การไม่สะสมเงินทองถือเป็นการฝึกจิตอย่างหนึ่งหรือเปล่า

เราวางแผนชีวิตไว้ว่าจะบวชตอนบั้นปลายค่ะ  บางทีอาจจะไม่ใช่ในวัด แต่ไปบวชใจในป่า นานๆทีอาจไปขอคำแนะนำจากพระท่าน  ตอนนี้เรากำลังฝึกทำระดับเริ่มต้นคือการทานอาหารมื้อเดียว  ถ้าได้บวชใจในป่าจริงๆ อาจจะเก็บกินผลไม้ประทังชีวิต  ฟังดูโหดๆไปนิด แต่หลังจากทดลองทานอาหารมื้อเดียวมาแล้วรู้สึกว่ามันอยู่ได้

การไม่เก็บสะสมเงินทองในที่นี้หมายถึง เก็บส่วนหนึ่งไว้กินใช้ให้รอดไปเดือนๆหนึ่ง ส่วนที่เหลือให้แม่+บริจาค  โดยไม่มีเงินเก็บในบัญชีธนาคาร ฝึกใจให้อยู่กับความไม่แน่นอน  ฝึกจิตไม่ให้กลัวอย่างที่คนอื่นกลัว  เพราะถ้าเราผ่านมันได้ ไม่มีอะไรอีกแล้วที่เราต้องกลัว  ความยึดติดคงเหลือน้อยมากๆ

คิดเห็นอย่างไรกันบ้างคะ เราเคยเห็นหลายกระทู้ หลายคนกลัวการอยู่คนเดียว กลัวอดอยากไม่มีคนดูแลยามแก่  เลยอยากลองดู เราชอบทดสอบ ผลเป็นอย่างไรมันก็คือการเรียนรู้อย่างหนึ่ง  เห็นพระป่าท่านอยู่ได้  ไม่มีหลักแหล่งที่อยู่ที่แน่นอน  อยากทดลองว่าการอยู่คนเดียว กินน้อยๆ มันน่ากลัวโดยสภาวะของมัน หรือเพราะจิตเรามันคิดไปเองว่ามันน่ากลัวกันแน่

ปล. เป็นแผนที่วางไว้หลังเกษียณ ตอนนี้ฝึกได้แค่การลดความอยาก เพราะยังมีงานสนองอุดมการณ์ที่อยากทำอยู่