ผมเห็นเจ้าล้อเดียวครั้งแรกในร้านขายจักรยานไฟฟ้าแถวพระรามสอง...บอกเลยว่ารู้สึก "ถูกชะตา" ทั้งที่ผมเองรู้ตัวดีว่าไม่มีความสามารถในกีฬาประเภทที่ต้องทรงตัวเลยแม้แต่น้อยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร และรู้จากร้านว่า มันเรียกว่า Electric Unicycle หรือ ล้อเดียวไฟฟ้า หรือ EU หรือ EUC ทำงานโดยใช้ไฟฟ้าจากแบตเตอรี่ ถูกนำเข้ามาในประเทศไทยตั้งแต่เมื่อประมาณ 4-5 ปีก่อน... หลังจากรู้ข้อมูลเบื้องต้นก็ถึงเวลาในการตัดสินใจ โดยผมถามที่ร้านขายว่า "ถ้าผมซื้อสิ่งนี้แล้วที่ร้านจะสอนเล่นให้ผมด้วยมั๊ย ?" คำตอบคือ "ไม่" ...ความรู้สึกตอนนั้นมันเหมือนกับ กำลังจะก้าวขึ้นรถไฟฟ่า แต่ประตูดันปิดซะก่อน 555
....ยังไม่เลิกล้มอ่ะนะ.....
ผมหาข้อมูลอยู่พักใหญ่ ..ดูคลิป ..ดูรีวิว ..ดูทริป ซ้ำไปซ้ำมา จนในที่สุดก็เจอกับชมรมที่เค้ารวมตัวกันอยู่ที่สวนลุม... ด้วยความเร็วประดุจการวิ่งของรถเมล์สาย 8 ผมซื้อล้อเดียวไฟฟ้ามือสองมาในทันที โดยหวังว่าจะเล่นได้เร็วที่สุดเมื่อได้รับการชี้แนะจากกลุ่ม ...ผลปรากฏว่า ผมได้รับคำแนะนำจากสมาชิกในกลุ่มเปนอย่างดี และถึงเวลาที่ ผมต้องมาฝึกด้วยตัวเองละนะ
ความจริงกับความฝัน ต่างกันโดยสิ้นเชิง :b
ความยากที่ยากกว่าการฝึกซ้อมสำหรับผม คือการหาสถานที่สำหรับฝึกที่ปลอดภัย...ซึ่ง 100% ของคนที่บ้าเห่ออุปกรณ์ คือ "เล่นที่บ้าน" ไม่ว่าจะเป็นหน้าบ้าน, ในห้อง...แค่ได้เกาะก้าวขึ้นไปยืนได้ก็ดีใจแระ 55 แต่ในความเป็นจริงการฝึกซ้อมในที่โล่งจะให้ผลการหัดที่ดีและเร็วกว่าเยอะ..ะะะะเลย
สถานที่แรกที่ผมแอบเข้าไปใช้สถานที่ คือ มุมมุมนึงที่ไม่ค่อยมีคนสัญจรในโรงพยาบาล (กะว่าเผื่อล้มหัวร้างข้างแตก หรือแขนขาหักจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล555) โดยเอารถจอดบังสายตาคนภายนอกไว้หน่อย แล้วเกาะเดินตามแนวรั้วไปเรื่อยๆ ความยาวประมาณ 5-6 เมตร เกาะเดินไปเดินมา เดินมาเดินไป (ครั้งแรกใช้เชือกช่วยพยุง เพื่อป้องกันเครื่องกระเด็นตอนล้ม) ..นานเข้าก็เริ่มปล่อยมือได้บ้าง ช่วงนี้ก็มีล้มบ้างไรบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นสายตา "ยาม" ...ผมโดนเชิญให้ออกไปเล่นที่อื่น (รวมเวลาฝึกก็ประมาณ 3-4 ครั้งๆ ละประมาณ 1.30 ชม.)
สถานที่ที่สอง สนามกีฬาเยาวชน โดยยึดเอาขอบเวทีแอโรบิคแทนรั้ว เกาะเดินไปเดินมาตามแนวเวทีเป็นรูปสีเหลี่ยม ..อันนี้ได้ระยะที่ยาวขึ้น แต่ก็เป็นเป้าสายตามากขึ้นด้วย หัดอยู่ประมาณหลายวันอยู่ ก็เริ่มมี FC ที่เห็นการฝึกแล้วมาขอแจมด้วย (ส่วนใหญ่เป็นเด็กๆ) ขอบอกว่าเด็กๆ เล่นเป็นเร็วมาก (บางคนแค่ ชม.เดียวกิวิ่งได้แระ มิน่าเค้าว่ากีนว่า ไม้แก่ดัดยาก555) ที่นี่ผมเริ่มวิ่งยาวๆ ได้บ้างโดยไม่ต้องเกาะโดยวิ่งไกลได้ประมาณสุดสนามบาสโดยไม่ต้องเอาขาลง พอเริ่มวิ่งได้..."ยาม" ก็ขอความร่วมมือให้ไปเล่นที่อื่น โดยให้เหตุผลว่ามัน "อันตราย" เนื่องจากเห็นผมเริ่มวิ่งไกลมากขึ้นกว่าตอนเกาะขอบเวที...ก็เป็นอันว่าผมต้องหาที่ใหม่อีกแระ ><ll
ผมเห็นว่าถ้าเล่นในสถานที่ "ปิด" ผมคงไม่พ้นโดยยาม "ห้าม" อีกเป็นแน่ ..เลยเปลี่ยนแผนใหม่ เอาเครื่องใส่รถมาหาที่ซ้อมโดยใช้เวลาในช่วง 22.30-23.30 ที่คนนอนแล้วออกมาหัดเอง ข้อดีคือ มันเงียบ ข้อเสีย คือ เวลาล้มเสียงมันจะดังมากกว่าตอนกลางวัน และข้อเสียอีกข้อคือ "หมามันชอบไล่"
...ผมหัดช่วงกลางคืนอยู่เกือบเดือนจนมั่นใจในระดับนึงแล้ว เป้าหมายต่อไปที่จะไปทดสอบตัวเองว่าสามารถวิ่งในระดับที่พอใช้งานได้จริงๆ แล้วหรือยังคือ "สวนสาธารณะ" ผมต้องแสดงให้ "ยาม"เห็นว่าผมสามารถใช้งานล้อเดียวไฟฟ้าได้ในระดับที่ "ปลอดภัย" จนยอมให้ผมวิ่งได้อย่างอิสระ
จนตอนนี้จากวันแรกที่ผมหัด ผ่านมาเกือบ 4 เดิอนแระ ผมดีใจที่ได้ฝึก ได้หัด ได้ทำได้อย่างที่อยากทำโดยไม่เลิกล้มไปซะก่อน
สำหรับตอนต่อไป ผมขออนุญาตแชร์ประสบการณ์การฝึกวิ่งล้อเดียวในสวนสาธารณะร่วมกับผู้ใช้สวนฯท่านอื่นๆ นะครับ
มือใหม่กับประสบการณ์การหัดวิ่ง (ล้อเดียวไฟฟ้า)
....ยังไม่เลิกล้มอ่ะนะ.....
ผมหาข้อมูลอยู่พักใหญ่ ..ดูคลิป ..ดูรีวิว ..ดูทริป ซ้ำไปซ้ำมา จนในที่สุดก็เจอกับชมรมที่เค้ารวมตัวกันอยู่ที่สวนลุม... ด้วยความเร็วประดุจการวิ่งของรถเมล์สาย 8 ผมซื้อล้อเดียวไฟฟ้ามือสองมาในทันที โดยหวังว่าจะเล่นได้เร็วที่สุดเมื่อได้รับการชี้แนะจากกลุ่ม ...ผลปรากฏว่า ผมได้รับคำแนะนำจากสมาชิกในกลุ่มเปนอย่างดี และถึงเวลาที่ ผมต้องมาฝึกด้วยตัวเองละนะ
ความจริงกับความฝัน ต่างกันโดยสิ้นเชิง :b
ความยากที่ยากกว่าการฝึกซ้อมสำหรับผม คือการหาสถานที่สำหรับฝึกที่ปลอดภัย...ซึ่ง 100% ของคนที่บ้าเห่ออุปกรณ์ คือ "เล่นที่บ้าน" ไม่ว่าจะเป็นหน้าบ้าน, ในห้อง...แค่ได้เกาะก้าวขึ้นไปยืนได้ก็ดีใจแระ 55 แต่ในความเป็นจริงการฝึกซ้อมในที่โล่งจะให้ผลการหัดที่ดีและเร็วกว่าเยอะ..ะะะะเลย
สถานที่แรกที่ผมแอบเข้าไปใช้สถานที่ คือ มุมมุมนึงที่ไม่ค่อยมีคนสัญจรในโรงพยาบาล (กะว่าเผื่อล้มหัวร้างข้างแตก หรือแขนขาหักจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล555) โดยเอารถจอดบังสายตาคนภายนอกไว้หน่อย แล้วเกาะเดินตามแนวรั้วไปเรื่อยๆ ความยาวประมาณ 5-6 เมตร เกาะเดินไปเดินมา เดินมาเดินไป (ครั้งแรกใช้เชือกช่วยพยุง เพื่อป้องกันเครื่องกระเด็นตอนล้ม) ..นานเข้าก็เริ่มปล่อยมือได้บ้าง ช่วงนี้ก็มีล้มบ้างไรบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นสายตา "ยาม" ...ผมโดนเชิญให้ออกไปเล่นที่อื่น (รวมเวลาฝึกก็ประมาณ 3-4 ครั้งๆ ละประมาณ 1.30 ชม.)
