ช่วยถอดคำประพันธ์หน่อยคะ

ครั้นถึงจึ่งประณตบทบงสุ์ ทูลองค์พระอิศวรเรืองศรี ว่าพระองค์เป็นหลักธาตรี  ย่อมเมตตาปรานีทั้วพักตร์ ผู้ใดทำชอบต่อเบื้องบาท   ก็ประสาททั้งพรเเลยศศักดิ์ ตัวข้าก็มิชอบนัก     

จะจำจากโฉมเฉลาเยาวเรศ เพราะเกรงเดชบิตุรงค์ทรงศักดิ์ ข้อความงามแคลงกินแหนงนัก ด้วยเจ้าไม่ประจักษ์ที่จริงใจ สมเด็จพระบิดาให้หาพี่ ใช่แต่ครั้งนี้นั้นหาไม่ ถึงสองครั้งพี่ขัดรับสั่งไว้ ยังมิได้บอกเจ้าให้แจ

เมื่อนั้น สองระตูตัวสั่นหวั่นไหว ก้มกราบบาทมูลแล้วทูลไป ภูวไนยได้ทรงพระเมตตา ข้าน้อยทั้งสองเป็นไพรี โทษผิดครั้งนี้หนักหนา จงโปรดปรานประทานชีวา ไว้เป็นข้าใต้เบื้องบทมาลย์ ขอเอาพระเดชปกเกศเกล้า ตราบเท้า

เราตามหาอ่านแปลไม่ได้เลยหาคนที่ช่วยได้ หาตอนนี้ในยูทูปก็ไม่เจอเช่นกัน ช่วยด้วยค่ะ อยากรู้ว่าบทนี้เกิดอะไรคะ เป็นบทละครเรื่องรามเกียรติ์ สมุดไทยเล่มที่ ๓๒    ๏ เมื่อนั้น นางแก้วอุดรเสน่หา ฟั

สา  มทฺที )    ส่วนสมเด็จพระยอดมิ่งเยาวมาลย์มัทรี   เมื่อได้สดับคำพระราชสามีบริภาษณานาง  ที่ความโศกก็เสื่อมสร่างสงบจิตเพราะเจ็บใจ  

ได้ฟังถ้อยคำอนุชา                   ตบมือสรวลร่าแล้วตอบไป                           &

หวดซ้ายป่ายขวาอุตลุต ด้วยกำลังฤทธิรุทรชาญสมร ผู้เดียวไม่ละลดกร ฯ ๒ คํา ๆ เชิด ราญรอนหักโหมโจมตี ๆ ฝ่ายหมู่โยธากระบีศรี บัดนั้น แตกฝนไม่ทนฤทธิ์ ฯ ๒ ค่า ๆ จนที่หน้ารถพระจักรา ฯ เมื่อนั้น ท้าว

เมื่อครั้งพระองค์เปน วรราชะราชัน ครองเฃตประเทศขัณ- ฑะวิสุทธิปัญจาล, ตรัสใช้อมาตย์เปน วรทูตะทูลสาร ถึงราชะผู้ผ่าน นรชาติ์สุราษฎร์งาม, ขอองค์ธิดาชื่อ มะทะนาวิไลยราม เปนราชินีตาม วรราชประเพณี; แต่ท้าวสุร

เจ้าพูดชวนให้กูหวัง!       แม้ไม่สมดัง ปากว่าจะทำฉันใด? ข้าบาทเชื่อแน่แก่ใจ        อยู่แล้วจึ่งได้ กล้าพามาเฝ้าทูลเกศ       ขอโปรดทดลองเวท&n