แม่บังคับทุกเรื่อง

เราไม่ชอบการโดนบังคับ เรารู้ตักเองว่ารักอิสระขนาดไหน เราอยากออกไปจากตรงนี้มากๆเลย เราโดนบังคับตั้งแต่เรื่องเล็กน้อย บ้างครั้งมันคือการสั่งห้าม แม่ไม่ยอมให้เรามีชีวิตของตัวเอง เราเป็นลูกสาวคนโตมีน้องคนหนึ่ง น้องมักจะได้รับความสบายใจจากแม่ ต่างจากเราที่โดนกดดันทุกเรื่องๆ เราเป็นคนดื้อเพราะงั้นแม่เลยชอบพูดกับคนอื่นๆว่า น้องชายเราเป็นลูกรัก ทุกครั้งที่น้องอยากได้อะไรน้องแค่ขอ ต่างจากเราที่ต้องมีข้อเรียกร้อง แม่กดดันเราทุกเรื่อง บังคับและสั่งทุกๆเรื่อง ทั้งเรื่องการแต่งตัวเขาพยายามให้เราแต่งตัวเหมือนเขา ทุกครั้งที่เราซื้อเสื้อผ้าแม่จะเเอาเสื้อไปซ่อมหรือทิ้ง หรือไม่เวลาเราใส่เขาก็จะด่าแล้วก็โยงเป็นเรื่องใหญ่แล้วไปฟ้องพ่อกับยายกลายเป็นเราที่โดนรุม มันรวมไปถึงเรื่องอนาคตของเรา เราเรียนสายศิลป์เพราะเราไม่เก่งคณิตศาสตร์กับวิทยาศาสตร์แต่แม่อยากให้เราเป็นหมอศัยกรรมเพราะความชอบส่วนตัวของแม่ แต่ตัวเราคิดเรื่องคณะกับมหาลัยที่อยากไว้แล้วเราเคยบอกแม่แต่แม่กับดูถูกสิ่งที่เราเลือก ตอนแรกเราโอเค เราจะเรียนให้แม่แล้วค่อยเรียนต่อในคณะที่ชอบ แต่แม่บอกเราว่าเรียนจบแล้วเขาจะสร้างคลินิกให้ใกล้ๆบ้านจะได้ไม่ต้องออกไปไหน เราเศร้าอยู่นานแต่ก็โอเค แม่เขารักเราเขาอยากให้เรามีชีวิตที่ดีแหละ มันตอนนี้เหมือนเขากำลังทำให้เราเป็นเหมือนเขา เหมือนเอาความฝันของเขามาให้เราทำให้ เอาความเครียดความกดดันเวลาเขาอารมณ์เสียคนที่เขาจะลงคือเรา อาจเป็นเพราะเราชอบเถียงเรา เรื่องอะไรที่ไม่ใช่ไม่จริงเราจะแย้ง ตอนนี้แม้แต่ทรงผมเราอยากตัดผมเพราะตอนนี้ผมมันยาวจนถึงสะโพกแล้วมันลำบากและน่ารำคาญ เราขอแม่ตัดแต่แม่บอกว่ารอให้อายุยี่สิบห้าก่อนเขาถึงจะให้ตัดซึ่งตอนนี้เราพึ่ง16ปี เรารู้สึกว่าแค่เรื่องแค่นี้ทำไมต้องสั่งต้องบังคับชีวิตนี้เราจะไม่ได้เลือกเลยเหรอ แต่เราไม่เคยคิดจะตายนะ เพราะเราคิดว่าชีวิตของเราต้องดีแน่ๆ ถ้าเราไม่ออกไปครอบครัวนี้ ครอบครัวที่บีบบังคับเรา แม่เคยสั่งห้ามเราอ่านหนังสือสอบด้วยเพราะเขาอยากให้เราไปต่างจังหวัดเป็นเพื่อนเขา เราคิดว่าเราต้องแย่แน่ๆถ้ายังเป็นอยู๋แบบนี้