เราเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก และเย็นชาเป็นที่สุด เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด แต่ก่อนเราคบใครหรือคุยกับใครก็ไม่เคยได้ใช้คำว่าแฟน พอคุยๆไปเราเบื่อ เราก็เฟดหายไปเอง เราชอบอ่อย แต่ไม่อ่อยทั่วนะ(อ่อยเลือกบางผู้)  เหมือนเป็นเกมส์สำหรับเรา แต่ถ้าให้จริงจังเซโนจ่า จนเมื่อหลายปีก่อนเราได้ไปคุยกะรุ่นน้องไม่รู้เป็นบ้าอะไร คือเหมือนอยากจะพิสูจน์ตัวเองว่าสุดท้ายแล้วเราจะสามารถรักผู้ชายคนนี้ได้สุดหัวใจมั้ย ตอนเปิดตัวแรกๆเพื่อนๆที่สนิทพากันงงเป็นไก่ตาแตก คือทำใมได้คบกัน?  จริงหรอ?  แต่ก่อนเราหยิ่งมากๆ ไม่เคยสนใจที่จะมีแฟนเลย พอคบไปช่วงแรกมันก็ดีนะ ช่วงโปรอินเลิฟไรงี้ เราบอกรักเราใช้คำว่ารัก มีวันครบรอบ เอาแต่คิดถึง เราเรียกมันว่ารัก ผ.ชคนนี้มันทำให้เรายิ้มได้ แต่ก็นั่นแหละค่ะสันดานมันยังไม่ออก จริงๆแล้วนิสัยมันมาก  มันเป็นคนไม่มีอนาคต ถ้าถามว่าทำใมถึงตัดสินใจคบกับมันล้ะ ก็นี่แหละค่ะประเด็นเราอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างในตัวเรา นานวันเข้าลายมันเริ่มออก มันนิสัยเด็กน้อยมากถึงมากที่สุด มันทำอะไรโดยไม่คิด ติดเพื่อน ติดยา คืออะไร ๆรวมอยู่ในตัวมันหมด เราขอให้มันเลิกทุกอย่าง มันก็รับปาก แต่สุดท้ายเราก็ไม่สามารถเปลี่ยน ให้มาเป็นคนได้หรอกค่ะ พอทนๆไปเรายิ่งแต่เกลียดพฤติกรรมที่มันเป็น ที่จริงยังมีอีกเยอะวีรกรรมที่มันทำไว้กับเรา แต่ขี้เกียจเล่าเดี๋ยวยาวเดี๋ยวจะออกทะเล ต่อมาก็ทะเลาะกันหนักขึ้น ทนๆไป เรื่อยๆ จนถึงขีดสุดเพราะว่ามันมาหาว่าเรามีชู้ น่าจะอาการหลอนยาของมัน เพราะหลังๆเราเริ่มจะรังเกียจและเกลียด มีแต่ความรู้สึกสมเพชในตัวมัน เราเย็นชากับมัน ไม่สน ไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่รู้สึก ไม่สนใจ เราเบื่อมันมาก สุดท้ายเราบอกเลิกมัน ช่วงเเรกที่เลิดกันเรารักมัน รักมากเจ็บมาก เราล็อกอินเข้าเฟซมัน เห็นแชทที่มันคุยจีบกะผญ.อื่น ถ้าเป็นคนปกติคงทรุดและเศร้าหนักมากแต่เรากลับช็อกนิดๆแต่ไม่น้องไห้เลยสักหยด แต่ตอนที่เลิกกันมันร้องไห้ในสิ่งที่มันทำกับเรา แต่ไม่ได้ร้องที่เสียมันไป เอาง่ายๆคือเสียดายความรู้สึกที่เสียไป ถ้าใครเคยผิดหวังกับอะไรมากๆก็คงเข้าใจนะคะ พอเลิกกันมาหลายเดือนก็มีบางครั้งนะคะที่คิดถึง แต่ไม่เคยคิดที่จะกลับไป พอนานวันเข้าเรากลับไม่มีความรู้สึกอะไรหลงเหลือกับผ.ชคนนี้อีกแล้ว ไม่มีทั้งความเกลียดหรือความเสน่หา มันว่างเปล่าไปเลย เราเลยคิดทบทวนว่าไอ้ที่ผ่านมาที่เราเรียกมันว่าควมรักสรุปมันไม่จริงใช่มั้ย! ถ้ามันคือความรักอย่างน้อยมันก็ต้องมีความรู้สึกสักเสี้ยวหนึ่งหลงเหลืออยู่มั่งสิ เราไม่เคยมองว่าที่ผ่านมาเป็นบทเรียน เราพึ่งรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เราอยากทดลองมันมากกว่า ถามว่ามีคนเข้ามาจีบมั้ยก็มีบ้าง แต่เราก็หยิ่งใส่จนเค้าถอยห่างไปเอง คือมันไม่มีความรู้สึกอยากคุยอยากรู้จักกับพวกเค้าเหล่านั้นเลย  สรุปทุกวันนี้ก็ยังรอจะเจอใครสักคนที่สามรถทำให้เรารักเค้าได้จริง ๆสักที ถึงแม้ว่ามันจะมีแค่ 0 % ก็ตาม