเลยบอกไปว่าเราจะนอนแล้ว ซึ่งจริงๆแล้วเราก็ไม่ได้นอนหรอก แต่เราหงุดหงิดเลยไม่อยากคุย แล้ววันนั้นมีบอลโลกตอนตี 3 เราเลยตื่นมาดู แล้วเราก็เชคอินในเฟส เราไม่รู้ว่าเค้าจะเหน หลังจากวันนั้น เราไม่เลยไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะเราไม่รู้ว่าเค้าโกด พอถึงวันครบรอบ เราก้เห็นว่าทำไมเค้าถึงไม่ติดต่อมาสักที ซื่งมันผิดปกติเป็นไปไม่ได้ที่เค้าจะลืมเพราะที่ผ่านมาเค้าจำรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเราได้หมด เราเลยติดต่อไปถึงรู้ว่าเค้าโกด เค้าเกียจคนโกหกมาก ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี่ทำให้เราต้องเลิกกัน เราง้อเค้า ขอโอกาส เค้าก็ให้อภัยเรา แล้วเค้าบอกให้เราทำตัวดีดี แต่เรากลับไม่ทำอะไรแล้วทำตัวเฉยๆแบบเค้าไม่ทักมาเราก็ไม่ทักไป
หลังจากนั้นอาทิดย์นึง เค้าก้มาบอกว่าเค้ารู้สึกแบบเดิมไม่ได้แล้วเพราะเราโกหกเค้าเค้ารับไม่ได้ ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราขอโทดเค้าแต่เค้าก้ไม่หายโกด เราไม่รู้จิงๆว่าเรื่องแค่นั้นทำให้เราต้องเลิกกัน ตลอดเวลาเค้าบอกเราว่าเราจะเป็นยังไงนิสัยยังไงเค้าก็รับได้ยอมได้หมด เค้านั่งรถมาหาเราที่กรุงเทพทั้งๆที่บ้านเค้าอยู่รังสิต เค้าย้ำกับเรามาตลอดว่ามีอะไรอย่างโกหกไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ แต่สุดท้ายเราก็ทำให้ทุกอย่างมันพังลง นี่เราก็เลิกกันมา 8 เดือนแล้ว เรายังทำใจไม่ได้เลย เวลามีกิจกรรมรับน้อง เราก็ต้องกลับไปตจวที่ๆเราเรียนตอนปี 1 ก็มีโอกาสได้เจอกันบ้าง ตอนแรกๆก็ไม่กล้าทัก แต่ตอนหลังเราก็กล้าทักเพราะเราก็คิดว่าอย่างน้อยเราก้ยังเป็นเพื่อนกันได้ ซึงในใจเราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย เรายังรักเค้าอยู่ตลอด เวลาเจอเค้ายังดีกับเราเหมือนเดิม
ตอนนี้ก้หมดช่วงกิจกรรมแล้วเราก็คิดว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก เพราะก็แยกย้ายกันคนละที่แล้ว ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุย ไม่ได้ติดต่อกันแล้วแต่เค้าก้ไม่ได้ลบเฟส ลบไลน์ เค้าเองก้บอกว่าเค้าไม่ได้เกลียดเราแล้วยังยินดีเป็นเพื่อนเสมอ
เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงตัดใจจากเค้าไม่ได้สักทีทั้งที่ก็เลิกกันไปตั้งนานแล้ว ลืมบอกไปเรากับเค้าไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเลยสักครั้ง เราคบกันด้วยความบริสุทธิ์ใจมาโดยตลอด ตอนนี้เราเรียนปี 2 อยู่ในกรุงเทพ มีคนมาจีบเราแต่เราก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้ใคร เราปฎิเสธทุกคนที่เข้ามาหมด เราพยายามตัดใจไม่ยุ่งไม่ส่องเฟสเค้า แต่ยังไงเค้าก้เป็นคนเดียวที่อยู่ในใจเราเสมอ ถ้าไม่ติดที่เค้าบอกเลิกเราคือที่ผ่านมาเค้าไม่เคยทำให้เราต้องเสียใจเลยสักครั้งเดียว เราเลยรักเค้ามากแล้วก้ไม่รู้จะลืมได้เมื่อไร เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไงดี ?
ทำไมคนเราถึงลืมแฟนเก่าไม่ได้ ???
เรื่องมันมีอยู่ว่า ....
