ขอความรู้เพื่อความเข้าใจในเรื่อง สติปัฏฐาน ครับ

ตอนเเรกจากกระทู้ก่อน ผมเข้าใจคลาดเคลื่อนในการเจริญสติปัฏฐาน จึงใช้เวลาอ่านในกระทู้เก่าๆของหลายๆท่านเพื่อหาความรู้ ความเข้าใจ
เเต่ดัวยความที่ผมไม่เเตกฉานในธรรม จะเรียกว่ากิเลสหนา (เเต่ช่วงนี้เบาลง) ปัญญาทราม ก็ไม่ผิดนัก T_T
จึงต้องมาตั้งกระทู้ถามโดยตรง จึงขอคำเเนะนำด้วยครับ

- ตอนนี้ผมถือศีล 8 ถือเเบบจริงจังมาตั้งเเต่ 1 ก.ค. 61 คือต้นเดือนที่เเล้วครับ
- ตอนนี้ผมทานข้าวเเค่ 2 ทัพพี เพื่อไม่เป็นอุปสรรคในการทำสมาธิช่วงก่อนนอนเเละตอนใกล้รุ่ง
- ตอนนี้ผมเพียรมีสติ คือเพียรรู้สึกตัวตลอดเวลาในอิริยาบถใหญ่ เเละเพียรมีสติอิริยาบถย่อยด้วย

มาถึงปัญหาที่ทำให้ผมเกิด วิจิกิจฉา ซึ่งเป็นอุปสรรคในการปฏิบัติครับ
1. เวลาผมเดิน ผมจะเพียรรู้สึกตัวในการเดิน โดยไม่ได้บอกในใจว่า กายเดิน กายไม่ใช่เรา
    คือไม่ได้คิด ไม่ได้เอาผลของการปฏิบัติของใครมาไว้ในใจ
    ผมทำเเค่นี้เท่านั้น เเค่รู้สึกตัว ถ้าทำเเค่นี้ถือว่า ผมมาถูกทางรึยังครับในสติปัฏฐาน
1.2 ถ้าถูกทางเเต่ยังไม่ครบถ้วนต้องทำไงต่อครับ เพราะถ้าถูกทางเเล้วไม่ต้องทำอะไรต่อเเล้ว สักวันปัญญาจะเกิดเอง
   ผมจะได้ไม่เกิดความลังเลสงสัย ผมจะได้พากเพียรต่อไป โดยไม่มุ่งหวังผล เพราะเเค่รู้ว่าถูกทางผมก็พอใจที่จะทำไปเรื่อยๆครับ

2. ในชีวิตประจำวันต่อจากข้อเเรกเลยปฏิบัติต่อเนื่อง เดินเเล้วรู้สึกตัว พอไปเห็นไปได้ยินในสิ่งที่ไม่พอใจ
จะเกิดปฏิฆะ น่าจะเป็นจิตตานุปัสสนา ผมควรจะกลับไปที่กายาคือรู้สึกตัวในอิริยาบถต่อ รึควรจะมาที่จิตเลย
ผมจะเอาเเค่จิตใหญ่ๆที่เห็นง่ายๆเช่น จิตโลภ จิตโกรธ จิตหื่น จิตหิว
2.1 ถ้ามาที่จิตเลย เวลาผมหื่นคือจิตสังขารปรุงไปแล้ว เร็วบ้างช้าบ้างกว่าที่สติจะมา พอสติมาเเล้วผมมักจะหลับตาแปปนึง
เพื่อระลึกจิตที่มีความหื่น เพียง 2 3 วิ ความหื่นก็หายไป พอผมรู้ว่าหายไป ผมก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ
เช่นคิดว่านั่นไม่ใช่เขา นั่นเป็นอสุภะ หรือคิดธรรมอะไร เเค่รู้ว่าจิตหื่นหายไปผมก็มีสติในกายต่อ
เเต่ในสติปัฏฐานหมวดจิต ผมต้องทำไงต่อครับ

จริงๆมีคำถามต่อเเต่ขอเเค่นี้ก่อนครับ ผมต้องไปทำงานเเล้ว
ในส่วนข้อสงสัยอื่น ขอเป็นกระทู้หน้า
กราบขอบพระคุณทุกท่านที่ให้ความกระจ่างครับ