ระบำแห่งความตาย

สัทธราฉันท์ 21 ต่อโคลงสี่สุภาพ

________________________________________




ס ในผืนป่าพงพนาสัณฑ์            ปฏิกิริยประชัน
กิ่งเคาะสีกัน                               ประกอบเพลิง

๐ ลุกโหมจากยอดลุโคนเชิง  กุณฑประทุเถลิง
ลามธราเวิ้ง                                สะเก็ดไฟ

๐ วาโยพ้องพัดประโคมไว้         ขจรบ่ละกษัย
เผาประลัยไกล                          กะหมอกมาร

๐ โชดช่วงทุกทิศมโหฬาร         อนยะรุธิระฉาน
ร้อนระเริงนาน                           วิโยคภัย ฯ

...


๏ นัยน์ตากวางแน่งน้อย            ระส่ำ
กวัดแกว่งขาท่าทำ                    ลุกลี้
สับสนทิศทางย่ำ                       แตกตื่น
ชีพแข่งกับเพลิงจี้                     ไล่ร้อนหลังมา

๏ ตาสองจับคู่เคล้า                   หมดทาง
ลูกแม่ชะนีนาง                          ร่ำร้อง
โหยหวนทั่วไพรกลาง              ไฟท่วม รอบเฮย
กอดแน่นรักแขนป้อง                ลูกน้อยจนตาย

๏ พ่ายรังเป็นแน่แล้ว                 ปักษา
ปีกร่อนยังเวหา                         รอดได้
ปีกล่อนเมื่อไฟพา                     พัดต่อ ติดนา
ปีกลุกลามตัวไร้                        พ่ายร้างชีวิน

๏ ถิ่นฐานนานเนิ่นด้าว               สูงสัก
ผันผ่านกัลป์กาลพัก                  ผ่องแผ้ว
สูญศักดิ์โค่นครืนหัก                 เพียงครู่ เดชนา
เผาสักวอดสิ้นแล้ว                    ล่องพื้นธาตรี ฯ

...


๐ ลีลาเลิศร้อนระเร่าดี               สริระมฤทุศรี
ร่ายระบำนี้                                สะพรึงกลัว

๐ โอดองค์อ่อนช้อยชม้อยยั่ว    รุทระมสิสลัว
ย่างยะเยื้องตัว                          จะพรากกาย

๐ ออกจากดวงจิตประทีปฉาย   หุตสิละวปุวาย
ไหม้เมลืองหาย                         ธ โลกันตร์

๐ รำต่อเพลงโศกประดับจันทร์  อนุสรเสนาะสรรค์
สร้างเพราะจาบัลย์                    สะท้านทรวง ฯ

...


๏ บ่วงไฟรอนอ่อนบ้า                เบาแรง
รำร่ายลดถอยแดง                    เด่นน้อย
เหลืองจางผ่อนเป็นแสง         เกือบมอด แล้วนอ
เพียงถ่านดำเหลือร้อย              ร่องครั้งคืนโหด

๏ โปรดปรอยลงสู่หล้า              หยาดฝน
พรมทั่วแดนทุกข์ทน                 พร่างฟ้า
ประโลมหม่นเพียงพ้น     ความโศก- ศัลย์เทอญ
ดินชุ่มชะรอยล้า                        ตื่นฟื้นคืนเดิม

๏ เริ่มเห็นเขียวโผล่ขึ้น              จากกอง
กูณฑ์เก่าเดิมเป็นของ               สรรพสร้าง
จากสัตว์กร่อนเพียงพร่อง        ผงร่าง ธุลีแฮ
ผลิหน่อรอวันข้าง                     ค่ำหน้าเติบโต

๏ โลกาหมุนผ่านม้วย               อีกรอบ
แรกเริ่มคือคำตอบ                    เที่ยงแท้
จุดจบแค่เวียนมอบ                นิจเนื่อง อนันต์นา
สุขทุกข์เยือนจากแล้                ว่ายเวิ้งเป็นวง ךף

______________________________________          

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอบคุณรูปภาพจาก Shuttlestock