สงสัยว่าทำไมคนถึงไม่นิยมไปประเทศบังคลาเทศ

ขอตอบจากประสบการณ์ตรงที่เราไปมาเกินสิบครั้ง และยังต้องไปอยู่เรื่อยๆด้วยเรื่องงาน
เราเดินทางในประเทศเขามาแล้วครอบคลุมประมาณ60-70%ของพื้นที่ (ประเทศเขาเล็กค่ะ) โดยเป็นเรื่องงานและไปกับคนในท้องถิ่นทั้งบินและทางรถ ระหว่างทางก็ร่ำร้องขอแวะจุดที่น่าสนใจบ้าง ตามสไตล์คนที่ชอบแบกเป้เที่ยวซอกซอนอย่างเรา


คนบังกลาเทศ

ก็เหมือนผู้คนทั่วไป มีทั้งรวยมากกกกก การศึกษาเริ่ด (ส่งลูกไปเรียนตปท.กันทั้งนั้นและหลายครอบครัวไปลงหลักปักฐานที่ตปท.ตั้งแต่สมัยก่อน)   ลงมาถึงชนชั้นกลางที่ทำงานงกๆ และยากไร้ติดอันดับโลก คนรวยนิยมไปซื้อบ้านไว้นอกประเทศเพื่อให้ได้วีซ่าระยะยาว พร้อมที่จะพาครอบครัวบินออกนอกประเทศได้ทุกเมื่อที่ภายในประเทศมีปัญหา (กรณีนี้ มาเลเซียได้รับความนิยมมาก ด้วยนโยบาย2nd home) คนหน้าตาดีเข้าขั้นหล่อสวยมีเยอะค่ะ (โดยเฉพาะไฮโซร่างสูงผิวขาวนวล )

บ้านช่อง
บ้านคนรวย  สนง. ที่เจอมาหลายแห่งก็ตกแต่งงดงาม สวยสะอาดสุดๆ แอบเอามือลูบนี่หาฝุ่นไม่เจอเพราะแรงงานเยอะ จ้างได้ไม่อั้น  เข้าห้องน้ำไปปุ้ปเดินออกมาจะมีคนเข้าไปจัดการทุกอย่างให้เรี่ยมสวยเป๊ะ หอมกรุ่นเหมือนเดิม ในเมืองใหญ่ที่ดินราคาแพง ดังนั้นคนส่วนใหญ่จะพักอาศัยในอาคารชุดค่ะ บ้านเก่ามีที่ดินเยอะหลังๆมานี้ก็จะทุบทิ้งทำห้องชุดขาย  ใครยังถือครองบ้านพร้อมที่ดินแปลว่าฐานะดีมาก

สภาพแวดล้อม
เมืองใหญ่นี่แย่มากสกปรกแออัด รถติดนรกแตก  มารยาทการขับขี่ไม่มีกันหรอก  คนมีฐานะจะไม่ขับรถเองค่ะ จ้างคนขับมารับผิดชอบเรื่องความเสี่ยง  เวลาออกนอกพื้นที่บางครั้งจะมีการให้คนขับรถตามไปอีกคัน เอาไว้เวลาเกิดเหตุฉุกเฉิน ก็สามารถมีรถเปลี่ยนได้ทันที (เจอมากับตัวเองแลยค่ะ ฟังดูเวอร์ แต่เขาทำอย่างนั้นกันจริงๆ เขาบอกว่าถ้ารถเสียหรือมีอุบัติเหตุ จะได้สามารถพาเราออกจากพื้นที่ได้ทันที)

ธากากำลังจะมีMetroในอีกไม่กี่ปี ออกนอกเมืองไปชนบทดูสบายตาสดชื่นกว่าเยอะ เหมือนพื้นที่เกษตรกรรมทั่วไป
ระหว่างเมืองใหญ่ ธากากับจิตตะกอง  เราชอบจิตตะกองมากกว่าเยอะเลย

แหล่งท่องเที่ยว
ไม่มีที่สวยๆแบบที่นทท.ส่วนใหญ่ชอบ

- ชายหาดที่ยาวที่สุดในโลกที่ค้อกบาซาร์  เราเองไปครั้งเดียวและคงไม่ไปอีกแล้ว หาดไม่สวย ทรายไม่ขาว แถมผู้คนยุ่บยับเต็มหาดไปหมด ไปส่องแป้ปเดียวอยากเผ่นกลับโรงแรม มันอึดอัดมืดครึ้มไปด้วยจำนวนคนมหาศาล (ขนาดวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุด) แถมคนมากมายขนาดนั้นยังมีบางคนมายืนจ้องมองคนต่างชาติอย่างเราอีกด้วย

- แหล่งปลูกชาที่ชีเล่ต์  อันนี้ยังไม่เคยไป
- แหล่งภูเขา บันดาบัน รังกามาติ อันนี้แค่เขาใหญ่เราก็กินขาด
คนมีตังค์บ้านเขา ต้องออกไปเที่ยวนอกประเทศ
- โบราณสถานงดงามโดดเด่น ไม่มี ที่มีและเห็นในรูปว่าสวย ของจริงส่วนใหญ่มีขนาดเล็กและทรุดโทรมมาก ขาดการดูแลขั้นสุด
- มรดกโลก มี
- รางวัลโนเบล มี

เราว่าประเทศนี้ เหมาะสำหรับคนที่สนใจในเรื่องเอเชียศึกษา มุสลิมศึกษา และคนที่ชอบผจญภัยหน่อยๆ อยากเก็บแต้มสะสมในพาสปอร์ต บังเอิญเราเป็นประเภทนี้ เลยไม่เกี่ยงงอนที่จะไปบ่อยๆ  ไปทีก็เก็บตกสถานที่ใหม่ๆที ไปหลายครั้งก็ได้เห็นอะไรแปลกใหม่และได้พบปะผู้คนใหม่
แต่ขอบอกว่า การแบกเป้ไปเองนั้นจะโหดมาก เหนื่อยเกินไป  ไม่ง่ายและเข้าขั้นยากลำบากกว่าอินเดียเยอะค่ะ วิธีที่ดีคือใช้บริการบ.ท่องเที่ยวจัดการให้ได้ดูตามที่ต้องการ   

ส่วนเรานั้นไปเรื่องงาน มีคู่ค้าคอยช่วยเหลือและตามใจเรามาก มีรถให้ใช้มีคนคอยติดตามช่วยเหลือตลอดเวลา และเราไม่เคยได้รับอนุญาตให้ออกนอกอาคารที่พักตามลำพัง (มีคนติดตามตลอด)

ความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน
ควรต้องระวังให้มากถึงมากๆ


คหสต. เรารู้สึกว่าอินเดียดีกว่า เจริญกว่ามากในภาพรวมและเป็นเมืองท่องเที่ยวในฝันของผู้คนมากมาย  เนปาลก็สวยงามกว่ามาก ศรีลังกานี่เราชอบมากในความสบายใจรู้สึกไม่ตึงเครียด (ในความเห็นส่วนตัวที่เคยไปมานะคะ) คนจะไปเที่ยวบังกลาเทศมันไม่ง่าย จะไปขึ้นรถลงเรือเองนี่ยากลำบากเอาเรื่อง ไม่ง่ายเหมือนอินเดียค่ะ


คนบังกลาเทศ โดยทั่วไปที่เจอมาเรื่องงานนิสัยดีนะ มีแบบสไตล์"แขก"บ้าง  แต่ปวดหัวน้อยกว่าอินเดีย   ยกเว้นจนท.รัฐ (คงเหมือนประเทศด้อยพัฒนาทั่วไป  ที่จนท.รัฐจะยิ่งใหญ่เกินปกติ) อย่างไรก็ดีคนต่างชาติอาจได้รับสายตาไม่เป็นมิตรบ้างในบางครั้งจากบางคน  เราเองเวลาไปจะแต่งตัวด้วยเสื้อตัวยาวๆคล้ายสาวๆที่นั่น ไม่สบตาใครไม่มองใครตรงๆนานๆ แว่นกันแดดสีเข้มช่วยได้เยอะในเรื่องนี้  และมีติดผ้าคลุมไหล่ (เอาไว้ตวัดคลุมผมในบางครั้งที่เรารู้สึกอึดอัดหรือไม่สบายใจคล้ายๆจะไม่ปลอดภัย และต้องรีบออกจากจุดนั้นทันที)

ปล.
1. นั่งเครื่องจากไทยไปธากาสองชั่วโมงกว่าค่ะ
2. ไม่เคยไปปากีสถานค่ะ แต่คู่ค้าไปการาจีและเมืองใกล้เคียงบอกว่า รู้สึกว่าน่ากลัวกว่าบังกลาเทศค่ะ


ข้อความทั้งหมดนี้ เป็นความเห็นส่วนตัวของเราเอง จากประสบการณ์ตรงซึ่งก็มีมีไม่มากเท่าไหร่นะคะ (สิบกว่าครั้งในรอบห้าปี)