ที่โรงเรียนจะมีระเบียบให้นักเรียนประถมปลายตั้งแต่ ป.4 ถึง ป.6 ต้องเปลี่ยนเป็น Slipper หรือรองเท้าแตะเข้าห้อง
ทางโรงเรียนได้เตรียมช่องวางรองเท้าส่วนตัวของแต่ละคนไว้ให้ ลักษณะจะเป็นชั้นไม้ทึบสองชั้นสำหรับนักเรียน 55 คน
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ภายใต้ระเบียบนี้ เรื่องราวเหมือนจะไม่มีอะไรแต่ก็มีจนได้เพราะช่องวางรองเท้าผมดันอยู่ใกล้ประตูเข้าออก
และอยู่ชั้นสองซึ่งง่ายต่อการหยิบที่สุด ขั้นตอนการเข้าห้องที่ทุกคนต้องปฏิบัติคือเมื่อมาถึงหน้าห้องต้องถอดรองเท้า หยิบเดินมา
ที่ช่องวางรองเท้าแล้วเปลี่ยนเป็น Slipper และที่สำคํญคือเก็บรองเท้าให้เป็นระเบียบ ปัญหาของผมคือ ด้วยความที่ตำแหน่งช่อง
วางรองเท้าง่ายต่อการหยิบจึงมักถูกมนุษย์มักง่ายหยิบไปใช้แล้ววางไม่เรียบร้อยบ้าง ไม่วางช่องเดิมบ้าง วางข้างนอกบ้าง
โดยเฉพาะกรณีการวางช่องคนอื่นอันทำให้ผมถูกเจ้าของช่องสรรเสริญอยู่เป็นนิจ คุณครูเองก็มักตำหนิผมว่าไม่มีระเบียบแค่เรื่อง
วางรองเท้าก็ทำไม่ได้ แม้จะพยายามแก้ตัวยังไงแต่ด้วยชื่อเสียงแย่ๆในอดีตที่สั่งสมมาทำให้ไม่มีคุณครูท่านใดฟัง ผมเลยต้อง
รับกรรมที่ไม่ได้ก่อมาตลอดพร้อมเพลิงแค้นที่ครุกรุ่นจากการตกเป็นแพะจากบุคคลลึกลับที่หยิบรองเท้าผมไปใช้แล้วไม่เก็บคืน
ให้เป็นระเบียบโดยจับมือใครดมไม่ได้ ( แต่ก็ไม่ได้คิดแค้นถึงขนาดจะจับเท้าใครดมนะ )
วันนั้นผมจำได้ดี ผมยังคงโดนคำหนิจากการวางรองเท้าไม่เป็นระเบียบในคาบสุดท้ายก่อนพักกลางวัน จากคุณครูสอนวิชา
งานฝีมือ ผมก็เดินไปจัดรองเท้าของตัวเองท่ามกลางสายตาของกลุ่มผู้หญิงที่มองอย่างดูถูกดูแคลน ผมเคยทำเรื่องร้ายๆกับ
พวกหล่อนไว้จึงเป็นที่รังเกียจของพวกเธอ ไว้มีโอกาสค่อยเล่า ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนอกจากจัดๆให้จบแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ
พร้อมคำถามก้องในหัว “ ใครวะ ???? “ คาบนั้นคุณครูสอนทำกระทงเพราะกำลังจะถึงวันลอยกระทงพอดี ผมก็ทำกระทงแบบ
หยาบๆด้วยความไม่มีฝีมือบวกกับมัวแต่คิดเดาไปต่างๆนาๆ ความหายนะของผมเริ่มจากตรงนี้แหละ ในการทำกระทงอุปกรณ์หลัก
อย่างหนึ่งคือเข็มหมุดไว้ยึดใบตองเข้ากับโฟม แล้วผมก็คิดอะไรแผลงๆโดยการเอาหมุดนี้ไปปักที่พื้น Slipper ให้ปลายเข็มโผล่มา
เพื่อเป็นกับดักจับมนุษย์มักง่าย แผนการณ์ผมดำเนินไปโดยไม่ปรึกษาใครและไม่ได้คิดเยอะ เมื่อหมดคาบเรียนพักเที่ยงผมก็ขึ้นมา
นั่งคุยหน้าห้องกับเพื่อนอย่างออกรสชาติ แล้วทันใดคุณครูประจำชั้นมีท่าทีรีบร้อนวิ่งเข้าห้องผ่านหน้าผมไป ถอดรองเท้าเข้าห้อง
พร้อมเสียงเปรยว่า “ รองเท้าใครขอครูยืมก่อนนะคะ” ผมก็ไม่ได้คิดอะไร พลันนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งฝังหมุดไว้ในรองเท้า มือผมเริ่มชา
ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พร้อมกับภาวนาว่า “ รองเท้ามีอยู่ 55 คู่!!!!หยิบของใครก็ได้นะที่ไม่ใช่ของกรรรรรู “ ยังไม่ทันสิ้นเสียงอ้อนวอน
ก็มีเสียงสวนขึ้นมาทันที “ โอ้ยยยย !!! รองเท้าใครเนี่ย ทำไมเป็นอย่างนี้ “ “ บันเทิงละกรรรรู !!!!“ ผมคิด “ รองเท้าทวีสิทธิ์ค่ะครู
เขาแอบเอาเข็มซ่อนไว้แกล้งเพื่อน “แน่นอนผมชื่อทวีสิทธิ์และนั่นคือเสียงเหล่าแฟนคลับผมที่รีบสาดน้ำมันเข้ากองเพลิง “ ทีเรื่องนี้
ขยันขันแข็งกันเลยนะพวกหล่อน “ ผมคิดในใจ คุณครูค่อยๆเดินด้วยเท้าที่มีหยดเลือดไปห้องพยาบาล เหตุการณ์นั้นผมถูกทำโทษ
และแม่ถูกเชิญมาที่โรงเรียน ผมอยู่กับแม่ตลอดการรายงานความผิดโดยครูใหญ่และครูประจำชั้น ตอนนั้นผมไม่ได้สำนึกอะไรมาก
คิดเพียงว่ามันไม่ยุติธรรมเลยที่ผมต้องโดนว่าอยู่เรื่อยและสิ่งที่ผมทำแค่ปกป้องตัวเองไม่ให้ใครมาใช้รองเท้าผมอีก พอจบจากตรงนั้น
แม่พาผมออกจากห้องครูใหญ่ แม่ลูบหัวผม แล้วบอกแค่ว่า “ ทีหลังก็อย่าทำอีกนะ ไปหาของอร่อยๆกินกันเถอะ” ความอ่อนโยนของแม่
ทำให้ผมหยุดความคิดชิงชังสงสัยแล้วกลับมาสงบได้สักพักก่อนจะกลับมาสร้างวีรกรรมใหม่ๆอีก
นิค!!!เด็กสวรรค์ของแม่........รองเท้าแตะ
ทางโรงเรียนได้เตรียมช่องวางรองเท้าส่วนตัวของแต่ละคนไว้ให้ ลักษณะจะเป็นชั้นไม้ทึบสองชั้นสำหรับนักเรียน 55 คน
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ภายใต้ระเบียบนี้ เรื่องราวเหมือนจะไม่มีอะไรแต่ก็มีจนได้เพราะช่องวางรองเท้าผมดันอยู่ใกล้ประตูเข้าออก
และอยู่ชั้นสองซึ่งง่ายต่อการหยิบที่สุด ขั้นตอนการเข้าห้องที่ทุกคนต้องปฏิบัติคือเมื่อมาถึงหน้าห้องต้องถอดรองเท้า หยิบเดินมา
ที่ช่องวางรองเท้าแล้วเปลี่ยนเป็น Slipper และที่สำคํญคือเก็บรองเท้าให้เป็นระเบียบ ปัญหาของผมคือ ด้วยความที่ตำแหน่งช่อง
วางรองเท้าง่ายต่อการหยิบจึงมักถูกมนุษย์มักง่ายหยิบไปใช้แล้ววางไม่เรียบร้อยบ้าง ไม่วางช่องเดิมบ้าง วางข้างนอกบ้าง
โดยเฉพาะกรณีการวางช่องคนอื่นอันทำให้ผมถูกเจ้าของช่องสรรเสริญอยู่เป็นนิจ คุณครูเองก็มักตำหนิผมว่าไม่มีระเบียบแค่เรื่อง
วางรองเท้าก็ทำไม่ได้ แม้จะพยายามแก้ตัวยังไงแต่ด้วยชื่อเสียงแย่ๆในอดีตที่สั่งสมมาทำให้ไม่มีคุณครูท่านใดฟัง ผมเลยต้อง
รับกรรมที่ไม่ได้ก่อมาตลอดพร้อมเพลิงแค้นที่ครุกรุ่นจากการตกเป็นแพะจากบุคคลลึกลับที่หยิบรองเท้าผมไปใช้แล้วไม่เก็บคืน
