ผมจะเล่าตั้งแต่ผมเด็กๆเลยน่ะครับ
ตอนผมอายุ10-12ขวบผมได้เก็บเงินกระปุกออมสินน่าจะเก็บได้ประมาณ1000กว่าบาทแต่มีวันหนึ่งแม่ผมแอบมาทุบแล้วเอาเงินไปผมก็ถามน่ะว่าเอาไปทำไรหรอครับแม่ผมบอกว่าเอามาฝากธนาคารผมซึ่งตอนนั่นผมยังไม่มีบัญชีธนาคารน่ะครับ(ผมคิดไว้แล้วว่าโกหก)ผมก็ได้แต่ร้องไห้แต่ก็กลับมาฮึดสู้อีกและได้ไปซื้อกระปุกออมสินมาใส่ใหม่คือผมเริ้มต้นใหม่ครับและคิดว่าจะซื้อคอมพิวเตอร์ให้ได้ด้วยตนเองจนมีคืนหนึ่งแม่ผมก็ได้แอบขโมยตังพ่อผมตลอดซึ่งก็เห็นน่ะแม่ผมบอกว่าอย่าบอกใครผมก็เก็บความลีบนั่นไว้เพราะกลัวว่าพ่อกับแม่จะทะเลาะกันผมก็ได้แต่ยืนดูแม่ขโมยมาตลอดก่อนหน้านั่นผมก็เคยขโมยตังแม่มาใช้เหมือนกันตอนเด็กๆส่วนใหญ่เอาไปเติมเกมและไปร้านเกมเพราะตอนนั่นผมไม่มีคอมแต่ที่จริงจะได้นานแล้วแต่ก็โดนแม่ขโมยเงินไปตลอดและแม่ก็จับได้แม่ผมโว้ยว้ายใส่ผมผมก็ได้แต่อดทนยอมรับความผิดซึ่งตอนนั่นผมก็อยากจะบอกพ่อว่าแม่ก็เคยแอบขโมยเงินพ่อเหมือนกันแต่ผมไม่อยากให้ครอบครัวผมแตกแยกผมจึงพูดกับตัวเองตลอดว่าพยายามไม่ยุ่งกับแม่ดีกว่าเพราะแม่ผมชอบขู่ผมว่าจะฆ่าผมแล้วก็ใช้เรื่องบาปบุญคุณโทษมาบอกผมตลอดผมก็มักถอนหายใจและคิดในใจว่าผมจะไม่อยากจะเป็นแบบแม่เป็นคนที่ขี้ขโมยโกหกเล่นพนันชอบขู่ฆ่าลูกพูดกับลูกกูและคอยจะตบหัวและลูบหลังผมเป็นคนรักพ่อมากกว่าแม่เพราะพ่อเข้าใจผมตลอดจนวันหนึ่งแม่ผมเล่นพนันจนติดหนี้และทำให้พ่อผมรู้ว่าแม่ติดและไม่สามารถจ่ายหนี้ได้ก่อนหน้านี้แม่ผมเคยมาขอยืมค่าเทอมผมไปจ่ายหนี้และบอกจะมาคืนจนผ่านไปซัก2-3อาทิตย์พ่อผมมาถามว่าจ่ายค่าเทอมไปหรือยังตอนนั่นแม่ผมก็ยืนอยู่ข้างๆพยายามให้ผมโกหกพ่อว่าผมจ่ายแล้วผมก็ได้แต่กัดฟันและจำใจพูดโกหกพ่อซึ่งผมปวดใจมากจนใกล้จะสอบทางโรงเรียนผมบอกว่าให้จ่ายค่าเทอมหรือผ่อนก่อนเพื่อจะได้ใบเข้าสอบผมจึงไปบอกกับแม่ว่าเงินค่าเทอมเมื่อจะได้ผมก็อธิบายว่าโรงเรียนจะไม่ให้ใบเข้าสอบเช้าต่อมาแม่ผมก็เอาเงินมาให้ผมคิดไว้แล้วล่ะว่าคงจะยืมเงินใครแน่ๆเลยเพราะแม่ผมไม่ได้ทำงานมานานมากแล้วส่วนใหญ่หากินโดยการพนันกลับมาตอนพ่อผมรู้ว่าแม่ติดหนี้เงินก้อนใหญ่พ่อผมจึงจ่ายหนี้ให้และได้ย้ายบ้านมาที่พัทยาเพื่อจะให้แม่ผมหนีห่างจากเพื่อนที่เล่นพนันจะได้ช่วยแม่เลิกแต่วันหนึ่งพ่อผมป่วยต้องเข้าโรงบาลที่UKหรือประเทศอังกฤษต้องอยู่รักษาตัวที่นั่น2เดือนจนวันหนึ่งแม่ผมได้พาเพื่อนแกมาเล่นพนันที่บ้านผมโกรทมากที่แม่ผมยังจะกลับมาเล่นพนันในวันที่พ่อป่วยอยู่ที่โรงบาลซึ่งผมก็ได้แต่เรียนแล้วก็เรียนผมก็เก็บเงินใหม่ผมตั้งเป้าหมายว่าอยากจะซื้อกีต้าร์มาเล่น3990บาทผมก็เก็บได้แค่1350วันต่อมทเงินก็หายไป1000ผมก็ได้บอกพ่อซึ่งตอนนั่นพ่อผมได้กลับมาแล้วและได้ฝากเงิน350บาทพ่อผมรู้รื่องที่ผมจะเก็บเงินพ่อผมก็ถามว่าทำไมไม่ฝากให้หมดผมก็บอกไปว่าแม่ยืมไปมั่งครับเพราะผมได้เก็บไว้ในบ้านเป็นกล่องเล็กๆอยู่ในตู้เสื้อผ้าซึ่งแม่ผมชอบเข้ามาเก็บผ้าใส่ตู่ให้ผมก็คิดว่าอาจจะเอาไปไม่ก็ยืมไปจนพ่อผมได้ไปบอกแม่ว่าเอาเงืนลูกไปหรอแม่ผมก็กระตือรือร้นมทจากไหนก็ไม่รู้มาหาผมและบอกว่าอย่ามาโกหกกูไม่เชื่อหรอกว่าจะเก็บเงินซึ่งตอนนั่นผมอายุ15-16แล้วผมก็บอกว่าแม่ไม่เชื่อเลยหรอว่าผมเก็บเงินได้แม่ผมก็ยืนหยัดว่าไม่เชื่อผมก็ได้แต่ถอนหายใจแม่ผมก็พูดอีกว่าแบงค์พันจะหายไปไหนไม่ใช่ไปซื้อของหรอซึ่งผมยังไม่ได้พูดเลยว่าแบงค์อะไรผมก็สงสัยถามกลับไปว่าแม่รู้ได้ไงว่าเป็นแบงค์พันแม่ผมก็พูดวกวนไปมาเรื่องบาปบุญคุณโทษไปเรื้อยพนายามจะเปลี่ยนเรื่องผมก็ย่ำไปอีกรอบว่าแม่รู้ได้ไงว่าเงินที่ผมหาวไปเนี้ยมันเป็นแบงค์พันซึ่งมันเป็นเงินเก็บมันก็ต้องเป็นเศษจริงไหมครับแต่ผมเคยเอาไปแลกทีา7-11ให้เป็นแบงค์พันใบเดียวคือมีแค่ผมคนเดียวที่รู้แต่แม่ผมก็ไม่ตอบแถมมาถามผมว่าเงินมีกี่บาทพยายามเปลี่ยนเรื่องและมาบอกผมว่ากล้าสาบานไหมผมบอกตอนนั่นว่ากล้าและอยากจะทำด้วยแม่ผมก็วกมาพูดเรื่องเก่าของผมตอนเด็กผมก็ใจกล้าพูดตรงๆว่าใช่ตอนนั่นขโมยเพราะอยากเงินแต่นี้มันไม่ใช่แล้วผมไม่อยากโจรและแม่ก็ไม่เคยฟังเหตุผลคนอื่นเอาตัว้อวเป็นหลักคิดว่าตัวเองถูกเสมอและชอบพูดให้ตัวเองดูดีว่าตัวเองไม่ทำอย่างนู่นอย่างงี้และชอบใช้คำว่าแม่มาเป็นข้ออ้างเพื่อจะเอาชนะทุกครั้งซึ่งผมหมดศรัทธาในตัวแม่ไปแล้วมีแม่ที่ไหนที่ข่มขู่ลูกจะฆ่าและสอนคนอื่นให้อย่าทำอย่างนู้นอย่างนี้แต่ตัวยังทำอยู่ผมพูดไปเท่านั่นแหละแม่ผมก็พูดกูตายไปพวกสบายกว่านี้ใช่ไหมผมก็พูดไปว่าไม่ใช่แค่แม่ฟังบ้างมันก็ดีขึ้นงั้นเรื่องเงินไอ้1000เดียวเนี้ยจบเลยไม่ต้องมาพูดถึงอีกแม่บอกมาใช่ไหมว่าไม่ได้เอาไปงั้นแค่นี้จบ
เรื่องมีประมาณนี้ครับสรุปผมทำถูกแล้วใช่ไหมบอกผมที
