สวัสดีครับ ผมเคยเล่นดนตรีมาก่อน โดนฝึกกับเมโทรนอมมาตั้งแต่เด็ก ชีวิตช่วงเด็กซ้อมดนตรี เข้าค่าย ออกงาน ฟอร์มวงไปออที่ร้านเหล้า ไปไหนมาไหนก็ใส่หูฟังตลอดเวลา (เพราะต้องแกะเพลง จำบีท) แต่พอโตขึ้นได้เริ่มศึกษาคำสอน ไล่อ่านไล่ฝึกมาเรื่อยๆ จนทุกวันนี้ก็ไม่ได้ฟังเพลง ดูหนัง หรือใช้โซเชี่ยลมีเดียมานานแล้ว (จะมีก็เรื่องงานบ้างเล็กน้อย) บวกกับชีวิตปัจจุบัน wfh ทำให้สามารถอยู่วิเวก ไม่ต้องไปในที่ๆเป็นข้าศึกต่อฌาน ทำให้ชีวิตประจำวันไม่ค่อยมีนิวรณ์ 5 กลุ้มรุมเท่าไหร่ครับ เพราะสงบดี อยู่คนเดียว ไม่มีกายทุจริตและวจีทุจริต จะมีก็มโนทุจริตบ้างเล็กน้อย ชีวิตส่วนใหญ่เงียบสงบ ปิติสุขครับ
จะติดก็แต่อย่างหนึ่งคือเวลาเข้าสมาธิ ผมพบว่าผมมีปัญหา คือการมีบีทกลองลอยขึ้นมาเอง เดี๋ยวก็ท่อนฮุคเพลงบ้าง ทำให้ผมไม่สามารถประคองสมาธิให้อยู่ได้นานต่อเนื่องได้เลยครับ คือนึกภาพออกมั้ยครับ เมื่อก่อนเพลงแค่ท่อนเปิดยาวไม่กี่วิเราต้องฟังซ้อมซ้ำๆ 40-50 รอบวนไป จนกว่าจะเล่นออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด จนมันติดอยู่ในหัว แล้วมันมีเป็นร้อยเพลง ทำแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กเลยครับ (สังเกตได้อย่างหนึ่ง เพื่อนผมที่โตมาเหมือนกันมีจุดร่วมคล้ายกัน คือจะต้องฟังเพลงตลอดเวลา หรือนั่งอยู่เฉยๆคนที่เป็นมือกลองก็จะเคาะโต๊ะเป็นโน้ตเขบ็ตสองชั้น หรือบางคนก็จะเผลอตบเท้าเหมือนเวลาซ้อม บางคนเป็นนักร้อง วิ่งที่จตุจักรถ้าไม่ใส่หูฟังจะไม่มีอารมณ์วิ่ง กลับบ้านเลย) ทำให้การจะพิจารณาสิ่งที่ละเอียด เป็นไปได้อย่างช้าและมีอุปสรรคครับ เพราะมักจะมีเสียงดนตรีที่เคยฟัง หรือไปนึกถึงสถานที่ซ้ำๆ ขึ้นมาเอง
บางครั้งก็สงสัย หรือจะเป็นวิบากกรรมที่เมื่อก่อนช่วงนั้นทำงานในสถานที่อโคจร ส่งเสริมให้คนดื่มเหล้าร้องเพลง เมาอ้วก เหล้ายามาครบหมด จนพาลคิดน้อยใจ ถดถอยเป็นอกุศลไปอีก อย่าว่าแต่วิปัสสนาเลย เอาแค่สมรรถะก็อาจจะไกลเกินเอื้อม ไม่วายอัตตภาพใหม่คงได้เป็นคนวิกลจริต ไม่ก็อบายภูมิ
รบกวนเพื่อนๆ สมาชิกช่วยชี้แนะด้วยครับ ความรู้ผมเองก็ยังน้อยเพราะใหม่ในการศึกษาปฏิบัติ ขอบคุณทุกท่านครับ
เคยเป็นนักดนตรี ทุกวันนี้มีปัญหาในการปฏิบัติธรรมมากครับ รบกวนชี้แนะ
จะติดก็แต่อย่างหนึ่งคือเวลาเข้าสมาธิ ผมพบว่าผมมีปัญหา คือการมีบีทกลองลอยขึ้นมาเอง เดี๋ยวก็ท่อนฮุคเพลงบ้าง ทำให้ผมไม่สามารถประคองสมาธิให้อยู่ได้นานต่อเนื่องได้เลยครับ คือนึกภาพออกมั้ยครับ เมื่อก่อนเพลงแค่ท่อนเปิดยาวไม่กี่วิเราต้องฟังซ้อมซ้ำๆ 40-50 รอบวนไป จนกว่าจะเล่นออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด จนมันติดอยู่ในหัว แล้วมันมีเป็นร้อยเพลง ทำแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กเลยครับ (สังเกตได้อย่างหนึ่ง เพื่อนผมที่โตมาเหมือนกันมีจุดร่วมคล้ายกัน คือจะต้องฟังเพลงตลอดเวลา หรือนั่งอยู่เฉยๆคนที่เป็นมือกลองก็จะเคาะโต๊ะเป็นโน้ตเขบ็ตสองชั้น หรือบางคนก็จะเผลอตบเท้าเหมือนเวลาซ้อม บางคนเป็นนักร้อง วิ่งที่จตุจักรถ้าไม่ใส่หูฟังจะไม่มีอารมณ์วิ่ง กลับบ้านเลย) ทำให้การจะพิจารณาสิ่งที่ละเอียด เป็นไปได้อย่างช้าและมีอุปสรรคครับ เพราะมักจะมีเสียงดนตรีที่เคยฟัง หรือไปนึกถึงสถานที่ซ้ำๆ ขึ้นมาเอง
บางครั้งก็สงสัย หรือจะเป็นวิบากกรรมที่เมื่อก่อนช่วงนั้นทำงานในสถานที่อโคจร ส่งเสริมให้คนดื่มเหล้าร้องเพลง เมาอ้วก เหล้ายามาครบหมด จนพาลคิดน้อยใจ ถดถอยเป็นอกุศลไปอีก อย่าว่าแต่วิปัสสนาเลย เอาแค่สมรรถะก็อาจจะไกลเกินเอื้อม ไม่วายอัตตภาพใหม่คงได้เป็นคนวิกลจริต ไม่ก็อบายภูมิ
รบกวนเพื่อนๆ สมาชิกช่วยชี้แนะด้วยครับ ความรู้ผมเองก็ยังน้อยเพราะใหม่ในการศึกษาปฏิบัติ ขอบคุณทุกท่านครับ