ติดสินใจเดินออกมากจากชีวิตคนๆนึง ด้วยเหตุผลที่ว่าเราเหนื่อยแล้ว เราอยากพอแล้ว

ตามหัวข้อเลยคะ...เราดันไปบอกเค้าว่าเราจะไม่มีทางไปไหน เราจะรออยุ่ตรงนี้ เรายังเหมือนเดิมกับเค้านะ..เหมือนมันผูกมัดเรา..แล้วก็เป็นเค้าที่หายไปทั้งๆที่เรายังรู้สึกกับเค้าอยู่ ยังรัก ยังห่วงอยู่..

จขกท.ก่อนนี้ผิดพลาดเรื่องของความรักมาถึง2ครั้ง2หน ก็คิดว่าให้มันเป็นบทเรียน หลังจากที่ลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง ก็พบกับคนๆนึงซึ่ง มีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน ชอบอะไรเหมือนๆกัน ก่อนหน้านี้ที่จะตัดสินใจเลื่อนสถานะ ก็พบเจอคุ้นเคยกับผู้ชายคนนี้ มาก็หลายปี ต้องบอกก่อน จขกท.ก็ดันไปแอบชอบเค้า มีใจให้เค้าอยู่นานแล้วด้วยแหละ แล้ววันหนึ่งก็ได้มีโอกาส ได้คุยกัน เราก็ได้ตกลงกัน ตอนแรกเค้าคงคิดว่าขำๆคุยกันมีสถานะแบบพี่น้อง แต่พิเศษกว่าคนอื่นหน่อยนึง (ตอนนั้นคิดแค่นั้นจริงๆ) ตกลงกันแบบนั้น แล้วค่อยๆพัฒนาไป เราก็อืมมม..แบบนี้ก็ดีวุ้ย😏 ขำๆอย่าไปคิดมากอิสระดีเพราะตอนนั้นเราเองก็ไม่ได้อยากมีใคร คุยไว้ขำๆก็น่าจะดี(มั้ง) แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด ที่หวังไว้ทั้งหมดล่ะสิ!!!😂 (เคยมีเพื่อนบอกและเตือนแล้วว่าไอ้คู่ที่แมร่ง ตั้งสถานะคนคุยเนี่ยพลาดเลียแผลใจมาหลายรายล่ะ) ไอ้เราก็หัวดื้อด้วย คิดว่า กูแน่ กูไม่พลาด ถึงพลาดก็แค่จบกันสวยๆเชิดๆขำๆงี้.. แล้วก็เหลวเป็นโจ๊ก!!! ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดเรื่องราวขึ้นมากมายภายในเวลาไม่นานนัก..ผู้หญิงนะเว้ยจะบอกเลยเวลาจริงจังกับใครก็อยากครอบครอง เริ่มผูกพัน เริ่มจริงจัง เหมือนเราอยากมีวันดีๆกับเค้า อยากไปไหนมาไหนกับเค้า แล้วพอไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง ก็กลายเป็นเราเองที่ทำร้ายความรู้สึกตัวเราเอง อีกอย่างพอรู้สึกมากกลายเป็นเราเองที่ออกมาจากตรงนั้นไม่ได้ ต่อให้ใครต่อใครบอกเตือนก็ไม่ฟัง กลายเป็นคนเก็บตัว เศร้า เหงา จนสุดท้ายก็เข้าใกล้กับคำว่า "โรคซึมเศร้า" 😥เราคิดมาตลอดว่ารักสองครั้งก่อนที่พลาดมานั้นมันทำให้เราแข็งแกร่งมากขึ้น แต่ไม่ใช่เลย เรากลับแย่กว่าเดิม เหมือนคนไข้ที่ขาดยา ไม่ได้พบหมอ หาซื้อยากินเองเพื่อประทังอาการไปวันๆสุดท้ายก็รักษาไม่ตรงตามอาการ  โคม่า ทรุดหนัก อยู่คนเดียวฟังเพลงไหนก็โดนกูทุกเพลง ออกจากจุดนั้นไม่ได้ นั่งกินข้าวน้ำตาก็ไหลออกมาเอง😭😭 ไปวิ่งออกกำลังกายเพื่อจะให้ลืม วิ่งๆไปปล่อยโฮ ออกมาเลยคนก็มองเหมือนเราเป็นอีบ้าที่เสียสติที่ไหนว่ะเนี่ย🙄 (วิ่งหนีกูอี๊คคค)🤣 (ตลกตัวเอง)เห้ย!!มันแย่ๆจริงว่ะ ตัดภาพมาในใจก็บอกอี !!ผู้ชายคนเดียวจะอะไรนักหนา ผู้ชายไม่ได้มีในโลก ก็ได้แต่คิดวนไปวนมาเหมือนไบโพล่า เพื่อนระอา เมินหน้าหนี ปลอบก็แล้ว พาไปออกไปเจอผู้คนก็แล้ว มันวนลูป โทษตัวเอง โทษเวลา โทษระยะทาง โทษแม้กระทั้งทำไมกูต้องเดินออกมาวะ มันดีที่สุดแล้วหรือที่ตัดสินใจ อยู่แบบนั้นสถานะนั้นก็ได้นี่!!..โทษไปหมด เราไม่รู้หรอกนะว่ามันจะนานเท่าไรแต่ละคนคงใช้เวลาไม่เท่ากัน เราว่าสักวันมันจะหายแน่ๆแต่วันไหนล่ะ?..🤔ไม่ได้หวังจะให้ใครเข้าใจนะ เราว่าทุกคนเคยผ่านจุดนั้นมาแหละ แต่ความรู้สึกแบบนี้มันจะออกไปได้เมื่อไหร่ นานแค่ไหน เป็นเดือนหรือเป็นปี ใครจะรู้ได้ ตอนนี้เราใช้คำว่าอดทน ไม่ส่องเฟส ไม่อ่านไม่ตอบไลน์  ไม่ติดตามข่าวของเค้าเลย เราว่าวิธีนี้มันหักดิบหน่อย แต่ก็ตัดสินใจไปแล้วอ่ะ ที่จะเดินออกมา สักวันเราจะรู้สึกเฉยชากับเค้าให้ได้จริงๆ ทิ้งทุกอย่างให้ได้จริงๆ เราว่าเวลาเท่านั้นแหละที่จะตอบเราได้ ก็ได้แต่หวังแบบนั้นนะ....
เพื่อนๆมีวิธีไหนจะแนะนำเราไหม?ด่าได้แต่อย่าแรง☺พวกเธอผ่านมันไปได้อย่างไงกันนะ?..เราไม่เก่งหรอกเราบอกเลย อ่อนแอมาก ถ้าเราเก่งคงไม่มาตั้งกระทู้ถามใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จักหน้าคร่าตากันร้อยพ่อพันแม่ แต่สิ่งหนึ่งเราว่าเราได้ระบายมันออกไปแล้วมันช่วยได้นิดหน่อย เป็นกำลังใจให้คนใจโทรมๆคนนี้หน่อยละกันไม่ได้ในฐานะอะไรก็ในฐานะยากจนก็ยังดี....