คนเราถ้าไม่มีครอบครัว และมีชีวิตไปจนถึงช่วงบั้นปลายแล้ว ก็คงจะต้องเจ็บป่วยกันบ้าง
แต่ไม่ได้หมายถึงว่า คนมีลูกหลานจะไม่ถูกลอยแพ แต่ถ้าอยู่คนเดียวยังไงก็คงต้องหาทางเอาชีวิตรอดให้ได้แน่นอน
ปัจจัยแรกคือเรื่องเงินแน่นอนเลยใช่ไหมครับ อย่างน้อยควรต้องมีเงินพอที่จะเลี้ยงปากท้องได้ มีงานทำหล่อเลี้ยงชีวิตไปเรื่อยๆ
ผมเคยดูซีรีส์เรื่อง House of Card มีตัวละครหญิงวัยกลางคนช่วงปลายถูกเลย์ออฟ แล้วเธอก็ด่าเจ้านายรุนแรงมาก ร้องห่มร้องไห้
ว่าคุณไล่ฉันออก แล้วอายุอย่างฉันขนาดนี้แล้วจะให้ไปหางานที่ไหน สุดท้ายก็เดินบ่นออกจากออฟฟิศไปว่า จะต้องโทรหาลูกสาว (คาดว่าคงต้องพึ่งลูก)
แล้วเจ้านายก็ไปซื้อกาแฟแบบร้านสตาร์บัค ก็ไปเห็นพนักงานหญิงสูงอายุคนนึงกำลังนั่งกดแคชเชียร์แบบงกๆ เงิ่นๆ คล้ายกับพนักงานที่ตัวเองเพิ่งไล่ออกมา
สุดท้ายพนักงานหญิงสูงอายุก็กดคีย์ข้อมูลไม่เป็น จนพนักงานสาววัยรุ่นต้องมาทำแทน เราได้เห็นสีหน้าสิ้นหวังในตัวเองของพนักงานสูงอายุ ส่วนเจ้านายก็มองอย่างนิ่งเฉย
มันสะท้อนว่าโลกสมัยนี้มันก็โหดร้ายพอสมควรอยู่นะครับ โลกแบบทุนนิยมที่ทุกชีวิตต้องดิ้นรน เหมือนเวลาที่เราเห็นแม่บ้านสูงอายุตามห้าง อาคารต่างๆ
เข้าเรื่อง ถ้าเป็นเพื่อนสมาชิกในพันทิป ที่ถ้าอายุ 30 ขึ้นไป น่าจะคิดเรื่องอนาคตข้างหน้ากันแล้ว ผมว่าถ้าเราไม่คิดว่าจะตายก่อนแก่
การวางแผนรับมือกับเรื่องนี้สำคัญอยู่เหมือนกัน (โดยเฉพาะกับคนโสด) และมันคงกดดันเราพอสมควร ถ้าเรายังไม่มีการงานมั่นคง
ปัจจุบันนี้ผมเอง ก็ใช่ว่าจะมีการงานมั่นคงเท่าไหร่ เป็นพนักงานออฟฟิศกินเงินเดือนทั่วไป เงินเก็บก็ยังไม่มี อายุก็สามสิบต้นๆ อาศัยบ้านพ่อแม่ที่ซื้อไว้ให้
บางทีก็รู้สึกเครียดบ้าง แต่ยังเผอเรออยู่เรื่อยๆ บางครั้งก็แอบกลัวว่า แก่มาจะเป็นยังไง จะอยู่รอดไหม แม้ว่าชีวิตเราจะไม่ได้ติดลบอย่างคนอื่น
จริงๆ เราควรจะวางแผนชีวิตช่วงเกษียณตั้งแต่ช่วงวัยนี้เลยไหมครับ คือถ้าไปรอให้แก่ก่อนค่อยคิด ค่อยเตรียมตัว ผมเกรงว่าจะไม่ทัน
อย่างเรื่องสุขภาพนี่ก็สำคัญมากๆ เพราะเราต้องอยู่กับมันไปตลอด แล้วมันก็เสื่อมลง อ่อนแอลงไปเรื่อยๆ เดี๋ยวนี้เลยพยายามหาเวลาไปออกกำลัง
ส่วนเรื่องเงินนี่ก็พยายามเก็บอยู่ แล้วก็พยายามอดใจ ไม่กิน ดื่ม เที่ยว ลด ละ เลิก อะไรที่มันฟุ้งเฟ้อ หัดให้ตัวเองกินง่าย อยู่ง่าย
บางทีก็เคยคุยกับเพื่อนที่มีทักษะทางการเกษตรว่าจะไปเรียนรู้กับเขา แต่ก็ยังไม่ได้จังหวะจะไปเสียที เผื่อจะได้มีทักษะในการอยู่รอดเพิ่มขึ้นมา
พูดได้เลยว่า ตอนนี้แทบไม่มีความคิดออกเที่ยว หาประสบการณ์ชีวิตสักเท่าไหร่เลยครับ กลัวและกังวลบ่อยๆ เกี่ยวกับอนาคตตอนแก่มาก
ถ้าเราต้องมีชีวิตบั้นปลายตอนแก่โดยลำพัง จะดำรงชีวิตยังไงให้รอดครับ
แต่ไม่ได้หมายถึงว่า คนมีลูกหลานจะไม่ถูกลอยแพ แต่ถ้าอยู่คนเดียวยังไงก็คงต้องหาทางเอาชีวิตรอดให้ได้แน่นอน
ปัจจัยแรกคือเรื่องเงินแน่นอนเลยใช่ไหมครับ อย่างน้อยควรต้องมีเงินพอที่จะเลี้ยงปากท้องได้ มีงานทำหล่อเลี้ยงชีวิตไปเรื่อยๆ
ผมเคยดูซีรีส์เรื่อง House of Card มีตัวละครหญิงวัยกลางคนช่วงปลายถูกเลย์ออฟ แล้วเธอก็ด่าเจ้านายรุนแรงมาก ร้องห่มร้องไห้
ว่าคุณไล่ฉันออก แล้วอายุอย่างฉันขนาดนี้แล้วจะให้ไปหางานที่ไหน สุดท้ายก็เดินบ่นออกจากออฟฟิศไปว่า จะต้องโทรหาลูกสาว (คาดว่าคงต้องพึ่งลูก)
แล้วเจ้านายก็ไปซื้อกาแฟแบบร้านสตาร์บัค ก็ไปเห็นพนักงานหญิงสูงอายุคนนึงกำลังนั่งกดแคชเชียร์แบบงกๆ เงิ่นๆ คล้ายกับพนักงานที่ตัวเองเพิ่งไล่ออกมา
สุดท้ายพนักงานหญิงสูงอายุก็กดคีย์ข้อมูลไม่เป็น จนพนักงานสาววัยรุ่นต้องมาทำแทน เราได้เห็นสีหน้าสิ้นหวังในตัวเองของพนักงานสูงอายุ ส่วนเจ้านายก็มองอย่างนิ่งเฉย
มันสะท้อนว่าโลกสมัยนี้มันก็โหดร้ายพอสมควรอยู่นะครับ โลกแบบทุนนิยมที่ทุกชีวิตต้องดิ้นรน เหมือนเวลาที่เราเห็นแม่บ้านสูงอายุตามห้าง อาคารต่างๆ
เข้าเรื่อง ถ้าเป็นเพื่อนสมาชิกในพันทิป ที่ถ้าอายุ 30 ขึ้นไป น่าจะคิดเรื่องอนาคตข้างหน้ากันแล้ว ผมว่าถ้าเราไม่คิดว่าจะตายก่อนแก่
การวางแผนรับมือกับเรื่องนี้สำคัญอยู่เหมือนกัน (โดยเฉพาะกับคนโสด) และมันคงกดดันเราพอสมควร ถ้าเรายังไม่มีการงานมั่นคง
ปัจจุบันนี้ผมเอง ก็ใช่ว่าจะมีการงานมั่นคงเท่าไหร่ เป็นพนักงานออฟฟิศกินเงินเดือนทั่วไป เงินเก็บก็ยังไม่มี อายุก็สามสิบต้นๆ อาศัยบ้านพ่อแม่ที่ซื้อไว้ให้
บางทีก็รู้สึกเครียดบ้าง แต่ยังเผอเรออยู่เรื่อยๆ บางครั้งก็แอบกลัวว่า แก่มาจะเป็นยังไง จะอยู่รอดไหม แม้ว่าชีวิตเราจะไม่ได้ติดลบอย่างคนอื่น
จริงๆ เราควรจะวางแผนชีวิตช่วงเกษียณตั้งแต่ช่วงวัยนี้เลยไหมครับ คือถ้าไปรอให้แก่ก่อนค่อยคิด ค่อยเตรียมตัว ผมเกรงว่าจะไม่ทัน
อย่างเรื่องสุขภาพนี่ก็สำคัญมากๆ เพราะเราต้องอยู่กับมันไปตลอด แล้วมันก็เสื่อมลง อ่อนแอลงไปเรื่อยๆ เดี๋ยวนี้เลยพยายามหาเวลาไปออกกำลัง
ส่วนเรื่องเงินนี่ก็พยายามเก็บอยู่ แล้วก็พยายามอดใจ ไม่กิน ดื่ม เที่ยว ลด ละ เลิก อะไรที่มันฟุ้งเฟ้อ หัดให้ตัวเองกินง่าย อยู่ง่าย
บางทีก็เคยคุยกับเพื่อนที่มีทักษะทางการเกษตรว่าจะไปเรียนรู้กับเขา แต่ก็ยังไม่ได้จังหวะจะไปเสียที เผื่อจะได้มีทักษะในการอยู่รอดเพิ่มขึ้นมา
พูดได้เลยว่า ตอนนี้แทบไม่มีความคิดออกเที่ยว หาประสบการณ์ชีวิตสักเท่าไหร่เลยครับ กลัวและกังวลบ่อยๆ เกี่ยวกับอนาคตตอนแก่มาก