ขออนุญาต ระบายในห้องนี้นะคะ
ตอนนี้อายุ 31ปีแล้ว เคยมีความรักมา 2 ครั้งแต่ก็ไปไม่รอด ครั้งแรกคบมา 4 ปีแฟนแอบไปได้เสียกับเพื่อนสนิท ครั้งที่ 2 เกือบ 6 ปี เขาบอกไปกันไม่ได้ความคิดเราโตกว่า เขาคิดตามไม่ทัน จับได้ว่ามีกิ๊กที่ทำงาน 3 ครั้ง คุยไลน์กัน ยังไม่ถึงขั้นได้เสีย ปัจจุบันเป็นรักครั้งที่ 3 หมายมั่นจะได้แต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกัน แต่แล้วเขาก็ไปแต่งงาน ซึ่งแผนการแต่งงานถูกวางไว้ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมาจีบเรา โดยที่แรกเริ่มรู้จักและคุยกันเขาไม่มีพิรุธเลยว่ามีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว จนกระทั่งคุยกันได้ 7 เดือน เราก็มารู้ว่าเขากำลังจะแต่งงาน ตอนนั้นทรมานมาก ได้แต่ตั้งคำถามว่าเราไปสร้างเวรกรรมอะไรไว้ เราไม่เคยแย่งของของใคร เราทั้ง 2 คนเครียดมาก เราเครียดเพราะอยากจบ ส่วนเขารักเราไปแล้วเขาทิ้งเราไม่ได้แต่แผนการแต่งงานก็ได้เตรียมไว้หมดแล้ว เราเครียดหนักเพราะเขาไม่ยอมไป ทำทุกอย่างเพราะไม่อยากให้เราเสียใจและหนีไปจากชีวิตเขา แต่เราไม่ได้มีความสุขกับรักที่มันผิดแบบนี้ หลายคนคงอ่านและคิดว่าทำไมเราไม่ออกมาเอง ทำไมเราไม่ตัด เรื่องนี้ถ้าใครไม่เจอกับตัวเองไม่มีทางรู้ได้ว่าความรู้สึกนี้เป็นยังไง เรารับรู้ว่าเขารักเรามาก เราทำทุกอย่างให้เจาเกลียดและออกไปจากชีวิตเรา ฟังดูอาจจะน้ำเน่าไม่มีใครเชื่อ แต่เขายังดื้อด่านไม่ยอมไป พอแต่งงานได้ยังไม่ทันถึง 2 เดือน เขาก็มีลูก ชีวิตคู่ของเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดค่ะ เพราะมันมีแต่ปัญหา หลายอย่าง ทั้งเรื่องเงินที่ฝ่าย ญ ขูดรีดไปให้ทางครอบครัวตัวเอง แรกๆเขาไม่กล้าเล่า คงกลัวเราสมน้ำหน้า กืนเหล้าหนัก เรายอมรับถึงเราจะโกรธเสียใจ หรือเกลียดแค่ไหน แต่ความผูกพันมันตัดกันไม่ขาดง่ายๆ เราก็เค้นว่าเขาเป็นอะไร ทำไมกินเหล้า ทำไมทำตัวแบบนี้ เขาถึงยอมปริปากเล่าออกมา จากความโกรธกลายเป็นความสงสาร ให้คำปรึกษา อันไหนช่วยได้ก็ช่วย แต่เขาไม่เคยมาร้องขอนะคะ จะว่ามาหลอกใช้อันนี้จากความรู้สึกของเราเอง เราว่าไม่ใช่ ยิ่งนับวันเขายิ่งรักเรามากขึน แต่ลึกๆเราไม่เคยภูมิใจเลย ยังไงก็คือสามีชาวบ้าน ถ้าจะพูดตรงๆก็เมียน้อยดีๆนี่เอง ถึงจะคบกันมาก่อนที่เขาจะแต่งงานก็เถอะ ตลอดระยะเวลาที่คุยกันมา เราคอยพูดตลอดว่าเรารับไม่ได้ที่เราจะไปพรากพ่อเด็ก เราไม่ได้รังเกียจเด็ก เราสงสาร เราอยากให้เด็กมีครอบครัวที่พร้อม แต่เขาก็ยืนยันว่าทำเพื่อลูก ลูกคนเดียวเท่านั้น ส่วนความรักตรงนั้นมันจบแล้ว ยังไงก็ไปกันไม่รอด เราเครียดนะ ทุกอย่างเรารับรู้ว่าเขาทำจริงๆ และทำเพื่อเราด้วย แต่เราก็คิด หัวอกลูกผู้หญืงเหมือนกัน เราไม่อยากทำแบบนั้น เราเองเป็นคนคิดเยอะคิดมาก ทั้งความรู้สึกตัวเองว่าจะรับได้มั้ยถ้าลูกเขาคลอดออกมา ยังไงเขาก็ต้องทำหน้าที่พ่อ ตรงนั้นเราเข้าใจ และดีใจที่เขารับผิดชอบกับสิ่งที่เขาทำไว้ แต่แล้ว พอลูกเขาคลอด เราก็ทำใจไม่ได้ ตัวเขาเองก็แคร์ความรู้สึกเรามาก แต่เราเองก็แย่มากเช่นกัน เราเลยอยากระบาย อยากให้เพื่อนๆในห้องนี้ที่เข้ามาอ่าน
ได้แสดงมุมมองว่ารู้สึกยังไงกับเหตุการณ์แบบนี้คะ เรารู้ว่าบางคนอาจจะเกลียดและอยากด่าเราเพราะเราทำในเรื่องที่ผิดที่ไม่นอมเลิกคิดต่อกับเขาตั้งแต่ที่เขาแต่งงาน แต่ความรู้สึกแบบนี้มันพูดลำบากค่ะ ขอกำลังใจนะคะ และขออย่าซ้ำเติม ตอนนี้เครียด อึดอัดไปหมด ทำอะไรไม่ได้
เรารักใครรักจริง ไม่เคยเป็นคนคบเผื่อเลือก คบใครคบยาว เพราะคิดว่าเลือกมาดีที่สุดแล้ว
ทุกคนที่ผ่านเข้ามา มีแต่ยอกว่าอยากให้เราไปเจอคนดีๆ เพราะรู้ตัวเองว่าทำผิด แต่คนนี้กลับไม่อยากไปไหน อยากใช้ชีวิตกับเรา เขาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างตั้งแต่คบกับเราเพราะอยากให้เราอยู่กับเค้าไปตลอดชีวิต จากคนอารมณ์ร้อน ก็กลายเป็นเย็น เพราะเราเองก็ร้อนเหมือนกัน เรานั่งคุยกับเค้าครั้งนึงเพื่อที่จะขอจบทุกอย่าง จากคนอารมณ์ร้อนไม่ยอมคน กลับนั่งคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้าเรา เพื่อที่จะขอให้ได้อยู่กับเราแบบนี้ไปตลอด เราเป็นฝ่ายหนีเค้าตลอดมา แต่เค้าไม่เคยละความพยายามที่จะเป็นห่วงและดูแลเรา กับข้าวก็ชอบแอบซื้อมาใส่ตู้เย็นไว้ให้ที่บ้านเพราะเราไม่ค่อยชอบกินข้าว ทุกสิ่งอย่างในวันสำคัญก็ทำให้ตลอด เราควรทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้นคะ เราควรทำยังไงดี
เราสองคนไม่ได้คยกันที่ผลประโยชน์ แต่มันคือความเข้าใจกันจริงๆ เราเป็นวิศวกร หน้าที่การงานก็ไม่ได้ด้อย ผู้ชายเข้ามาจีบก็เยอะ แต่เราเป็นคนรักคนยากค่ะ ก็เลยจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้
ความรักมีแต่อุปสรรค
ตอนนี้อายุ 31ปีแล้ว เคยมีความรักมา 2 ครั้งแต่ก็ไปไม่รอด ครั้งแรกคบมา 4 ปีแฟนแอบไปได้เสียกับเพื่อนสนิท ครั้งที่ 2 เกือบ 6 ปี เขาบอกไปกันไม่ได้ความคิดเราโตกว่า เขาคิดตามไม่ทัน จับได้ว่ามีกิ๊กที่ทำงาน 3 ครั้ง คุยไลน์กัน ยังไม่ถึงขั้นได้เสีย ปัจจุบันเป็นรักครั้งที่ 3 หมายมั่นจะได้แต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกัน แต่แล้วเขาก็ไปแต่งงาน ซึ่งแผนการแต่งงานถูกวางไว้ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมาจีบเรา โดยที่แรกเริ่มรู้จักและคุยกันเขาไม่มีพิรุธเลยว่ามีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว จนกระทั่งคุยกันได้ 7 เดือน เราก็มารู้ว่าเขากำลังจะแต่งงาน ตอนนั้นทรมานมาก ได้แต่ตั้งคำถามว่าเราไปสร้างเวรกรรมอะไรไว้ เราไม่เคยแย่งของของใคร เราทั้ง 2 คนเครียดมาก เราเครียดเพราะอยากจบ ส่วนเขารักเราไปแล้วเขาทิ้งเราไม่ได้แต่แผนการแต่งงานก็ได้เตรียมไว้หมดแล้ว เราเครียดหนักเพราะเขาไม่ยอมไป ทำทุกอย่างเพราะไม่อยากให้เราเสียใจและหนีไปจากชีวิตเขา แต่เราไม่ได้มีความสุขกับรักที่มันผิดแบบนี้ หลายคนคงอ่านและคิดว่าทำไมเราไม่ออกมาเอง ทำไมเราไม่ตัด เรื่องนี้ถ้าใครไม่เจอกับตัวเองไม่มีทางรู้ได้ว่าความรู้สึกนี้เป็นยังไง เรารับรู้ว่าเขารักเรามาก เราทำทุกอย่างให้เจาเกลียดและออกไปจากชีวิตเรา ฟังดูอาจจะน้ำเน่าไม่มีใครเชื่อ แต่เขายังดื้อด่านไม่ยอมไป พอแต่งงานได้ยังไม่ทันถึง 2 เดือน เขาก็มีลูก ชีวิตคู่ของเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดค่ะ เพราะมันมีแต่ปัญหา หลายอย่าง ทั้งเรื่องเงินที่ฝ่าย ญ ขูดรีดไปให้ทางครอบครัวตัวเอง แรกๆเขาไม่กล้าเล่า คงกลัวเราสมน้ำหน้า กืนเหล้าหนัก เรายอมรับถึงเราจะโกรธเสียใจ หรือเกลียดแค่ไหน แต่ความผูกพันมันตัดกันไม่ขาดง่ายๆ เราก็เค้นว่าเขาเป็นอะไร ทำไมกินเหล้า ทำไมทำตัวแบบนี้ เขาถึงยอมปริปากเล่าออกมา จากความโกรธกลายเป็นความสงสาร ให้คำปรึกษา อันไหนช่วยได้ก็ช่วย แต่เขาไม่เคยมาร้องขอนะคะ จะว่ามาหลอกใช้อันนี้จากความรู้สึกของเราเอง เราว่าไม่ใช่ ยิ่งนับวันเขายิ่งรักเรามากขึน แต่ลึกๆเราไม่เคยภูมิใจเลย ยังไงก็คือสามีชาวบ้าน ถ้าจะพูดตรงๆก็เมียน้อยดีๆนี่เอง ถึงจะคบกันมาก่อนที่เขาจะแต่งงานก็เถอะ ตลอดระยะเวลาที่คุยกันมา เราคอยพูดตลอดว่าเรารับไม่ได้ที่เราจะไปพรากพ่อเด็ก เราไม่ได้รังเกียจเด็ก เราสงสาร เราอยากให้เด็กมีครอบครัวที่พร้อม แต่เขาก็ยืนยันว่าทำเพื่อลูก ลูกคนเดียวเท่านั้น ส่วนความรักตรงนั้นมันจบแล้ว ยังไงก็ไปกันไม่รอด เราเครียดนะ ทุกอย่างเรารับรู้ว่าเขาทำจริงๆ และทำเพื่อเราด้วย แต่เราก็คิด หัวอกลูกผู้หญืงเหมือนกัน เราไม่อยากทำแบบนั้น เราเองเป็นคนคิดเยอะคิดมาก ทั้งความรู้สึกตัวเองว่าจะรับได้มั้ยถ้าลูกเขาคลอดออกมา ยังไงเขาก็ต้องทำหน้าที่พ่อ ตรงนั้นเราเข้าใจ และดีใจที่เขารับผิดชอบกับสิ่งที่เขาทำไว้ แต่แล้ว พอลูกเขาคลอด เราก็ทำใจไม่ได้ ตัวเขาเองก็แคร์ความรู้สึกเรามาก แต่เราเองก็แย่มากเช่นกัน เราเลยอยากระบาย อยากให้เพื่อนๆในห้องนี้ที่เข้ามาอ่าน
ได้แสดงมุมมองว่ารู้สึกยังไงกับเหตุการณ์แบบนี้คะ เรารู้ว่าบางคนอาจจะเกลียดและอยากด่าเราเพราะเราทำในเรื่องที่ผิดที่ไม่นอมเลิกคิดต่อกับเขาตั้งแต่ที่เขาแต่งงาน แต่ความรู้สึกแบบนี้มันพูดลำบากค่ะ ขอกำลังใจนะคะ และขออย่าซ้ำเติม ตอนนี้เครียด อึดอัดไปหมด ทำอะไรไม่ได้
เรารักใครรักจริง ไม่เคยเป็นคนคบเผื่อเลือก คบใครคบยาว เพราะคิดว่าเลือกมาดีที่สุดแล้ว
ทุกคนที่ผ่านเข้ามา มีแต่ยอกว่าอยากให้เราไปเจอคนดีๆ เพราะรู้ตัวเองว่าทำผิด แต่คนนี้กลับไม่อยากไปไหน อยากใช้ชีวิตกับเรา เขาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างตั้งแต่คบกับเราเพราะอยากให้เราอยู่กับเค้าไปตลอดชีวิต จากคนอารมณ์ร้อน ก็กลายเป็นเย็น เพราะเราเองก็ร้อนเหมือนกัน เรานั่งคุยกับเค้าครั้งนึงเพื่อที่จะขอจบทุกอย่าง จากคนอารมณ์ร้อนไม่ยอมคน กลับนั่งคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้าเรา เพื่อที่จะขอให้ได้อยู่กับเราแบบนี้ไปตลอด เราเป็นฝ่ายหนีเค้าตลอดมา แต่เค้าไม่เคยละความพยายามที่จะเป็นห่วงและดูแลเรา กับข้าวก็ชอบแอบซื้อมาใส่ตู้เย็นไว้ให้ที่บ้านเพราะเราไม่ค่อยชอบกินข้าว ทุกสิ่งอย่างในวันสำคัญก็ทำให้ตลอด เราควรทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้นคะ เราควรทำยังไงดี
เราสองคนไม่ได้คยกันที่ผลประโยชน์ แต่มันคือความเข้าใจกันจริงๆ เราเป็นวิศวกร หน้าที่การงานก็ไม่ได้ด้อย ผู้ชายเข้ามาจีบก็เยอะ แต่เราเป็นคนรักคนยากค่ะ ก็เลยจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้