เสียดาย ๆ ช้าไป ๆ

ต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่น้อย
กลัวว่ามันคงจะไม่พอ...ให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ
วันต่อมา...
เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม มันน้อยไป  จึงไม่พร้อมที่จะให้...!!!
เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางและพยายามสะสมฝนเพื่อที่จะให้มันมากพอ...!!!
พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ
เมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมา... แต่สิ่งที่พบข้างหน้า
มีเพียงซากต้นไม้แก่ ที่ตายแล้ว...!!! เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้
แล้วถามว่า...ทำไม ? ความพยายามของฉัน ไม่มีค่าเลยเหรอ...?
ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้า........แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า...
* การที่เราจะให้อะไร? แก่ใครสักคนที่เรารัก...มันไม่ต้องรอให้มากพอ
หรือรอความพร้อมอะไรหรอก ให้เท่าที่มี.....ก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้.....  
ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข !!!
อย่าไปรอให้รวย !!! ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
อย่าไปรอให้พร้อม !!! ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
เพราะคนที่เรารัก........... อาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา !!!
แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอกเธอไว้ว่า
ถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่า..เขารักเธอ
เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตา ออกมาเป็นเม็ดฝนอย่างไม่ขาดสาย...
ให้กับต้นไม้ ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีกต่อไป..ตลอดกาล !!!