เราเหนื่อยกับชีวิตมาก ตอนนี้ ม.6 อีกไม่กี่เดือนต้องเข้า มหาลัย เราเป็นโรค ซซ เราไม่มีความสุขในด้านต่างๆ ทั้งครอบครัว เพื่อน และตัวเอง เราเป็นคนไม่เก่ง แต่ก่อนเก่งแต่หลังจากไม่ได้เรียนพิเศษก็เรียนไม่รู้เรื่อง แต่ก็พยายามแล้วนะ เราหัวไม่ดี รูปร่างน่าตาธรรมดา ด้านครอบครัว ก่อนหน้านี้คือแย่ แย่มากๆ เรามี พ่อ แม่ พี่ เราทะเลาะกับแม่บ่อย เราเป็นคนขี้น้อยใจ และเซนซาทีฟมากๆ เวลาโดนแม่ว่าแรงๆ เราจะร้องหนักมาก ร้องจนตาบวม ทุกครั้ง เรารับคำด่าแรงๆไม่ค่อยไหว เช่น เด็กมีปัญหา เลว อื่นๆ ส่วนพ่อ เหมือนอยู่กันคนละโลก ต่างคนต่างอยู่ เขาให้เงินบ้าง เดือนนึงไม่เคยเกิน500-700 เขาให้ข้าวบ้างในตอนเช้า เขาเป็นคนหลักการเยอะ แต่ขี้เกียจ เป็นยาม เวลาทะเลาะก็จะเเรงมาก บ้านเราจนมากถ้าเทียบกับบ้านเพื่อน เราพึ่งทะเลาะและว่ากันแรงๆ เราพูดกับพ่อว่าไม่อยากอยู่นักหรอกบ้านนี้ อีกไม่กี่ปีหรอก จะไม่กลับมาอีกเลย ใช่ เราคิดแบบนั้นจริงๆ อยากโต อยากมีห้องนอนของตัวเอง ตอนนี้นอนในมุ้ง เราแค่อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง ส่วนพี่ เราไม่คุยกับพี่มาเป็น ปีๆ แล้ว ตั้งแต่เด็กก็ฝังใจ ว่าพี่เป็นคนเห็นแก่ตัว เขารักตัวเองที่สุด แต่เขา..ก็มีชีวิตที่ดี เขาเรียนเก่ง มีแฟน มีเพื่อนที่ดี เขามีทุกอย่างที่ตัวเราไม่มีเลย เราทั้งยินดีและอิจฉาบ้าง เราอยากมี มีสักอย่าง แค่อย่างเดียว เรื่องเพื่อน...เราเจออะไรมาค่อนข้างเยอะและหนัก ซึ่งตอนนี้เราไม่มีเพื่อนมี่แท้จริงเลยสักคน ตอนนี้เรามักจะไปไหนมาไหนคนเดียว รวมทั้งคุยคนเดียวหน้ากระจกเป็นประจำ ตอนนี้เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก ฉันเป็นคนอ่อนแอที่เข้มแข็ง เรามักจะบอกตัวเองแบบนี้ เราอ่อนแอแต่ในเมื่อเรายังเดินไหว ลุกไหว ก็แปลว่าเรายังไม่เป็นอะไร ฉันอยาก..มีชีวิตที่ดีกว่านี้ เรามักขอพรกับท้องฟ้า
เกลียดชีวิตตัวเอง