กำลังใจในการเรียนไม่มีเลยครับเวลาที่มีเรื่องไม่ดีเข้ามาควรทำยังไรดีครับ

เรื่องก่อนที่ผมจะเริ่มรู้สึกตัวเนี่ยไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับอุบัติเหตุเมื่อตอน ม.ต้นรึเปล่า คือเมื่อตอน ผม ม.ต้นเนี่ยเรื่องเรียนผมพยายามเต็มที่เลยครับการเรียนในวิชาเกือบทุกวิชาเกรด4หมดเลย จนถึงช่วงม.3เทอม2ผมประสบอุบัติเหตุโดนรถมอเตอไซร์ชนตอนที่ผมเดินข้ามถนนอยู่ จากนั้นผมไปรักษาในรพ.1เดือน(ขาหัก)หลังจากนั้นผมก็กับมาเรียนหนังสือแต่ว่ายังใช้ไม้ค้ำอยู่เวลาเดิน โดยเรียนสลับวันเว้นวันเช่นเรียน วันจันทร์ พุธ ศุกร์ อาทิตย์ต่อมาเรียนอังคาร พฤหัส เป็นอย่างนี้จนจบเทอม(ที่ร.ร ผมเดินเรียนคับ)ก็ผ่านไปได้ด้วยดี ช่วงปิดเทอมตอนจะขึ้นม.4ผมนั่ง นอน อยู่แต่ในบ้าน ไม่ได้ทำอะไร นานๆทีจะออกไปข้างนอก พอเปิดเรียน(เป็นช่วงที่ผมเดินไม่ใช่ไม้ค้ำแล้ว)ผมก็เรียนที่ร.รตามปกติผ่านเทอม1ไปได้แต่ช่วงปลายเทอมผมเริ่มหยุดเรียนไปไม่กี่วันก็ยังผ่านไปได้อยู่ แต่พอขึ้น ม4.เทอม2 ผมหลงวันเปิดเทอมมาเรียนวันเปิดเรียนวันที่ 2 รู้สึกอายเพื่อนในห้องมากๆ แต่ว่าหลังจากเปิดเทอมมาผมเริ่มหยุดเรียนถี่มากขึ้น ช่วงนั่นบางวันไม่รู้เพราะอะไรไม่อยากไปร.ร ผมตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จจัดหนังสือใส่กระเป๋าไปเรียน แต่พอเห็นประตูบ้านเท่านั้นแหละไม่อยากเปิดประตูและก็ไม่อยากไปร.ร. ช่วงนั้นยังไม่บ่อยมากครับแต่พอช่วงกลางเทอมช่วงธันวาคมผมหยุดเรียนพอสาเหตุนี้บ่อยมาก ตอนนั้นรู้สึกแค่ว่า (รู้ตัวเองว่าความคิดมันอยากไปร.ร) แต่พอจะออกจากบ้านกำลังใจมันวูปไปหมดรู้กลัวไรซักอย่าง ผมเลยไม่ไปร.ร ผมคิดมากว่าตัวเองเตรียมตัวพร้อมที่จะออกจากบ้านแต่ทำไมอยู่ดีก็ไม่อยากไปซะงั้นช่วงนั้นเครียดมากครับวันไหนไปร.ร พอระหว่างกลับบ้านตัวเองจะรู้สึกปวดหัวมากๆเป็นทุกวันที่ไปร.ร. คิดถึงตัวเองว่าเมื่อก่อนก็ยังไปเรียนได้แท้แต่ทำไมตอนนี้เหมือนตัวเองใจไม่สู้และไม่มีกำลังใจเลย พอหยุดบ่อยเข้าเวลาเรียนเริ่มไม่พอครูเรียกผู้ปกครองมาพบผมยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่แต่เพราะตอนนั่นตอนที่คุยกับครูที่ปรึกษาผมสัญญาว่าจะไปร.ร.ทุกวันครับมันทำให้ผมเวลาจะออกจากบ้านยิ่งรู้สึกเครียด กดดันตัวเองมากๆ บางวันผมแทบจะคลานออกจากตัวเองบางวันนั่งอยู่หน้าประตูในบ้านประมาณ10-15นาทีถึงจะออกไปบางวันนั่งเป็นชม.จนไม่ได้ไป ตอนนั่นผมรู้ว่าครูที่ปรึกษาได้ให้โอกาศเต็มที่แล้ว ช่วยผมคุยกับครูที่สอนรายวิชาบางท่านแล้ว ตัวผมเองก็ยังเป็นเหมือนเดิม ตอนนั้นแท้ท้อสุดๆเลยครับ เคยคิดฆ่าตัวเองไป2-3ครั้งแต่ทำไม่ได้เพราะคิดถึงน้องสาวผมที่ชวนเล่นเกมกับผมทุกๆวัน(น้องผมตอนนั้นอยู่ป.2)  และก็กลัวตัวเองเจ็บด้วย จนพ่อได้พาผมไปหาหมอจิตเวชก็คุยกับหมอและกินยาตามที่สั่งทุกวัน ผมก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยแต่ยังห้ามตัวเองที่ไม่ไปเรียนไม่ได้จน ผมหมดสิทธ์สอบไป1วิชาอาจารคนนั้นเขาเป็นคนโหดหน่อยๆคับ มีอยู่วันหนึ่งหลังจากที่ผมรู้เรื่องหมดสิทธ์สอบผมไปเรียนวิชาเขา(ผมรู้สึกลึกๆว่าตัวเองเป็นคนหน้าด้านหน้าตายสุด)วันนั้นผมโดนเขาว่าผมไปเยอะเหมือนกันผมแทบสติหลุด แล้วก็นิ่งไปเลยหลังจากเรียนคาบเขาพอกับบ้านเข้าบ้านตอนพอนึกถึงที่อาจารคนนั้นพูดผมแทบไม่มีสติเลยผมเห็นอะไรจับเขวี้ยงใส่กำแพงหมด ผมเพิ่งตั้งสติได้ตอนเห็นของที่เขวี้ยงหักเป็นชิ้นๆ ในช่วงนั้นผมเอาแต่เล่นเกมอย่างเดียวรึไม่ก็นอนหลับไปซัก ชม.แล้วตื่นมาเล่นเกม พอเลิกเล่นก็นอนอย่างเดียวแม่ผมกลับบ้านมาก็พูดว่าผม อย่างเดียวจนผมต้องใส่หูฟังแล้วเปิดเพลงดังๆใส่หูตัวเองอยู่อย่างนั้นเป็นประจำ(ช่วงนั้นใกล้จะสอบปลายภาคและปิดเรียนผมได้ตามแก้ขอมีสิทธ์)แล้วช่วงนั้นผมคิดอย่างเดียวว่าอีกนิดเดียวจะปิดเทอมแล้วอดทนหน่อยแล้วผมก็ผ่านม.4ไปได้อย่างช่วงปิดเทอมก็ไปอยู่กับ ปู่ย่าไปช่วยทำงานร้านขายของชำ ช่วงนั้นผมแทบไม่เป็นอะไรเลย มีความสุขกว่าอยู่บ้านตัวเองมากๆแต่ว่าช่วงนั้นผมเริ่มใช้เวลาคิดว่าเพราะอะไรเราถึงเป็นแบบนี้ผมค้นหาตัวเองว่าเพราะอะไรมาจนถึงเปิดเทอม ม.5 ช่วงต้นเทอมผมก็เรียนตามปกติอย่างไม่มีอะไรเรียนได้ตามปกติ มีหยุดบ้างแต่ไม่บ่อย พอผ่านช่วงกลางเทอมไปเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิมละงานไม่ส่ง เรียนไม่รู้เรื่อง หยุดถี่ขึ้น จนครูที่ปรึกษามาเตือนผม ผมก็ยังไปเรียนโดยไม่หยุดประมาณ2อาทิตย์ แต่ว่าใจผมตอนนั้นคิดแต่ว่า ไม่ไหวแล้วๆ คิดอยู่อย่างนั้น จนหยุดถี่ขึ้นแต่ก็ส่งข้อความไปบอกครูที่ปรึกษาว่าหยุดทุกครั้ง จนผมเองรู้สึกได้ว่าตัวเองหยุดเยอะไปแล้ว แต่ห้ามตัวเองไม่ได้คับแถมรู้สึกว่าเพื่อนบางคนเริ่มห่างเหินเรา ผมก็เข้าใจตัวเองว่ามันธรรมดาอยู่แล้วถ้าผมทำตัวแบบนี้ แต่ก็ยังคุยกับเพื่อนเหมือนเดิมแต่อาจจะลดเรื่องคุยเช่นคุยแต่เรื่องงาน เรื่องการบ้าน แต่เรื่องอื่น ไม่ได้คุยเลย ผมก็ไม่ได้อะไรเป็นไรมาก แต่ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เขากับผมเป็นเพื่อนสนิทกันมีแค่เขาคนเดียวที่ยังคุยกับผมตามปกติคุยเล่นกับเขาได้ จนตอนนี้ม.5ปลายเทอม1จะสอบแล้วอาทิตย์สุดท้ายผมหยุดไป1วันเพื่อนส่งข่าวมาบอกผมว่าหมดสิทธ์สอบไป1วิชามันทำให้ผมรู้สึกหนักใจคับแล้วผมแทบจะหมดกำลังใจตอนจะออกไปร.รเหมือนเมื่อตอนม.4 แถมได้ข่าวมาว่าอาจารวิชานั้นจะส่งผมไปค่ายเเกร่งกระจาย ยิ่งทำให้ผมหมดกำลังใจในการออกจากบ้านเลย ถ้าผมไปปรึกษาพ่อ กับ แม่อีกมันจะทำให้ผมเครียดเข้าไปอีกรึถ้าไปปรึกษากับครูก็ลังเลยังไงไม่รู้เหมือนตัวเองเป็นคนขี้โกหก ผมควรทำยังไงดีคับ อีกอย่างผมเคยปรึกษากับหมอจิตเวชมมาเขาบอกว่าผมมีอาการซึมเศร้ากับอาการที่เหมือนว่าทำอะไรซักอย่างไม่สำเร็จแล้วไม่ทำต่อครับ ผมควรจะทำตัวอย่างไรดีคับใจผมรู้อยู่แล้วว่าไม่อยากสร้างภาระให้ใครแต่ผมทำใจไม่ได้คับที่ตัวเองเป็นอย่างนี้เป็นภาระให้คนหลายๆ. ผมควรทำตัวอย่างไงดีคับ

###ถ้าผมพิมพ์อะไรตกไม่เข้าใจตรงไหนถามได้ครับ