ตอนนั้น เราแอดติดมหาลัยรัฐแห่งหนึ่ง ซึ่งปีแรกเราต้องไปเรียนที่ตจว ส่วนปี 234 ก็ย้ายกลับมาเรียนในกรุงเทพ แล้วปีแรกทางมหาลัยเค้าก็ได้บังคับให้อยู่หอในเราก็เลยต้องอยู่ เรามีเมททั้งหมด 3 คน 1ในนั้นมีเมทคนนึงที่เราสนิทที่สุดซึ่งเป็นเพื่อนกับเค้าจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เรากับเค้าได้รู้จักกัน แล้ววันหนึ่งเค้าก้ฝากเมทมาถามว่าเรามีคนคุยรึไงแล้วก้มาขอไลน์เราเพราะเค้าชอบเรา ตอนนี้เราเพิ่งปฎิเสธเลิกคุยกับคนคนหนึ่งไปเพราะมันนิสัยไม่ดีพอดี เราเลยลองมาคุยกับเค้าดู
ตั้งแต่เราคุยกับเค้าเราก้คุยแค่เค้าคนเดียวมาตลอด มหาลัยที่เราอยู่มันกว้างมาก เราก้มีเจอกันบ้างไปวิ่งออกกำลังกายกัน กินข้าวกันในมอไรงี้ พอนานๆเข้าเราก็เริ่มรู้สึกดี พอคุยกันมากได้สามเดือนกว่าๆ เค้าก้มาขอเราเป็นแฟนในวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว หลังจากนั้นเราก็คบกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าดีกับเรามาตลอด ยอมเราตามใจเราทุกอย่าง เพราะจริงๆแล้วเราเป็นคนขี้น้อยใจ ขี้หงุดหงิด พูดง่ายๆก็คือนิสัผู้หญิงเราเป็นหมด แต่เค้าก็บอกว่ามันไม่ใช่ปัญหาอะไรเพราะเค้ารับได้
หลังจากนั้น พอใกล้จบปีหนึ่ง เราก็ต้องย้ายกลับมาเรียนที่กรุงเทพ แต่คณะของเค้าต้องเรียนที่นู่นทั้ง 4 ปี ช่วงนี้เราไม่ค่อยโอเครที่ต้องห่างกันแบบนี้ แต่เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรเพราะถ้าเค้าว่างเค้าจะมาหาบ่อยๆ พอเรากลับมาช่วงซัมเมอเราก็เรียนในกรุงเทพ เวลาเค้าว่างเค้าก็จะมาหา พาไปกินข้าวดูนั่งตลอด จนเราจริงใจกับเค้า ตั้งแต่มาเรียนในกรุงเทพก็มีคนเข้ามาแต่เราก็ไม่สนใจเพราะเรารักเค้ามาก เราจะไม่มีทางนอกใจเค้าเด็ดขาด พอเราเรียนซัมเมอจบประมานช่วง พค. เราก็ปิดเทอมอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเพราะบ้านเราเป็นเชื้อสายจีนเค้าค่อนข้างจะไม่ค่อยให้ไปเที่ยวไหนไรงี้ แล้วที่บ้านก็ยังไม่อยากให้มีแฟน แต่ที่เราคบกันเราก็บอกพ่อแม่ให้รับรู้แล้ว คือเราเคยมีแฟนมา 3 คนเราไม่เคยบอกพ่อแม่ แต่คนนี้เราบอกเพราะเราจิงใจกับเค้าจิงๆ พอปิดเทอม เราก็ได้เจอกับเค้าแค่แบบเดือนละครั้งไรงี้ พอไม่ค่อยได้เจอเวลาคุยโทสัพท์หรือคุยไลน์ก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เค้าเป็นคนที่เวลาที่พอใจอะไรเค้ามักไม่ค่อยพูดแล้วเค้าจะเก็บอย่างเดียว บางทีเราทำผิดหรือเค้าโกดเราเราก็เลยไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่ หลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เราต้องเลิกกัน..
ที่ผ่านมาเราคบกันด้วยความเข้าใจ มีปัญหาอะไรเราก็พูดกันมาตลอดๆ เค้าก็ดีกับเราเวลาเค้าไปไหนเค้าจะโทมาบอกเราตลอด เช่นบางทีเค้าไปข้างนอกแล้วฝนตกหนักโทรศัพท์แบตหมด เค้ายังอุตส่าห์บอกเพื่อนให้ไลน์ไปบอกเราว่าแบตหมดไม่ให้เราต้องคิดมาก แต่เหมือนพอเราห่างกันไม่ค่อยได้เจอ ก้เลยทะเลาะกันบ่อยในเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่น ไลน์ไม่ตอบ โทรไปไม่รับ ซึ่งปกติเวลาเราอยู่บ้านก้ไม่ได้ติดโทรสับตลอดเวลา บางทีเรากินข้าวก้ไม่ได้ตอบ กลายเป็นว่าเราทะเลาะกันเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้กันบ่อยมาก
ซึ่งสาเหตุที่เราต้องเลิกกันก็มาจากตัวของเราเอง มีวันนึงเราไลน์ไปหาเค้าแล้วเค้าก้ไม่ตอบ พอเรารอนานแล้วเราก็เลยหงุดหงิดมาก พอเค้ามาตอบเค้าก็บอกเราว่าขอโทดที่ทำให้ต้องรอ แต่เราก็ไม่หายโกด เราเลยบอกไปว่าเราจะนอนแล้ว ซึ่งจริงๆแล้วเราก็ไม่ได้นอนหรอก แต่เราหงุดหงิดเลยไม่อยากคุย แล้ววันนั้นมีบอลโลกตอนตี 3 เราเลยตื่นมาดู แล้วเราก็เชคอินในเฟส เราไม่รู้ว่าเค้าจะเหน หลังจากวันนั้น เราไม่เลยไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะเราไม่รู้ว่าเค้าโกด พอถึงวันครบรอบ เราก้เห็นว่าทำไมเค้าถึงไม่ติดต่อมาสักที ซื่งมันผิดปกติเป็นไปไม่ได้ที่เค้าจะลืมเพราะที่ผ่านมาเค้าจำรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเราได้หมด เราเลยติดต่อไปถึงรู้ว่าเค้าโกด เค้าเกียจคนโกหกมาก ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี่ทำให้เราต้องเลิกกัน เราง้อเค้า ขอโอกาส เค้าก็ให้อภัยเรา แล้วเค้าบอกให้เราทำตัวดีดี แต่เรากลับไม่ทำอะไรแล้วทำตัวเฉยๆแบบเค้าไม่ทักมาเราก็ไม่ทักไป
หลังจากนั้นอาทิดย์นึง เค้าก้มาบอกว่าเค้ารู้สึกแบบเดิมไม่ได้แล้วเพราะเราโกหกเค้าเค้ารับไม่ได้ ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราขอโทดเค้าแต่เค้าก้ไม่หายโกด เราไม่รู้จิงๆว่าเรื่องแค่นั้นทำให้เราต้องเลิกกัน ตลอดเวลาเค้าบอกเราว่าเราจะเป็นยังไงนิสัยยังไงเค้าก็รับได้ยอมได้หมด เค้านั่งรถมาหาเราที่กรุงเทพทั้งๆที่บ้านเค้าอยู่รังสิต เค้าย้ำกับเรามาตลอดว่ามีอะไรอย่างโกหกไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ แต่สุดท้ายเราก็ทำให้ทุกอย่างมันพังลง นี่เราก็เลิกกันมา 8 เดือนแล้ว เรายังทำใจไม่ได้เลย เวลามีกิจกรรมรับน้อง เราก็ต้องกลับไปตจวที่ๆเราเรียนตอนปี 1 ก็มีโอกาสได้เจอกันบ้าง ตอนแรกๆก็ไม่กล้าทัก แต่ตอนหลังเราก็กล้าทักเพราะเราก็คิดว่าอย่างน้อยเราก้ยังเป็นเพื่อนกันได้ ซึงในใจเราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย เรายังรักเค้าอยู่ตลอด เวลาเจอเค้ายังดีกับเราเหมือนเดิม
ตอนนี้ก้หมดช่วงกิจกรรมแล้วเราก็คิดว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก เพราะก็แยกย้ายกันคนละที่แล้ว ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุย ไม่ได้ติดต่อกันแล้วแต่เค้าก้ไม่ได้ลบเฟส ลบไลน์ เค้าเองก้บอกว่าเค้าไม่ได้เกลียดเราแล้วยังยินดีเป็นเพื่อนเสมอ
เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงตัดใจจากเค้าไม่ได้สักทีทั้งที่ก็เลิกกันไปตั้งนานแล้ว ลืมบอกไปเรากับเค้าไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเลยสักครั้ง เราคบกันด้วยความบริสุทธิ์ใจมาโดยตลอด ตอนนี้เราเรียนปี 2 อยู่ในกรุงเทพ มีคนมาจีบเราแต่เราก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้ใคร เราปฎิเสธทุกคนที่เข้ามาหมด เราพยายามตัดใจไม่ยุ่งไม่ส่องเฟสเค้า แต่ยังไงเค้าก้เป็นคนเดียวที่อยู่ในใจเราเสมอ ถ้าไม่ติดที่เค้าบอกเลิกเราคือที่ผ่านมาเค้าไม่เคยทำให้เราต้องเสียใจเลยสักครั้งเดียว เราเลยรักเค้ามากแล้วก้ไม่รู้จะลืมได้เมื่อไร เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไงดี ?