รู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า. หัวช้า ทำอะไรไม่ได้เรื่อง

ผมเป็นลูกคนที่2จาก3คน ตอนเด็กๆเป็นคนเรียนหนังสือแย่ โดยเฉพาะคณิตศาตร์วิทยาศาสตร์. ที่ผ่านมาจบมาได้ก็แค่ประคองให้ผ่านมาได้. ไม่เคยคิดถึงอนาคตตัวเองเลยในสมัยนั้นว่าทำอะไร. เพราะเป็นคนไม่มีอะไรเด่นซักอย่าง. ชกต่อยก็สู้เขาไม่ได้ กีฬาก็ไม่เก่ง. แม้แต่จะจีบหญิงก็อาย ด้วยความไม่มั่นใจตัวเอง เพราะคิดว่าตัวเองหล่อไม่พอ. เพราะเป็นคนไม่มีอะไรเด่นเลยก็ อยู่ไปวันๆคิดวันต่อวัน. พอขึ้นม.3. ก็เริ่มติดเกมส์ แต่การเรียนก็ไม่ได้ทิ้งเอาแค่ผ่านๆไป จนยันมาจบปริญญาก็แค่เรียนให้ผ่านไปแค่นั้น จนเริ่มมาทำงานที่ทำพ่อ. ผมเริ่มช่วยงานที่พอทำได้เก็บเช็ควางบิล. เป็นแบบนี้มาแปดปี แต่ผมก็ไม่ได้สนใจรู้เรื่องในงานอื่นในบริษัท พอจะเริ่มเรียนรู้งาน ผมก็ไม่รู้จาเริ่มจากตรงไหน จะถามเขาก็อายที่อยู่มานานทำไมไม่รู้อะไรเลย  ผมเครียดและก็มักจะหนีปัญหาโดยมาเล่นเกมส์เพื่อให้ลืมไปแค่นั้นไปวันๆ ผมเกลียดตัวเอง. ที่เป็นแบบนี้ เกลียดที่เขาดุด่าแต่ตัวเองก็ทำเช่นเดิม สุดท้ายก็มาเครียดอยากตายทุกครั้ง.  อยากปรึกษาาจิตแพทย์นะ แต่ก็กลัว
ผมอยากทำให้ตัวเองมีคุณค่า อยากทำให้ตัวมีข้อดีในตัว ผมอยากทำงานได้เก่ง
แต่ผมไม่ได้หัวไวเหมือนคนอื่น. ความอายไม่กล้าพูดกล้าถาม. ขนาดพ่อผมเอง ผมยังเลี่ยงๆเขาเลยเพราะผมกลัวเขา
เพราะทุกครั้งที่นั่งคุยกันจะเป็นการสั่งสอนตลอด. แล้วผมก็เครียด(บริษัทเป็นของพ่อผมเอง)
และทุกที่ที่ผมได้อยู่คนเดียว ผมก็ร้องไห้คนเดียว. เกลียดทุกเองทุกครั้ง ที่คนบ้านต่อว่ามา
ผมควรโทรหาจิตแพทย์หรือเปล่าครับ หรือไม่น่าโทรไป ผมไม่รู้ว่าปัญหาของตัวเองคืออะไร