ช่วยถอดคำประพันธ์หน่อยคะ

จะจำจากโฉมเฉลาเยาวเรศ เพราะเกรงเดชบิตุรงค์ทรงศักดิ์ ข้อความงามแคลงกินแหนงนัก ด้วยเจ้าไม่ประจักษ์ที่จริงใจ สมเด็จพระบิดาให้หาพี่ ใช่แต่ครั้งนี้นั้นหาไม่ ถึงสองครั้งพี่ขัดรับสั่งไว้ ยังมิได้บอกเจ้าให้แจ

เราตามหาอ่านแปลไม่ได้เลยหาคนที่ช่วยได้ หาตอนนี้ในยูทูปก็ไม่เจอเช่นกัน ช่วยด้วยค่ะ อยากรู้ว่าบทนี้เกิดอะไรคะ เป็นบทละครเรื่องรามเกียรติ์ สมุดไทยเล่มที่ ๓๒    ๏ เมื่อนั้น นางแก้วอุดรเสน่หา ฟั

เมื่อนั้น สองระตูตัวสั่นหวั่นไหว ก้มกราบบาทมูลแล้วทูลไป ภูวไนยได้ทรงพระเมตตา ข้าน้อยทั้งสองเป็นไพรี โทษผิดครั้งนี้หนักหนา จงโปรดปรานประทานชีวา ไว้เป็นข้าใต้เบื้องบทมาลย์ ขอเอาพระเดชปกเกศเกล้า ตราบเท้า

สา  มทฺที )    ส่วนสมเด็จพระยอดมิ่งเยาวมาลย์มัทรี   เมื่อได้สดับคำพระราชสามีบริภาษณานาง  ที่ความโศกก็เสื่อมสร่างสงบจิตเพราะเจ็บใจ  

ได้ฟังถ้อยคำอนุชา                   ตบมือสรวลร่าแล้วตอบไป                           &

หวดซ้ายป่ายขวาอุตลุต ด้วยกำลังฤทธิรุทรชาญสมร ผู้เดียวไม่ละลดกร ฯ ๒ คํา ๆ เชิด ราญรอนหักโหมโจมตี ๆ ฝ่ายหมู่โยธากระบีศรี บัดนั้น แตกฝนไม่ทนฤทธิ์ ฯ ๒ ค่า ๆ จนที่หน้ารถพระจักรา ฯ เมื่อนั้น ท้าว

เมื่อครั้งพระองค์เปน วรราชะราชัน ครองเฃตประเทศขัณ- ฑะวิสุทธิปัญจาล, ตรัสใช้อมาตย์เปน วรทูตะทูลสาร ถึงราชะผู้ผ่าน นรชาติ์สุราษฎร์งาม, ขอองค์ธิดาชื่อ มะทะนาวิไลยราม เปนราชินีตาม วรราชประเพณี; แต่ท้าวสุร

เจ้าพูดชวนให้กูหวัง!       แม้ไม่สมดัง ปากว่าจะทำฉันใด? ข้าบาทเชื่อแน่แก่ใจ        อยู่แล้วจึ่งได้ กล้าพามาเฝ้าทูลเกศ       ขอโปรดทดลองเวท&n