แม่ขโมยเงินแต่ไม่ยอมรับความผิด
ตอนผมอายุ10-12ขวบผมได้เก็บเงินกระปุกออมสินน่าจะเก็บได้ประมาณ1000กว่าบาทแต่มีวันหนึ่งแม่ผมแอบมาทุบแล้วเอาเงินไปผมก็ถามน่ะว่าเอาไปทำไรหรอครับแม่ผมบอกว่าเอามาฝากธนาคารผมซึ่งตอนนั่นผมยังไม่มีบัญชีธนาคารน่ะครับ(ผมคิดไว้แล้วว่าโกหก)ผมก็ได้แต่ร้องไห้แต่ก็กลับมาฮึดสู้อีกและได้ไปซื้อกระปุกออมสินมาใส่ใหม่คือผมเริ้มต้นใหม่ครับและคิดว่าจะซื้อคอมพิวเตอร์ให้ได้ด้วยตนเองจนมีคืนหนึ่งแม่ผมก็ได้แอบขโมยตังพ่อผมตลอดซึ่งก็เห็นน่ะแม่ผมบอกว่าอย่าบอกใครผมก็เก็บความลีบนั่นไว้เพราะกลัวว่าพ่อกับแม่จะทะเลาะกันผมก็ได้แต่ยืนดูแม่ขโมยมาตลอดก่อนหน้านั่นผมก็เคยขโมยตังแม่มาใช้เหมือนกันตอนเด็กๆส่วนใหญ่เอาไปเติมเกมและไปร้านเกมเพราะตอนนั่นผมไม่มีคอมแต่ที่จริงจะได้นานแล้วแต่ก็โดนแม่ขโมยเงินไปตลอดและแม่ก็จับได้แม่ผมโว้ยว้ายใส่ผมผมก็ได้แต่อดทนยอมรับความผิดซึ่งตอนนั่นผมก็อยากจะบอกพ่อว่าแม่ก็เคยแอบขโมยเงินพ่อเหมือนกันแต่ผมไม่อยากให้ครอบครัวผมแตกแยกผมจึงพูดกับตัวเองตลอดว่าพยายามไม่ยุ่งกับแม่ดีกว่าเพราะแม่ผมชอบขู่ผมว่าจะฆ่าผมแล้วก็ใช้เรื่องบาปบุญคุณโทษมาบอกผมตลอดผมก็มักถอนหายใจและคิดในใจว่าผมจะไม่อยากจะเป็นแบบแม่เป็นคนที่ขี้ขโมยโกหกเล่นพนันชอบขู่ฆ่าลูกพูดกับลูกกูและคอยจะตบหัวและลูบหลังผมเป็นคนรักพ่อมากกว่าแม่เพราะพ่อเข้าใจผมตลอดจนวันหนึ่งแม่ผมเล่นพนันจนติดหนี้และทำให้พ่อผมรู้ว่าแม่ติดและไม่สามารถจ่ายหนี้ได้ก่อนหน้านี้แม่ผมเคยมาขอยืมค่าเทอมผมไปจ่ายหนี้และบอกจะมาคืนจนผ่านไปซัก2-3อาทิตย์พ่อผมมาถามว่าจ่ายค่าเทอมไปหรือยังตอนนั่นแม่ผมก็ยืนอยู่ข้างๆพยายามให้ผมโกหกพ่อว่าผมจ่ายแล้วผมก็ได้แต่กัดฟันและจำใจพูดโกหกพ่อซึ่งผมปวดใจมากจนใกล้จะสอบทางโรงเรียนผมบอกว่าให้จ่ายค่าเทอมหรือผ่อนก่อนเพื่อจะได้ใบเข้าสอบผมจึงไปบอกกับแม่ว่าเงินค่าเทอมเมื่อจะได้ผมก็อธิบายว่าโรงเรียนจะไม่ให้ใบเข้าสอบเช้าต่อมาแม่ผมก็เอาเงินมาให้ผมคิดไว้แล้วล่ะว่าคงจะยืมเงินใครแน่ๆเลยเพราะแม่ผมไม่ได้ทำงานมานานมากแล้วส่วนใหญ่หากินโดยการพนันกลับมาตอนพ่อผมรู้ว่าแม่ติดหนี้เงินก้อนใหญ่พ่อผมจึงจ่ายหนี้ให้และได้ย้ายบ้านมาที่พัทยาเพื่อจะให้แม่ผมหนีห่างจากเพื่อนที่เล่นพนันจะได้ช่วยแม่เลิกแต่วันหนึ่งพ่อผมป่วยต้องเข้าโรงบาลที่UKหรือประเทศอังกฤษต้องอยู่รักษาตัวที่นั่น2เดือนจนวันหนึ่งแม่ผมได้พาเพื่อนแกมาเล่นพนันที่บ้านผมโกรทมากที่แม่ผมยังจะกลับมาเล่นพนันในวันที่พ่อป่วยอยู่ที่โรงบาลซึ่งผมก็ได้แต่เรียนแล้วก็เรียนผมก็เก็บเงินใหม่ผมตั้งเป้าหมายว่าอยากจะซื้อกีต้าร์มาเล่น3990บาทผมก็เก็บได้แค่1350วันต่อมทเงินก็หายไป1000ผมก็ได้บอกพ่อซึ่งตอนนั่นพ่อผมได้กลับมาแล้วและได้ฝากเงิน350บาทพ่อผมรู้รื่องที่ผมจะเก็บเงินพ่อผมก็ถามว่าทำไมไม่ฝากให้หมดผมก็บอกไปว่าแม่ยืมไปมั่งครับเพราะผมได้เก็บไว้ในบ้านเป็นกล่องเล็กๆอยู่ในตู้เสื้อผ้าซึ่งแม่ผมชอบเข้ามาเก็บผ้าใส่ตู่ให้ผมก็คิดว่าอาจจะเอาไปไม่ก็ยืมไปจนพ่อผมได้ไปบอกแม่ว่าเอาเงืนลูกไปหรอแม่ผมก็กระตือรือร้นมทจากไหนก็ไม่รู้มาหาผมและบอกว่าอย่ามาโกหกกูไม่เชื่อหรอกว่าจะเก็บเงินซึ่งตอนนั่นผมอายุ15-16แล้วผมก็บอกว่าแม่ไม่เชื่อเลยหรอว่าผมเก็บเงินได้แม่ผมก็ยืนหยัดว่าไม่เชื่อผมก็ได้แต่ถอนหายใจแม่ผมก็พูดอีกว่าแบงค์พันจะหายไปไหนไม่ใช่ไปซื้อของหรอซึ่งผมยังไม่ได้พูดเลยว่าแบงค์อะไรผมก็สงสัยถามกลับไปว่าแม่รู้ได้ไงว่าเป็นแบงค์พันแม่ผมก็พูดวกวนไปมาเรื่องบาปบุญคุณโทษไปเรื้อยพนายามจะเปลี่ยนเรื่องผมก็ย่ำไปอีกรอบว่าแม่รู้ได้ไงว่าเงินที่ผมหาวไปเนี้ยมันเป็นแบงค์พันซึ่งมันเป็นเงินเก็บมันก็ต้องเป็นเศษจริงไหมครับแต่ผมเคยเอาไปแลกทีา7-11ให้เป็นแบงค์พันใบเดียวคือมีแค่ผมคนเดียวที่รู้แต่แม่ผมก็ไม่ตอบแถมมาถามผมว่าเงินมีกี่บาทพยายามเปลี่ยนเรื่องและมาบอกผมว่ากล้าสาบานไหมผมบอกตอนนั่นว่ากล้าและอยากจะทำด้วยแม่ผมก็วกมาพูดเรื่องเก่าของผมตอนเด็กผมก็ใจกล้าพูดตรงๆว่าใช่ตอนนั่นขโมยเพราะอยากเงินแต่นี้มันไม่ใช่แล้วผมไม่อยากโจรและแม่ก็ไม่เคยฟังเหตุผลคนอื่นเอาตัว้อวเป็นหลักคิดว่าตัวเองถูกเสมอและชอบพูดให้ตัวเองดูดีว่าตัวเองไม่ทำอย่างนู่นอย่างงี้และชอบใช้คำว่าแม่มาเป็นข้ออ้างเพื่อจะเอาชนะทุกครั้งซึ่งผมหมดศรัทธาในตัวแม่ไปแล้วมีแม่ที่ไหนที่ข่มขู่ลูกจะฆ่าและสอนคนอื่นให้อย่าทำอย่างนู้นอย่างนี้แต่ตัวยังทำอยู่ผมพูดไปเท่านั่นแหละแม่ผมก็พูดกูตายไปพวกสบายกว่านี้ใช่ไหมผมก็พูดไปว่าไม่ใช่แค่แม่ฟังบ้างมันก็ดีขึ้นงั้นเรื่องเงินไอ้1000เดียวเนี้ยจบเลยไม่ต้องมาพูดถึงอีกแม่บอกมาใช่ไหมว่าไม่ได้เอาไปงั้นแค่นี้จบ
เรื่องมีประมาณนี้ครับสรุปผมทำถูกแล้วใช่ไหมบอกผมที