กระทู้นี้ คงต้องการระบายมากกว่าปรึกษา เพราะว่าปรึกษามาเยอะแล้วในกระทู้ก่อนๆ
1 ปีแล้วนะ กับการทำงานในหน่วยงานรัฐ ในตำแหน่ง HR พ่วงเลขาการประชุมทุกเดือน มันทำให้เรารู้แล้วว่าเราไม่เหมาะกับงานพวกนี้
และเราก็คงมาอยู่ผิดที่ ผิดฝ่าย ผิดแผนก แม้ว่าจะเป็นองค์กรใหญ่ที่ภาพลักษณ์ดีมาก แต่แผนกเรามีแต่คนพูดมากและแอคทีฟสูง
ส่วนเรามันเป็นคนเงียบๆ ทำให้หัวหน้าไม่พอใจ ทำให้หัวหน้าไม่รู้ความคิดเรา ทำให้หัวหน้าคิดว่าเราไม่มีปฏิสัมพันธ์กับใครและขาดความแอคทีฟ
หัวหน้าหวังดีกับเรา จึงได้มอบหมายงานที่ต้องมีการประสานงานกับคนหลากหลาย เพื่อให้เราได้ออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น
เพื่อให้เราไม่เอาแต่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ แต่เราไม่ถนัดงานแบบนั้น จึงเกิดความเครียด และทำมันออกมาได้ไม่ค่อยถูกใจหัวหน้า
ไม่รู้เป็นเพราะหัวหน้าเก่งเกินไป หรือเพราะเราห่วยเกินไป แต่เราก็โดนหัวหน้าตำหนิอยู่หลายครั้ง ส่วนใหญ่ก็โดนตำหนิเรื่องนิสัยเงียบๆนี่แหละ
โดนว่าเรื่องนี้มากกว่าเรื่องงานอีก ส่วนเราเป็นคนคิดมากและเครียดง่ายอยู่แล้ว พอยิ่งเครียดก็ยิ่งเก็บตัว ยิ่งทำตัวเงียบ ไม่โวยวาย ไม่พูด
ด้วยความที่อายุน้อยที่สุดในแผนกด้วย อายุงานก็น้อยสุด จึงโดนว่าได้ง่ายๆ เคยโดนตำหนิว่าทำงานไม่สมกับคนที่เรียนจบเกียรตินิยมด้วย
ส่วนรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่ด้วยกัน ก็เป็นคนใจดีอยู่หรอก แต่เวลามีงานใหญ่ๆ หรืองานสำคัญๆ กลับไม่ค่อยยอมให้เราช่วยทำ ทั้งๆที่เป็น HR เหมือนกัน
เราเสนอจะช่วยหลายครั้ง แต่เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร ไม่ให้เราช่วย ให้เราทำแต่งานเล็กๆ ที่หัวหน้ามองว่าเป็นงานรูทีน พอเราทำแต่งานรูทีน
หัวหน้าก็ว่าเราอีก บอกว่าเขาจ้างเรามาเพื่อช่วยพัฒนาฝ่าย ไม่ได้จ้างมาทำแต่งานรูทีน แต่บางครั้งงานรูทีนก็หนักเหมือนกัน ทำจนเลยเวลางาน
เวลาเราโดนหัวหน้าบ่น รุ่นพี่ก็ไม่ได้มารับฟังหรืออยู่กับเรา รุ่นพี่ไม่เดือดร้อนกับเราหรอก แถมยังได้ปรับเงินเดือนเยอะอีก ส่วนเราได้ปรับนิดหน่อย
และเรื่องบางเรื่องหัวหน้าก็ซีเรียสมาก เวลาเราทำผิดเราก็ไม่ได้เจตนาหรอก บางครั้งก็นึกไม่ถึงว่าหัวหน้าจะซีเรียสขนาดนั้น
บางครั้งเราเผลอทำอะไรลงไปโดยไม่ได้บอกหัวหน้าก่อน ทำไปโดยไม่ได้คิดอะไร และมันก็ไม่ก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ
แต่พอหัวหน้ารู้ทีหลัง เขาก็ไม่พอใจยกใหญ่ คิดว่าเราทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเขา ไม่รายงานเขา ทั้งๆที่มันเกิดขึ้นแค่ไม่กี่ครั้ง
เราก็ต้องกล่าวขอโทษเขาไป เรายอมรับผิดก็ได้ เราไม่เจตนา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสบายใจขึ้น เราไปทำงานด้วยความรู้สึกเครียดทุกวันๆ
เพราะนอกจากจะโดนหัวหน้าบ่นแล้ว หัวหน้ายังมีท่าทีตึงๆ เมินเฉย เย็นชา ไม่ยิ้มให้เรา และไม่ค่อยมองหน้าเราด้วย
เป็นแบบนี้กับเราคนเดียว กับคนอื่นๆ ไม่เป็น เวลาเขาไม่พอใจคนอื่น เขาเผลอตำหนิหรือเสียงดังกับคนอื่น เขาจะขอโทษทีหลัง
แต่กับเรานี่ไม่เคยขอโทษ สงสัยเห็นเราเป็นเด็ก จะพูดอะไรใส่ก็ได้ ไม่ต้องนึกถึงจิตใจเราหรอก เรามันหน้านิ่ง คงจะไร้ความรู้สึก สงสัยเขาคิดแบบนี้
เรารู้สึกว่าความอดทนของเรามันจะสิ้นสุดแล้ว รู้สึกว่าชีวิตถูกคนอื่นควบคุมมากไปแล้ว ขาดอิสระ มีแต่ความเครียด ความไม่สบายใจ
อยากเป็นตัวของตัวเอง แต่ก็ไม่มีความสุข เพราะหัวหน้าไม่ชอบ จะฝืนตัวเองให้เป็นแบบอื่น ก็ทำไม่ได้อีก เราคงต้องพอแค่นี้
เราเองก็ไม่ได้เครียดเฉพาะเรื่องงาน เรายังต้องเรียน ป.ตรี ใบที่สอง ยังต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าเรียน ป.โท ในมหาลัยที่ใฝ่ฝัน
รู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าแล้ว อยากเป็นบ้าไปเลย แค่เราลองนึกถึงสิ่งที่ต้องทำในวันจันทร์ ต้องไปตามงานใครบ้าง หรือต้องคุยงานกับหัวหน้าเรื่องอะไรบ้าง
เราก็เครียดแล้ว อีกไม่นานเราคงลาออก คนอื่นๆ เขาทำงานกันได้เป็นสิบๆ ปี ส่วนเราได้แค่ปีเดียวก็จะชิ่งแล้ว คนเรามันคงไม่เหมือนกัน
รู้สึกไม่อยากไปทำงานแล้ว คงถึงเวลาต้องลาออก
1 ปีแล้วนะ กับการทำงานในหน่วยงานรัฐ ในตำแหน่ง HR พ่วงเลขาการประชุมทุกเดือน มันทำให้เรารู้แล้วว่าเราไม่เหมาะกับงานพวกนี้
และเราก็คงมาอยู่ผิดที่ ผิดฝ่าย ผิดแผนก แม้ว่าจะเป็นองค์กรใหญ่ที่ภาพลักษณ์ดีมาก แต่แผนกเรามีแต่คนพูดมากและแอคทีฟสูง
ส่วนเรามันเป็นคนเงียบๆ ทำให้หัวหน้าไม่พอใจ ทำให้หัวหน้าไม่รู้ความคิดเรา ทำให้หัวหน้าคิดว่าเราไม่มีปฏิสัมพันธ์กับใครและขาดความแอคทีฟ
หัวหน้าหวังดีกับเรา จึงได้มอบหมายงานที่ต้องมีการประสานงานกับคนหลากหลาย เพื่อให้เราได้ออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น
เพื่อให้เราไม่เอาแต่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ แต่เราไม่ถนัดงานแบบนั้น จึงเกิดความเครียด และทำมันออกมาได้ไม่ค่อยถูกใจหัวหน้า
ไม่รู้เป็นเพราะหัวหน้าเก่งเกินไป หรือเพราะเราห่วยเกินไป แต่เราก็โดนหัวหน้าตำหนิอยู่หลายครั้ง ส่วนใหญ่ก็โดนตำหนิเรื่องนิสัยเงียบๆนี่แหละ
โดนว่าเรื่องนี้มากกว่าเรื่องงานอีก ส่วนเราเป็นคนคิดมากและเครียดง่ายอยู่แล้ว พอยิ่งเครียดก็ยิ่งเก็บตัว ยิ่งทำตัวเงียบ ไม่โวยวาย ไม่พูด
ด้วยความที่อายุน้อยที่สุดในแผนกด้วย อายุงานก็น้อยสุด จึงโดนว่าได้ง่ายๆ เคยโดนตำหนิว่าทำงานไม่สมกับคนที่เรียนจบเกียรตินิยมด้วย
