"ไก่ย่าง" ในความทรงจำ

วันนี้เป็นวันหยุดราชการครับ แต่ผมต้องอยู่เวรทำงาน ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง และในโรงพยาบาลก็มีผู้คนมากมายที่แวะเเวียนเข้าออกตลอดทั้ง 24 ชั่วโมงเลยก็ว่าได้ รวมถึงคนขายของ ขายอาหารต่างๆ ก็มากมายพอๆ กันจำนวนของคนไข้ที่มาใช้บริการเช่นเดียวกัน หนึ่งในนั้นคือแม่ค้าขายไก่ย่างครับ เมื่อผมสังเกตเห็น ก็ทำให้คิดถึงคุณย่าครับ เพราะในตอนที่ยังเล็ก เป็นเด็กที่ชอบกินไก่ย่าง ย่าจะชอบซื้อมากฝากในทุกๆครั้งที่ท่านต้องไปหาหมอในเมือง (คนมีอายุส่วนใหญ่มักจะเป็นโรค NCD ต้องแวะเวียนเข้าออกกับโรงพยาบาลเป็นประจำประมาณนั้นครับ) เมื่อเห็นท่านไม่อยู่บ้านที่ไร ต้องคิดว่าจะต้องได้กินไก่ย่างตอนท่านกลับมาทุกครั้งไปเลยครับ (แอบขำตัวเองตอนนี้ เด็กๆอะเนอะ เด็กอ้วนด้วย 555) ไก่ไม้หนึ่งมันใหญ่นะครับ เนื้อเยอะมาก กินสองคนนี่อิ่มพอดีเลยนะ และเท่าที่จำได้คือจะมีน้ำพริก ผักลวก อีกเป็นเครื่องเคียงครับ แต่ที่อยู่ในความทรงจำตลอดไม่เคยจะลืมเลือนเลยคือ ผมเองจำได้กินไก่ส่วนบนทั้งหนัง ทั้งเนื้อ ส่วนย่าท่านจะกินขาไก่กับน้ำพริก เอ...เราเองก็สงสัยและก็เก็บความสงสัยมาตั้งแต่ตอนนั้น ขาไก่? มันอร่อยตรงไหนละ สู้เนื้อนุ่มๆ หนังกรอบๆ ไม่เห็นจะได้ นึกออกใช่ไหมครับ ขาไก่ย่าง แห้งๆ เนื้อน้อย ผมจะถูกย่าหลอกกินของดีแล้วละครับ เพราะก่อนที่จะได้กิน พอท่านวางจานไก่ปั๊บ ท่านก็ชิงหักขาไก่ไปเลย... ผมนี่ก็ได้แต่มองตามไป เอออ... ของดี ลอยไปอีกแล้ว... เคยขอกินนะ ท่านบอกว่ามีเนื้อหนังก็กินไปเถอะ!!  จะอยากกินทำไม่ขาไก่ ฟันเด็กๆอะ กัดไม่ได้หรอก มันแข็งไป.. สรุป ก็อดครับ อดกินตลอด >>>>> มันจนวันนี้ก็ยังคิดถึงขาไก่ครับ คิดถึงเพราะอะไรนะหรอ หนึ่งย่าไม่อยู่กับผมแล้ว หนึ่งผมตัวคนเดียว หนึ่งผมได้เห็นบทความต่างๆทางโลกออนไลน์ ที่เขียนไว้ว่า คนที่รักเราจริงๆ จะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเรา แม้เขาจะไม่ได้รับสิ่งที่ดีที่สุดนั้นมา เขาคนนั้นจะไม่เรียกร้องหรือเสียดายแต่อย่างใดเลย จากมากมายหลายๆบทความนั้น ทำให้ผมคิดถึงขาไก่ ขาไก่ที่ย่าเคยกิน และบางเวลาที่คิดถึงท่านมากๆ ผมก็จะซื้อไก่ย่างมากิน และสิ่งแรกที่ทำ ก็คือหักกินขาไก่ก่อนเลยครับ ความรู้สึกที่ต้องการ ไม่ใช่ความอร่อยแต่อย่างใดเลยครับ แต่มันเป็นรสชาติของความทรงจำ ความรัก ที่เคยได้รับ ความทรงจำเมื่อครั้งที่เรายังเด็ก #คิดถึงย่านะคับ