คือเป็นคนอารมณ์ร้อนมากๆๆๆ โกรธมากๆ เวลาเห็นคนชอบเอาเปรียบคนอื่น เวลาบอกใครแล้วไม่ฟัง เวลาเห็นความไม่ถูกต้อง เวลามีคนเถียงแต่ความจริงคือเราพูดถูกแล้ว (นี่แค่เบื้องต้น) เวลาโกรธในใจนี่ร้อนเป็นไฟ อยากจะจับหัวมาฟาดๆๆๆๆ กระทืบๆ แต่ทำได้แค่หน้านิ่ง เฉยๆ ไม่มีอะไร. ควบคุมตัวเองไม่ได้ อย่าให้โกรธ คือกูโกรธมากๆ โกรธที่สุด แล้วคิดว่าเปลี่ยนตัวเองยากด้วยแหละ คิดจะเปลี่ยนแต่ทำไม่ได้ทุกครั้ง พ่ายแพ้ต่อโทสะ อย่างว่าแหละ เบื่อตัวเองเหมือนกัน แต่ก็เบื่อคนอื่นด้วย ทำไมอะ ไม่สำนึกหรอหรือไร? ไม่ละอายเลยนิ่ สันดานนน!! ต่อหน้าคนอื่นอย่างนั้นอย่างนี้ ลับหลังกูรู้จ้ะ

ชิบ! เฟลมากกก กูเนี่ย. ไม่รู้จักบาปหรอ หรือเฉยๆ แต่ก็บุญเขาบาปเขานั้นแหละ แต่เห็นแล้วหมั่นไส้ อายแทน ดอกกก
เป็นเหมือนกันรึป่าว?