“อะคาเดมี่จิตอาสา” แค่ได้รัก ได้คิด ได้ชอบ…

        ยามเช้าสดชื่นเสมอ...และยามเย็นจะสนุกที่สุด    มันเป็นบรรยากาศของอะคาเดมี่เล็กๆในต่างจังหวัดครับ ที่มีอากาศดีๆ มีความสดใสน่ารักของเด็กๆ และความมีน้ำใจของผู้ปกครอง  ผมนั่งนึกย้อนกลับไปในวันแรกๆ..ที่เราสอนบอลเด็กๆมาจนถึงวันนี้..ครบ 3 ปีเต็มๆแล้วเหรอ??? จากที่ทำกันเล่นๆ มีเด็กๆ 4-5 คน มาวันนี้เรามีเด็กๆที่เข้ามาฝึกประมาณ 100 คน...
           (ภาพบึงบัวสามร้อยยอด)
                    เราฝึกสอนฟุตบอลให้เด็กๆในอำเภอและพื้นที่ใกล้เคียงฟรี!! ทุกวันจันทร์-วันเสาร์ ก็อาศัยช่วงเวลาตอนเย็นที่ว่างจากงานประจำของทีมผู้ฝึกสอนทุกๆคน มาช่วยกันสอนเด็กๆครับ  
           เด็กๆของเรามีทั้งเด็กตลาด (ใกล้ตลาด) เด็กทุ่ง (ทุ่งสามร้อยยอด) เด็กเขา (เขาตะนาวศรี) ปะปนกันไป  ก็ถือเป็นกิจกรรมเล็กๆ ที่ช่วยกันเติมเต็มให้กับเด็กๆในพื้นที่....ของเรา
  
          ด้วยความที่เราสอนเด็กๆฟรี ไม่มีค่าใช้จ่าย ผู้ฝึกสอนเด็กๆก็เป็นเรื่องยากเหมือนกันนะ  บางคนสามารถมาได้ทุกวัน บางคนได้มาสัปดาห์ละ 1-2 วัน  หรือบางคนไม่แน่นอน ส่วนหนึ่งเพราะทุกคนมีงานประจำครับ แต่ทุกๆวันก็มีทีมโค้ชเข้าสนาม 4-5 ท่านทุกวัน
          บางท่านนี่ ผมนับถือน้ำใจ และความเสียสละเลยนะ เป็นเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล มีขึ้นเวรเช้าต่อดึก หรือเป็นเจ้าหน้าที่ที่ต้องขึ้นเวร แต่ถ้าว่างช่วงเย็นๆ ก็ต้องมาสอนเด็กๆที่สนามทุกครั้ง  ปีก่อน..มีน้องปลัดอำเภอมาบรรจุใหม่ (มาจากนครศรีธรรมราชเลย) ได้ยินข่าวว่ามีสอนบอลเด็กๆฟรี  ขับมอไซด์มานั่งดูอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ขอเข้ามาช่วยสอนเด็กๆ โดยที่เราไม่ได้ร้องขอเลย (ชอบๆๆ) หรือมีครูอาสาของคริสตจักร ที่เข้ามาร่วมด้วยช่วยกัน...

          มีหลายคนเคยบอกว่า “เวลาอยู่กับเด็กๆ..เราจะได้รับความสดใสจากพวกเขา”  จนหลายๆครั้ง เราก็อยากได้พื้นที่เล็กๆ ให้เราได้เป็นเด็กในร่างผู้ใหญ่..เหมือนกัน  เด็กๆชอบเล่นสนุกและชอบการแข่งขัน โดยพวกเขาไม่ได้สนใจถึงผลแพ้-ชนะ เหมือนที่ผู้ใหญ่อย่างเราๆสนใจ เขาแค่อยากได้เล่น ได้สนุกกับสิ่งที่เขาชอบ ก็เท่านั้น  วันนี้...เราได้สัมผัสความสดใสของเด็กๆ ได้เห็น “รอยยิ้ม ความมุ่งมั่นของเด็กๆที่มาเล่นฟุตบอลอยู่เต็มสนาม”
          

         เด็กผู้ชายกับฟุตบอล มันเป็นเหมือนของคู่กัน คิดว่าคงไม่ต่างอะไรกับเด็กผู้หญิงที่ชอบเล่นตุ๊กตามั้ง!!
ในสนามฟุตบอลที่มีหญ้าบ้างไม่มีหญ้าบ้าง เราจะเห็นร้อยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของเด็กๆอยู่เต็มสนาม เด็กๆหลายคนมาเพราะเหตุผลที่ไม่ใช่อยากเล่นฟุตบอล หลายคนผู้ปกครองอยากให้มาออกกำลังกาย หลายคนผู้ปกครองอยากลดเวลาเล่นเกมของลูก และหลายคนมาตามเพื่อนครับ แต่จะมาด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม..สุดท้ายเด็กๆเหล่านี้ ก็จะสนุกสนานกับการได้เล่น ได้ซ้อมฟุตบอลในทุกๆเย็น...

        เมื่อถึงเวลาแข่งขัน..ไม่ว่าจะเป็นแมทอุ่นเครื่องหรือแข่งขันจริง เราจะเห็นความตั้งใจและความมุ่งมั่นของเด็กๆ ที่มีมากกว่าอายุน้อยๆของเขา ทุกๆครั้งที่ได้เห็นพวกเขาลงแข่งขัน เราจะเห็นรอยยิ้มและเสียงเชียร์จากทีมผู้ปกครองเสมอ ผลจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญเท่าเด็กๆได้ประสบการณ์
        เราพยามยามสร้างเด็กๆของเราเอง ตั้งชุดเล็กๆ อายุ 5-7 ปี เป็นชุดเล็กก่อนส่งต่อให้กับชุดอื่นๆในปีต่อๆไป แบบ..สร้างเอง สอนเอง ใช้เอง นักเลงพอ 555+ เด็กๆชุดนี้น่ารักครับ เราให้ความสำคัญกับชุดเล็กๆค่อนข้างมาก เพราะเป็นพื้นฐานก่อนจะขึ้นไปชุด U8/ U10/ U12 และ U13-15 ในอนาคต จริงๆก็เหมือนนักเรียนที่ต้องเลื่อนชั้นไปแต่ละปี ได้เจอกับครูประจำชั้นหรือโค้ชคนใหม่  ได้เรียนรู้อะไรใหม่เพิ่มขึ้น แตกต่างและหลากหลายกว่าเดิม....(ภาพด้านล่าง เป็นชุด 5-7 ปี ที่เราฝึกและส่งแข่งครับ  รายการรุ่นนี้ ในต่างจังหวัดมีน้อยมากๆ)
    
         หลายครั้งความตั้งใจของเราก็ถูกมองเห็นจากคนภายนอก  มีรายการทีวีเข้ามาทำ 2-3 รายการ ก็ถือเป็นกำลังใจและทำให้หัวใจเราพองโตขึ้น

         การรวมเด็กๆเพื่อเข้ามาฝึกฟุตบอลได้เป็นร้อยคน ผมว่าเป็นเรื่องดีนะ ไม่ใช่แค่เรื่องกีฬาที่เด็กๆจะได้รับ เราพยายามหากิจกรรมที่ให้เด็กๆได้ร่วมกันทำอยู่เนื่องๆ ซึ่งจะมีกลุ่มผู้ปกครองค่อยร่วมและสนับสนุนตลอดเวลา (อมยิ้มเลย...) แต่ส่วนหนึ่ง คงเป็นเพราะกิจกรรมที่เราทำมันไม่มีค่าใช้จ่ายที่เราเก็บจากเด็กๆ จึงเป็นการช่วยๆกันให้เด็กๆมากกว่า แบบใครมี...ก็ช่วยๆกัน  
         กิจกรรมวันแม่ของเราในปีนี้..ผมประทับใจแทนคุณแม่ทุกๆท่านเลยยยยย

