โปรดช่วยเข้าไปหาลิ้งนี้ก่อนนะครับ
https://pantip.com/topic/36815004
หลังจากเรื่องที่โพสต์ไว้ ผมก็ไปหาจิตแพทย์ครับ เขาก็ให้ยามากินครับ ยาที่กินไปมันทำให้หัวผมคิดอะไรไม่ออก ข้อดีคือทำให้ผมไม่ต้องคิดเยอะ แต่พอผ่านไปซักพัก ความรู้สึกเก่าๆมันก็กลับมา เริ่มท้อแท้ เริ่มไม่อยากไปเจอใคร จนสุดท้ายผมก็ตองดรอปไว้1ปี เพราะผมไม่ไหวจริงๆ แต่ก่อนกลับ ผมไปหาจิตแพทย์คนเดิมเพื่อบอกให้เขาทราบว่าผมไม่ไหวแล้ว เขาก็บอกว่า " อ้าว ทำไมละ อย่างงี้มันไม่ใช่การแก้ปัญหา มันเหมือนการหนีปัญหามากกว่านะ ต่อให้เราไปใกล้บ้านเราก็เจอปัญหานี้อยู่ดี เพราะครั้งนี้เราไม่ได้แก้มัน เราหนีมัน " ผมฟัง แต่ผมก็คิดว่า ถ้าอยู่ใกล้บ้านคงไม่เจอปัญหานี้หรอก
จนมาอยู่บ้านผ่านมา1ปี ผมได้มหาลัย จะบอกว่าใกล้ก็ใกล้นะ ไกลก็ไกล อยู่ไปได้ซัก 3-4อาทิตย์
ปัญหาเดิมกลับมาแล้วครับ ตอนนี้รู้สึกท้อแท้ เพื่อนก็มีนะครับ แต่มีความรู้สึกไม่อยากเจอ เบื่อทุกอย่าง เครียด ผมนึกถึงประโยคที่หมอพูดเลยครับ
อ้าว ทำไมละ อย่างงี้มันไม่ใช่การแก้ปัญหา มันเหมือนการหนีปัญหามากกว่านะ ต่อให้เราไปใกล้บ้านเราก็เจอปัญหานี้อยู่ดี เพราะครั้งนี้เราไม่ได้แก้มัน เราหนีมัน แต่ปัญหาครั้งนี้คือผมถอยไม่ได้แล้วครับ โอกาสสุดท้ายของผมแล้วครับ อารมณ์ผมแบบว่า "ปีที่แล้วก็ซิ่วมาเพราะเรื่องนี้ ครั้งนี้จะมาซิ่วเพราะเรื่องแบบนี้อีกอะหรอ??? ทุเรศว่ะ" แล้วพ่อผมก็บอกว่าครั้งนี้เรียนให้จบนะลูก ผมตอบไปอย่างมั่นใจว่า ครับ คือตอนนั้นผมมั่นใจว่าจะไม่เจอปัญหานี่แน่ๆ เรียนจบแน่ แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจ แล้วถ้าผมถอย พ่อแม่จะคิดยังไง คนรอบข้าง เพื่อนจะคิดยังไง เสียเวลา เสียเงิน บางทีผมก็คิดเรื่องแบบว่า... แต่พอนึกหน้าพ่อแม่แบบร้องไห้แบบขาดใจ ผมก็ทำไม่ได้
ผมไม่รู้จะทำไงดีเลย คือจะถอยก็ถอยไม่ได้จะเดินหน้าก็ไม่ไหว ผมจนปัญญา คิดอะไรไม่ออก ผมเหมือนคนที่ไม่มีทางออก ทุกอย่างดำมืดไปหมด ใครก็ได้ช่วยผมด้วยล่ะ ขอร้อง
อยู่มหาลัยเครียดมาก ความรู้สึกเก่าๆมันกลับมาทำร้ายอีกแล้ว หาทางออกไม่เจอ
หลังจากเรื่องที่โพสต์ไว้ ผมก็ไปหาจิตแพทย์ครับ เขาก็ให้ยามากินครับ ยาที่กินไปมันทำให้หัวผมคิดอะไรไม่ออก ข้อดีคือทำให้ผมไม่ต้องคิดเยอะ แต่พอผ่านไปซักพัก ความรู้สึกเก่าๆมันก็กลับมา เริ่มท้อแท้ เริ่มไม่อยากไปเจอใคร จนสุดท้ายผมก็ตองดรอปไว้1ปี เพราะผมไม่ไหวจริงๆ แต่ก่อนกลับ ผมไปหาจิตแพทย์คนเดิมเพื่อบอกให้เขาทราบว่าผมไม่ไหวแล้ว เขาก็บอกว่า " อ้าว ทำไมละ อย่างงี้มันไม่ใช่การแก้ปัญหา มันเหมือนการหนีปัญหามากกว่านะ ต่อให้เราไปใกล้บ้านเราก็เจอปัญหานี้อยู่ดี เพราะครั้งนี้เราไม่ได้แก้มัน เราหนีมัน " ผมฟัง แต่ผมก็คิดว่า ถ้าอยู่ใกล้บ้านคงไม่เจอปัญหานี้หรอก
จนมาอยู่บ้านผ่านมา1ปี ผมได้มหาลัย จะบอกว่าใกล้ก็ใกล้นะ ไกลก็ไกล อยู่ไปได้ซัก 3-4อาทิตย์ ปัญหาเดิมกลับมาแล้วครับ ตอนนี้รู้สึกท้อแท้ เพื่อนก็มีนะครับ แต่มีความรู้สึกไม่อยากเจอ เบื่อทุกอย่าง เครียด ผมนึกถึงประโยคที่หมอพูดเลยครับ อ้าว ทำไมละ อย่างงี้มันไม่ใช่การแก้ปัญหา มันเหมือนการหนีปัญหามากกว่านะ ต่อให้เราไปใกล้บ้านเราก็เจอปัญหานี้อยู่ดี เพราะครั้งนี้เราไม่ได้แก้มัน เราหนีมัน แต่ปัญหาครั้งนี้คือผมถอยไม่ได้แล้วครับ โอกาสสุดท้ายของผมแล้วครับ อารมณ์ผมแบบว่า "ปีที่แล้วก็ซิ่วมาเพราะเรื่องนี้ ครั้งนี้จะมาซิ่วเพราะเรื่องแบบนี้อีกอะหรอ??? ทุเรศว่ะ" แล้วพ่อผมก็บอกว่าครั้งนี้เรียนให้จบนะลูก ผมตอบไปอย่างมั่นใจว่า ครับ คือตอนนั้นผมมั่นใจว่าจะไม่เจอปัญหานี่แน่ๆ เรียนจบแน่ แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจ แล้วถ้าผมถอย พ่อแม่จะคิดยังไง คนรอบข้าง เพื่อนจะคิดยังไง เสียเวลา เสียเงิน บางทีผมก็คิดเรื่องแบบว่า... แต่พอนึกหน้าพ่อแม่แบบร้องไห้แบบขาดใจ ผมก็ทำไม่ได้
ผมไม่รู้จะทำไงดีเลย คือจะถอยก็ถอยไม่ได้จะเดินหน้าก็ไม่ไหว ผมจนปัญญา คิดอะไรไม่ออก ผมเหมือนคนที่ไม่มีทางออก ทุกอย่างดำมืดไปหมด ใครก็ได้ช่วยผมด้วยล่ะ ขอร้อง