เหนื่อยเพราะต้องเป็นฝ่ายวิ่งตาม

ขอระบาย .. ครับ

ผมเป็นพ่อม้าย หย่ากับภรรยามาหลายปี จนลูกสาวโตเป็นวัยรุ่นแล้ว ตั้งแต่หย่ากัน ผมก็ไม่ได้อยู่กับลูกเลย นอกจากคุยโทรฯ หรือ ทางไลน์ นัดเจอลูกนับได้สองครั้ง โทรฯก็ดี ไลน์ก็กี นัดเจอก็ดี ผมก็เป็นฝ่ายติดต่อไปก่อนทุกครั้ง ผมรู้ดีว่า สำหรับผมอาจไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง นอกจากโอนเงิน หรือ ให้เงินลูกไปตอนเจอกันครั้งละไม่เกินพัน เพราะผมป่วยฯ ถือบัตรคนพิการ ของพ.ม. ภายใต้ความเห็นของคุณหมอ ที่มีเงินให้ใช้จ่ายทุกวันนี้ ก็เอามาจากครอบครัวป้า - อา และสวัสดิการคนพิการ และ สวัสดิการคนจนฯ ทุกวันนี้ผมอยู่ดูแลคุณป้าที่ป่วย และ ศึกษาธรรมะอยู่กับบ้าน

ผมก็อดน้อยใจตัวเองไม่ได้ ที่พ่อแม่แท้ ๆ ก็ทิ้ง  เมียก็ทิ้ง ลูกก็ไม่สนใจ ตามความขาดหวัง สำหรับลูก ก็อาจจะป็นได้ที่อยู่ในช่วงวัยรุ่น ทุกวันนี้ ก็ถือว่า โชคดีที่ ป้า - อา ยังเมตตาผมมา แต่เกิด ดีกว่าพ่อแม่ ๆ แท้ของเราเสียอีก

บ่วงอะไรก็อาจสามารถทำให้ขาดหรือหลุดคลายไปได้ ยกเว้นบ่วงแห่งกรรม

ขอคุณครับ ที่ช่วยรับฟ้ง
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่