สับสนกับชีวิต ( รบกวนช่วยอ่านให้จบ )

มีเรื่องจะปรึกษาครับ ขอพูดเรื่องราวอะไรนิดหน่อย *เราไม่มีพ่อไม่มีแม่ อยู่กับปู่ย่าและน้องพ่อแต่เด็ก แต่เราทนไม่ได้เราหนีออกมาเพราะที่นี่ขายยาเสพติด และเราไม่อยากจะเสียอนาคต เราเลยขอคนที่เราสั่งข้าวมากินบ่อยๆมาอยู่บ้านเขาที่จังหวัดโคราช เราไม่สามารถเข้ากับลูกเข้าได้เราจึงตัดสินใจบวชเณร พอตอนเป็นเณรมีหลวงพ่อรับเราเป็นลูกบุตรธรรม แต่อยู่ไปอยู่มาเขาก็ตีตัวออกห่าง * ( อันนี้คือเหตุการชีวิตย่อๆนะ ) เรื่องที่จะปรึกษาคือ * มีหลวงตาอยู่รูปนึง เรารักเขาเป็นพ่อแท้ๆเราเลย เรารักท่านจนขนาดว่าเราให้ชีวิตเราแกท่านได้ คือท่านเป็นคนที่บ่นเรา ด่าเรา ทำถ้าจะเกียจเรา แต่ทำไมเรายังรู้สึกรักเขา รักเขามากๆ วันที่ผมบวชพระเขาก็วิ่งหาเครื่องเสียงให้ แล้วบอกว่าพระลูกพระหลานไม่มีได้ไง ( ต้องบอกก่อนว่าเราไม่มีญาติพี่น้องเลย ) เขาห่มผ้าให้เราในวันที่บวชพระ วันพ่อเราไม่เคยไหว้ใครเลย ครั้งแรกของชีวิตคือซื้อพวงมาลัยมาไหว้ท่าน เราเรียกท่านว่าพ่อ ท่านน้ำตาไหลแล้วบอกว่าไม่เคยมีใครมาให้เขาลูก ( ท่านไม่มีลูกเมีย ) เราเรียกท่านว่าพ่อ แต่พอมาวันต่อมาท่านให้เราเรียกว่า หลวงตาเหมือนเดิม บางครั้งเขาก็ทำเหมือนรักเรา บางครั้งเขาก็ทำเหมือนไม่ชอบเรา แต่เราทำไมรู้สึกรักท่านมากๆ บางครั้งอยู่ใกล้ๆท่าน น้ำตาเราก็ไหลมาเอง คิดน้อยใจว่าทำไมเราไม่ได้เกิดมาเป็นลูกของท่าน เหตุการล่าสุด เราน้อยใจท่านเพราะว่าเรารู้สึกสับสนในชีวิตมาก เรากินผงซักฝอกเข้าไป พอตื่นที่โรงบาลเราเห็นหน้าท่านจับมือเราเน้นเลย ทุกวันนี้ท่านก็บ่นก็ด่าเรา แต่ทำไมเราถึงรักเขามากขนาดนี้ เราสับสนว่าเขารักเราหรือเปล่า เราเคยคิดที่จะไม่รักท่านอีกแล้ว แต่เราทำไม่ได้ เราสัญญากับตัวเองว่า เราจะไม่รักใครเป็นพ่อนอกจากท่าน ใครจะดีขนาดไหนเราไม่สนใจ ท่านไม่รักเรา เราก็จะรักท่านแบบนี้ตลอดไป ( ทุกวันนี้เราสักรูปของท่านติดไว้ที่แขน )