ส่วนรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่ด้วยกัน ก็เป็นคนใจดีอยู่หรอก แต่เวลามีงานใหญ่ๆ หรืองานสำคัญๆ กลับไม่ค่อยยอมให้เราช่วยทำ ทั้งๆที่เป็น HR เหมือนกัน
เราเสนอจะช่วยหลายครั้ง แต่เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร ไม่ให้เราช่วย ให้เราทำแต่งานเล็กๆ ที่หัวหน้ามองว่าเป็นงานรูทีน พอเราทำแต่งานรูทีน
หัวหน้าก็ว่าเราอีก บอกว่าเขาจ้างเรามาเพื่อช่วยพัฒนาฝ่าย ไม่ได้จ้างมาทำแต่งานรูทีน แต่บางครั้งงานรูทีนก็หนักเหมือนกัน ทำจนเลยเวลางาน
เวลาเราโดนหัวหน้าบ่น รุ่นพี่ก็ไม่ได้มารับฟังหรืออยู่กับเรา รุ่นพี่ไม่เดือดร้อนกับเราหรอก แถมยังได้ปรับเงินเดือนเยอะอีก ส่วนเราได้ปรับนิดหน่อย
และเรื่องบางเรื่องหัวหน้าก็ซีเรียสมาก เวลาเราทำผิดเราก็ไม่ได้เจตนาหรอก บางครั้งก็นึกไม่ถึงว่าหัวหน้าจะซีเรียสขนาดนั้น
บางครั้งเราเผลอทำอะไรลงไปโดยไม่ได้บอกหัวหน้าก่อน ทำไปโดยไม่ได้คิดอะไร และมันก็ไม่ก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ
แต่พอหัวหน้ารู้ทีหลัง เขาก็ไม่พอใจยกใหญ่ คิดว่าเราทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเขา ไม่รายงานเขา ทั้งๆที่มันเกิดขึ้นแค่ไม่กี่ครั้ง
เราก็ต้องกล่าวขอโทษเขาไป เรายอมรับผิดก็ได้ เราไม่เจตนา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสบายใจขึ้น เราไปทำงานด้วยความรู้สึกเครียดทุกวันๆ
เพราะนอกจากจะโดนหัวหน้าบ่นแล้ว หัวหน้ายังมีท่าทีตึงๆ เมินเฉย เย็นชา ไม่ยิ้มให้เรา และไม่ค่อยมองหน้าเราด้วย
เป็นแบบนี้กับเราคนเดียว กับคนอื่นๆ ไม่เป็น เวลาเขาไม่พอใจคนอื่น เขาเผลอตำหนิหรือเสียงดังกับคนอื่น เขาจะขอโทษทีหลัง
แต่กับเรานี่ไม่เคยขอโทษ สงสัยเห็นเราเป็นเด็ก จะพูดอะไรใส่ก็ได้ ไม่ต้องนึกถึงจิตใจเราหรอก เรามันหน้านิ่ง คงจะไร้ความรู้สึก สงสัยเขาคิดแบบนี้
เรารู้สึกว่าความอดทนของเรามันจะสิ้นสุดแล้ว รู้สึกว่าชีวิตถูกคนอื่นควบคุมมากไปแล้ว ขาดอิสระ มีแต่ความเครียด ความไม่สบายใจ
อยากเป็นตัวของตัวเอง แต่ก็ไม่มีความสุข เพราะหัวหน้าไม่ชอบ จะฝืนตัวเองให้เป็นแบบอื่น ก็ทำไม่ได้อีก เราคงต้องพอแค่นี้
เราเองก็ไม่ได้เครียดเฉพาะเรื่องงาน เรายังต้องเรียน ป.ตรี ใบที่สอง ยังต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าเรียน ป.โท ในมหาลัยที่ใฝ่ฝัน
รู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าแล้ว อยากเป็นบ้าไปเลย แค่เราลองนึกถึงสิ่งที่ต้องทำในวันจันทร์ ต้องไปตามงานใครบ้าง หรือต้องคุยงานกับหัวหน้าเรื่องอะไรบ้าง
เราก็เครียดแล้ว อีกไม่นานเราคงลาออก คนอื่นๆ เขาทำงานกันได้เป็นสิบๆ ปี ส่วนเราได้แค่ปีเดียวก็จะชิ่งแล้ว คนเรามันคงไม่เหมือนกัน