นำมาสู่ปัญหาอีกมากมายทั้งทางการเมืองและสังคม การที่รัฐจะรับรองว่ารสชาติใดเป็นไทยแท้
คำถามแรกก็คือแล้วใครคือไทยแท้? เพราะถ้าหาคนไทยแท้ไม่ได้ก็หารสชาติของอาหารไม่ได้
เปรียบดังการหาหางจามรี ที่เชื่อกันว่าเป็นของสูง ก่อนอื่นต้องรู้ว่าตัวจามรีเป็นอย่างไร หาตัวเจอก็หาหางเจอ
ฉันใดก็ฉ้นนั้น ใครคือไทยแท้? พระเจ้าตากสินคือไทยแท้ไหม? ยายไฮคือไทยแท้ไหม?
ไผ่ ดาวดินคือไทยแท้ไหม? หะยีสุหลงคือไทยแท้ไหม? ถ้าหาไทยแท้ไม่เจอแล้วจะหารสชาติไทยแท้ได้ยังไง
หรือต่อให้หาไทยแท้(สมมุติว่า)เจอคิดหรือว่ารสชาติที่แต่ละคนปรุงนั้นจะเหมือนกัน มีมาตรฐานเดียวกัน
หรือถ้าคิดแบบวัฒนธรรมราชการไทย "รสชาติไทยแท้"ก็คงไม่พ้นกรุงเทพฯ มันก็วกไปสู่อีหรอบเดิมที่เคยเชื่อกันว่า
กรุงเทพคือเมืองไทยแท้ คนกรุงเทพคือคนไทยแท้ อาหารของคนกรุงเทพคือรสชาติไทยแท้
ซึ่งที่กล่าวมาทั้งหมดนั้นผิด เอาเข้าจริงๆถ้ามองทางวัฒนธรรมแบบอนุรักษ์นิยมหน่อยๆ กรุงเทพน่าจะมีความเป็นไทยน้อยกว่าต่างจังหวัดด้วยซ้ำ
"รสชาติ" อย่างมากเป็นได้แค่ของครอบครัวหรือตระกูลเท่านั้น "รสชาติ"จะเป็นของประเทศหรือรัฐไม่ได้ ครับ
นอกจากคนบ้าเท่านั้นที่จะหา "รสของชาติ" "ลื้อ ต่ามิไก๊ อั๊วะอึมจ่าย เว้ย ฮ่วย"
"รสไทยแท้" ที่กระทรวงพาณิชย์จะรับรองด้วยเครื่องหมาย Thai Select นั้น
คำถามแรกก็คือแล้วใครคือไทยแท้? เพราะถ้าหาคนไทยแท้ไม่ได้ก็หารสชาติของอาหารไม่ได้
เปรียบดังการหาหางจามรี ที่เชื่อกันว่าเป็นของสูง ก่อนอื่นต้องรู้ว่าตัวจามรีเป็นอย่างไร หาตัวเจอก็หาหางเจอ
ฉันใดก็ฉ้นนั้น ใครคือไทยแท้? พระเจ้าตากสินคือไทยแท้ไหม? ยายไฮคือไทยแท้ไหม?
ไผ่ ดาวดินคือไทยแท้ไหม? หะยีสุหลงคือไทยแท้ไหม? ถ้าหาไทยแท้ไม่เจอแล้วจะหารสชาติไทยแท้ได้ยังไง
หรือต่อให้หาไทยแท้(สมมุติว่า)เจอคิดหรือว่ารสชาติที่แต่ละคนปรุงนั้นจะเหมือนกัน มีมาตรฐานเดียวกัน
หรือถ้าคิดแบบวัฒนธรรมราชการไทย "รสชาติไทยแท้"ก็คงไม่พ้นกรุงเทพฯ มันก็วกไปสู่อีหรอบเดิมที่เคยเชื่อกันว่า
กรุงเทพคือเมืองไทยแท้ คนกรุงเทพคือคนไทยแท้ อาหารของคนกรุงเทพคือรสชาติไทยแท้
ซึ่งที่กล่าวมาทั้งหมดนั้นผิด เอาเข้าจริงๆถ้ามองทางวัฒนธรรมแบบอนุรักษ์นิยมหน่อยๆ กรุงเทพน่าจะมีความเป็นไทยน้อยกว่าต่างจังหวัดด้วยซ้ำ
"รสชาติ" อย่างมากเป็นได้แค่ของครอบครัวหรือตระกูลเท่านั้น "รสชาติ"จะเป็นของประเทศหรือรัฐไม่ได้ ครับ
นอกจากคนบ้าเท่านั้นที่จะหา "รสของชาติ" "ลื้อ ต่ามิไก๊ อั๊วะอึมจ่าย เว้ย ฮ่วย"