ขอเกริ่นก่อนนะคะ เรื่องนี้เป็นปัญหาในครอบครัวเราซึ่งไม่แน่ใจว่าจะมีใครเจอปัญหาแบบเราหรือป่าว เราเป็นลูกคนเดียว อายุ 32 แระ เราแต่งงานแล้วมีลูกสาว 1 คน เราทำงานที่ศรีราชา แต่สร้างบ้านไว้ที่สัตหีบ ติดกับบ้านพ่อแม่เรา เพราะอยากให้เค้ามีความสุขได้อยู่ใกล้หลาน แฟนเราก็ทำงานที่นสัตหีบด้วยค่ะ ส่วนเราเลือกที่จะลำบากขับรถไปกลับได้

เรื่องมีอยู่ว่าพ่อแม่เรามีปัญหากัน 2 ปีมาแล้ว แล้วก็คาราคาซังจนมาเลิกกัน หย่ากันแล้วเมื่อไม่นานมานี้ พ่อเราซึ่งเค้ามีนิสัยส่วนตัว คือไม่เคยแพ้ เคยมีแม่เอาใจ ทำตามทุกอย่างที่เค้าสั่ง กว่าจะยอมหย่ากันได้ก็มีเรื่องมีราวเยอะแยะไปหมด ขับรถตามแม่ ติดเครื่องดักฟังในบ้านเรา ในรถเรา ในรถแม่ เพื่อที่จะรู้ว่าคุยอะไรกัน (ปัญหาที่เค้าเลิกกันเป็นเรื่องมือที่สามค่ะ พอเค้าจับได้เค้าก็เอาปืนมาจะยิงแม่ ทุบตี หวาดระแวง มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้) แต่เรื่องนี้เราไม่ได้เข้าข้างแม่นะ แม่เราผิดเรารู้ เราก็รับไม่ได้

มีครั้งนึงเราพูดกะแม่ไม่ดี พ่อเราให้เราไปขอขมาแม่เพราะกลัวแม่จะเอาข้ออ้างนี้มาเลิก (แม่นี้แม่เลี้ยงนะคะ แต่เค้าเลี้ยงเรามาตั้งแต่เราจำความได้เลย ส่วนแม่จิงๆไม่เคยเจอเลยค่ะ แม่เค้าดูแลเราดีมากเป็นคนหาเงินหลักในครอบครัวเค้าก็ว่าได้ เพราะเค้าจ่ายทุกอย่าง) เราก็ทำให้ แต่สุดท้ายมันก็จบแบบเดิมไม่มีใครช่วยไรเค้าได้หรอกเพราะนิสัยส่วนตัวของพ่อด้วย

ระหว่างมีเรื่องนี้พ่อไม่สนใจอะไรเรา กะหลานเค้าเลย เหมือนความแค้นทำให้เค้ากลายเป็นอีกคน มีเหตุการณ์นึงเกิดขึ้นคือเราป่วยแบบไม่ทราบสาเหตุ ไปรพ. หมอตรวจแล้วพบว่าเป็นโรค "กล้ามเนื้ออ่อนแรง" เค้าก็ไม่เคยมาเยี่ยมเราเลย เค้าจะอ้างว่าเค้าก็ไม่สบายเหมือนกัน เราก็ไม่อะไร

แต่พฤติกรรมเค้าเริ่มหนักขึ้นทุกวัน เราพยายามเอาเค้าเข้ามาอยู่ในครอบครัวเราด้วย สร้างห้องไว้ให้เค้าย้ายมาอยู่ เรียกเค้ากินข้าว เวลาไปไหนชวนเค้า เค้าก็ไม่ไป แต่เค้าก็ไม่มา แถมโพส Facebook ว่าถูกทิ้ง ไม่มีใครสนใจ โพสทุกวัน "ลูกหลานไม่มีใครรัก อยากตาย" อะไรประมาณนี้ค่ะ แล้วพอเราเข้าไปอ่าน comment มีแต่คนเข้ามาด่าเรา ก่อนหน้านี้เราทนไม่ได้เราเลยเข้าไป comment อธิบายแต่ก็ไม่ช่วยอะไรค่ะ

หลังๆเราเลยไม่สนใจสิ่งที่เค้าโพส กด unfollow ไป เพราะมันทำให้อาการโรคเรามันแย่ลง เรากะสามีเคยเลิกกันมาครั้งนึงนะคะ เราเลยมองว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องเล็ก เราพยายามพูดให้เค้าสู้ ให้เค้าทำเพื่อคนที่เค้ารัก เราเคยบอกเค้าว่า "ถ้าวันนึงเราเลิกกะสามีอีก พ่อต้องมาดูแลหนูกะหลานนะ ลุกขึ้นมาสู้หน่อยค่ะ" และบางทีเราคิดว่าเค้าเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ชวนเค้าไปหาหมอ เค้าก็ว่าเรา แถมญาติพี่น้องพ่อก็มาด่าเราว่าเป็นลูกภาษาไรหาว่าพ่อเป็นบ้า เอิ่มมมม เราไม่โทษใครนะว่าเค้าคิดกับเรายังไงเราไม่แคร์ แต่กับคนที่เรารักเค้าไม่ควรจะเอาเราไปพูดว่าเราไม่ดี เอาความคิดตัวเองไปพูดให้คนอื่นรู้สึกเกลียดเรา สามีเราเค้าไม่โอเครเลยค่ะ เค้าบอกว่าทำไมคนเป็นพ่อถึงทำกับเราแบบนี้

ทุกวันนี้แม่ก็ยังอยู่ใกล้ๆเรานะ เค้าอยู่บ้านที่อยู่อีกที่นึงแต่ในระแวกเดียวกันแหละ อยู่คนเดียวเพราะเค้ารู้ว่าเรารับไม่ได้ถ้าเค้าจะอยุ่กะคนอื่น แล้วเค้าก็ยังทำตัวเหมือนเดิมคือมาช่วยเอาหลานไปส่งรร. (เพราะเราต้องรีบไปทำงาน) เราเคยเปิดใจคุยกะพ่อว่าทำไมเค้าถึงเป็นแบบนี้ เค้าบอกเราว่า "อย่าให้แม่มาบ้าน อย่าไปยุ่งกะแม่ได้ไหม" ซึ่งเรามองว่าเค้าพาลมันไม่จบหรอก แล้วบ้านหลังนี้ที่เราสร้างก็เป็นเงินแม่ที่ซื้อที่ดินให้ แม่จะมารับแค่ตอนเช้า แต่เค้าไม่เคยอยู่บ้านเรานานๆนะ แวะมาเที่ยวก็ไม่เพราะเราขอไว้ว่าถ้ายังไงเด่วเราไปหาเองดีกว่าอย่ามา

เขียนมาก็ยาวแระ เราไม่แน่ใจว่าคนอ่านเข้าใจสิ่งที่เราจะซื่อไหม แต่เราเหนื่อยมากจิงๆ อยากหนีไปให้ไกล คิดแค่ว่าถ้าเราไม่มาสร้างบ้านข้างบ้านเค้าเราคงไม่เจอปัญหาแบบนี้ แล้วเค้าเป็นคนไม่มีสังคมอยู่ตัวคนเดียวคิดไรก็เอาความคิดของตัวเองเป็นหลัก ชอบใช้คำว่าพ่อทำไมฉันจะทำแบบนี้ไม่ได้ ... เราควรแก้ปัญหายังไงดี