สถานที่ที่สอง สนามกีฬาเยาวชน โดยยึดเอาขอบเวทีแอโรบิคแทนรั้ว เกาะเดินไปเดินมาตามแนวเวทีเป็นรูปสีเหลี่ยม ..อันนี้ได้ระยะที่ยาวขึ้น แต่ก็เป็นเป้าสายตามากขึ้นด้วย หัดอยู่ประมาณหลายวันอยู่ ก็เริ่มมี FC ที่เห็นการฝึกแล้วมาขอแจมด้วย (ส่วนใหญ่เป็นเด็กๆ) ขอบอกว่าเด็กๆ เล่นเป็นเร็วมาก (บางคนแค่ ชม.เดียวกิวิ่งได้แระ มิน่าเค้าว่ากีนว่า ไม้แก่ดัดยาก555) ที่นี่ผมเริ่มวิ่งยาวๆ ได้บ้างโดยไม่ต้องเกาะโดยวิ่งไกลได้ประมาณสุดสนามบาสโดยไม่ต้องเอาขาลง พอเริ่มวิ่งได้..."ยาม" ก็ขอความร่วมมือให้ไปเล่นที่อื่น โดยให้เหตุผลว่ามัน "อันตราย" เนื่องจากเห็นผมเริ่มวิ่งไกลมากขึ้นกว่าตอนเกาะขอบเวที...ก็เป็นอันว่าผมต้องหาที่ใหม่อีกแระ ><ll
ผมเห็นว่าถ้าเล่นในสถานที่ "ปิด" ผมคงไม่พ้นโดยยาม "ห้าม" อีกเป็นแน่ ..เลยเปลี่ยนแผนใหม่ เอาเครื่องใส่รถมาหาที่ซ้อมโดยใช้เวลาในช่วง 22.30-23.30 ที่คนนอนแล้วออกมาหัดเอง ข้อดีคือ มันเงียบ ข้อเสีย คือ เวลาล้มเสียงมันจะดังมากกว่าตอนกลางวัน และข้อเสียอีกข้อคือ "หมามันชอบไล่"
...ผมหัดช่วงกลางคืนอยู่เกือบเดือนจนมั่นใจในระดับนึงแล้ว เป้าหมายต่อไปที่จะไปทดสอบตัวเองว่าสามารถวิ่งในระดับที่พอใช้งานได้จริงๆ แล้วหรือยังคือ "สวนสาธารณะ" ผมต้องแสดงให้ "ยาม"เห็นว่าผมสามารถใช้งานล้อเดียวไฟฟ้าได้ในระดับที่ "ปลอดภัย" จนยอมให้ผมวิ่งได้อย่างอิสระ
จนตอนนี้จากวันแรกที่ผมหัด ผ่านมาเกือบ 4 เดิอนแระ ผมดีใจที่ได้ฝึก ได้หัด ได้ทำได้อย่างที่อยากทำโดยไม่เลิกล้มไปซะก่อน
สำหรับตอนต่อไป ผมขออนุญาตแชร์ประสบการณ์การฝึกวิ่งล้อเดียวในสวนสาธารณะร่วมกับผู้ใช้สวนฯท่านอื่นๆ นะครับ