        หมูกะทะกลางสนาม..อร่อยที่สุดและสนุกที่สุดแล้วสำหรับเด็กๆ เวลาไปแข่งขัน แล้วเด็กๆสามารถทำผลงานได้ดี เด็กๆจะขอรางวัลเป็นหมูกะทะครับ เราเคยเลี้ยงหลายครั้งแล้วครับ  แต่ไปเลี้ยงที่ร้าน..ไม่ไหวครับ เด็กๆเยอะขนาดนี้ น่าจะเป็นหมื่น  ให้ผู้ปกครองช่วยกันทำที่สนาม ช่วยกันคนละนิดละหน่อยสร้างความสัมพันธ์ที่ดีให้ผู้ปกครองอีกต่างหาก
      
        กิจกรรมลดน้ำดำหัวขอพรผู้ใหญ่และทีมโค้ชของเด็กๆครับ อบอุ่นและเปียกปอนไปอีกแบบ...
        
         หันกลับมาดูเรื่องสนามของเรา  ด้วยความที่เราใช้สนามแห่งนี้เป็นสนามซ้อมที่ต้องใช้ซ้อม 6 วัน/ สัปดาห์ ปลูกหญ้าดีขนาดไหนก็ไม่รอดครับ ถึงแม้จะรดน้ำหลังซ้อมเสร็จในทุกๆวัน เรื่องพื้นสนามไม่ต้องพูดถึง..จนหลายๆคนตั้งชื่อว่า "ขลุกขลัก สเตเดี้ยม"  ยิ่งเด็กมากๆ พื้นที่ยิ่งไม่เพียงพอ หลายครั้งเราก็ต้องมาเด็กๆเดินมาซ้อมสนามโรงพยาบาล ที่ๆพวกเราทำงานกันครับ ก็ซ้อมในช่วงเย็นสำหรับเด็กเล็กๆไม่เกิน 10 ปีครับ เพราะพื้นที่มีน้อยและไม่มีที่กั้น เกรงจะสร้างความเสียหายได้...


การปรับปรุงสนามแต่ละครั้ง ต้องใช้เงินจำนวนมาก  ซึ่งเราก็เคยระดมทุนจากผู้ปกครอง คนในชุมชน คนละเล็กละน้อยจนได้สนามหญ้าใหม่.. แต่อายุการใช้งานได้ไม่นานครับ ยิ่งเป็นสนามของชุมชนที่มีกิจกรรมก็ต้องใช้ หลายครั้งเห็นสภาพสนามเราก็แทบจะร้องไห้...(หือๆๆๆๆ)
                  เราเคยทำเรื่องขอสนามหญ้าเทียมจากโครงการดีๆของบริษัทใหญ่ๆที่ออกมา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้ อิอิ  ก็หวังว่าวันหนึ่งคงได้มีโอกาสดีๆเช่นกัน   การมีสนามซ้อมที่ดี มีผลต่อเบสิคฟุตบอลของเด็กๆอย่างมาก ผมเคยมองข้ามนะ แต่พอไปลุยแข่งสนามดีๆในเมืองกรุง เราเห็นค่อนข้างชัดเจน
        ผมอยากให้..สนามแห่งนี้ จะเป็นสนามสร้างประสบการณ์ดีดี  ให้กับเด็กๆในอำเภอของเรา วันนี้..เด็กๆของเราอาจไม่ได้ติดทีมชาติ  อาจไม่ติดสโมสรดังๆ แต่ในอนาคตพวกเขาอาจทำได้....
        อาจารย์ท่านหนึ่งบอกไว้ว่า..."เด็กๆของเราชนะแน่นอน  ชนะที่ได้ซ้อม ชนะที่ได้แข่ง ชนะที่มีวินัย ชนะเด็กบ้าเกม ชนะยาเสพติด
และมันจะเป็นกิจกรรมที่ดีของชุมชน"
         
         ผมขอทิ้งท้าย..กับเพลงประจำทีมของเรานะครับ  นักรบพันตา จาก“อะคาเดมี่จิตอาสา” แค่ได้รัก ได้คิด ได้ชอบ ได้ทำ…