ให้เป็นระเบียบโดยจับมือใครดมไม่ได้ ( แต่ก็ไม่ได้คิดแค้นถึงขนาดจะจับเท้าใครดมนะ )
วันนั้นผมจำได้ดี ผมยังคงโดนคำหนิจากการวางรองเท้าไม่เป็นระเบียบในคาบสุดท้ายก่อนพักกลางวัน จากคุณครูสอนวิชา
งานฝีมือ ผมก็เดินไปจัดรองเท้าของตัวเองท่ามกลางสายตาของกลุ่มผู้หญิงที่มองอย่างดูถูกดูแคลน ผมเคยทำเรื่องร้ายๆกับ
พวกหล่อนไว้จึงเป็นที่รังเกียจของพวกเธอ ไว้มีโอกาสค่อยเล่า ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนอกจากจัดๆให้จบแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ
พร้อมคำถามก้องในหัว “ ใครวะ ???? “ คาบนั้นคุณครูสอนทำกระทงเพราะกำลังจะถึงวันลอยกระทงพอดี ผมก็ทำกระทงแบบ
หยาบๆด้วยความไม่มีฝีมือบวกกับมัวแต่คิดเดาไปต่างๆนาๆ ความหายนะของผมเริ่มจากตรงนี้แหละ ในการทำกระทงอุปกรณ์หลัก
อย่างหนึ่งคือเข็มหมุดไว้ยึดใบตองเข้ากับโฟม แล้วผมก็คิดอะไรแผลงๆโดยการเอาหมุดนี้ไปปักที่พื้น Slipper ให้ปลายเข็มโผล่มา
เพื่อเป็นกับดักจับมนุษย์มักง่าย แผนการณ์ผมดำเนินไปโดยไม่ปรึกษาใครและไม่ได้คิดเยอะ เมื่อหมดคาบเรียนพักเที่ยงผมก็ขึ้นมา
นั่งคุยหน้าห้องกับเพื่อนอย่างออกรสชาติ แล้วทันใดคุณครูประจำชั้นมีท่าทีรีบร้อนวิ่งเข้าห้องผ่านหน้าผมไป ถอดรองเท้าเข้าห้อง
พร้อมเสียงเปรยว่า “ รองเท้าใครขอครูยืมก่อนนะคะ” ผมก็ไม่ได้คิดอะไร พลันนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งฝังหมุดไว้ในรองเท้า มือผมเริ่มชา
ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พร้อมกับภาวนาว่า “ รองเท้ามีอยู่ 55 คู่!!!!หยิบของใครก็ได้นะที่ไม่ใช่ของกรรรรรู “ ยังไม่ทันสิ้นเสียงอ้อนวอน
ก็มีเสียงสวนขึ้นมาทันที “ โอ้ยยยย !!! รองเท้าใครเนี่ย ทำไมเป็นอย่างนี้ “ “ บันเทิงละกรรรรู !!!!“ ผมคิด “ รองเท้าทวีสิทธิ์ค่ะครู
เขาแอบเอาเข็มซ่อนไว้แกล้งเพื่อน “แน่นอนผมชื่อทวีสิทธิ์และนั่นคือเสียงเหล่าแฟนคลับผมที่รีบสาดน้ำมันเข้ากองเพลิง “ ทีเรื่องนี้
ขยันขันแข็งกันเลยนะพวกหล่อน “ ผมคิดในใจ คุณครูค่อยๆเดินด้วยเท้าที่มีหยดเลือดไปห้องพยาบาล เหตุการณ์นั้นผมถูกทำโทษ
และแม่ถูกเชิญมาที่โรงเรียน ผมอยู่กับแม่ตลอดการรายงานความผิดโดยครูใหญ่และครูประจำชั้น ตอนนั้นผมไม่ได้สำนึกอะไรมาก
คิดเพียงว่ามันไม่ยุติธรรมเลยที่ผมต้องโดนว่าอยู่เรื่อยและสิ่งที่ผมทำแค่ปกป้องตัวเองไม่ให้ใครมาใช้รองเท้าผมอีก พอจบจากตรงนั้น
แม่พาผมออกจากห้องครูใหญ่ แม่ลูบหัวผม แล้วบอกแค่ว่า “ ทีหลังก็อย่าทำอีกนะ ไปหาของอร่อยๆกินกันเถอะ” ความอ่อนโยนของแม่
ทำให้ผมหยุดความคิดชิงชังสงสัยแล้วกลับมาสงบได้สักพักก่อนจะกลับมาสร้างวีรกรรมใหม่ๆอีก