ตามหัวข้อเลยค่ะ
ขอเล่าอย่างละเอียดค่ะ เราคบกับสามีคนนี้มา 4ปีค่ะ มีลูก1คน อายุ 2ขวบกว่า แต่ก่อนพ่อแม่สามีเป็นคนมีเงินค่ะ แต่ไม่ได้รวยมากมาย แล้วพอดีพ่อเขาป่วยเป็นฝีในสมองผ่าตัดแล้วเดินไม่ได้ ตอนนั้นบ้านอยู่ภาคใต้ ต้องขายบ้านเพื่อเอามารักษาพ่อของเขา แล้วกลับมาอยู่ที่บ้านเกิดที่ขอนแก่น แต่ว่าสามีไม่มีบ้านค่ะ เพราะย้ายไปอยู่ใต้ตั้งแต่เด็กๆ เราก็ย้ายตามสามี แล้วก็มาหาทำงานที่ขอนแก่นกับสามี เช่าบ้านอยู่เดือนละ 2500 ไม่รวมค่าน้ำ ค่าไฟ อยู่ห้องเช่ามีพ่อแม่เขา มีเจาแล้วก็เรา แล้วก็ลูกค่ะ คือสามีเราเป็นคนใจร้อนอารมณ์ชอบหงุดหงิดขึ้นเสียงใส่คนในบ้าน เวลาทำงานมาเหนื่อยๆ หรือกับข้าวไม่ถูกปากก็โมโหด่าทั้งแม่ตัวเองแล้วก็เรา พักหลังๆเงินเดือนก็ไม่ค่อยให้เราค่ะ บางครั้งเงินไม่มีติดตัวเราเลยสักบาท ต้องไปขอข้าวน้าของเขากินเพราะไม่มีเงินสามีก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง บางครั้งเขาก็แอบคุยกับแฟนเก่าเขาหลายครั้งที่เราจับได้ แต่ก็ยังแอบคุยกันอยู่ ใช้เงินไม่คิดเลยค่ะ เราทนไม่ไหว เลยกลับมาอยู่ที่บ้านคิดว่าจะไม่กลับไปเอาผู้ชายคนนี้มาเป็นสามีอีกแล้ว เราทนมามากพอแล้ว แต่เราไม่ได้บอกว่าจะเลิกค่ะ เราแค่บอกว่าจะไปเยี่ยมแม่ที่บ้าน เพราะช่วงนั้นแม่เราไม่สบายพอดีค่ะ ทีแรกเขาไม่ยอมค่ะ เขาว่าถ้าจะไปให้เอาลูกไว้กับเขา เขาไม่ยอมให้ลูกไป ซึ่งเราไม่ยอมแน่ๆเพราะเขาไม่สามารถเลี้ยงลูกได้ดีแน่นอนขนาดตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด เราก็พูดจนกว่าเขาจะยอม พอยอมเราก็เก็บเสื้อผ้าบางส่วนของเรากับลูกออกมา เอามาเยอะไม่ได้เขาต้องสงสัยแน่ๆ พอเรามาถึงบ้าน เราก็เริ่มห่างๆเขาไม่โทร ไม่อะไรเลย จนเขาโทรมาหาแม่เราว่าเป็นอะไร เราก็บอกความจริงกับเขาไปว่าเราทนนิสัยแย่ๆของเขาไม่ได้ อยู่กันมาจนป่านนี้ไม่มีอะไรเลย เงินเก็บก็ไม่มี พูดจาไม่ให้เกีรติเรา เราพูดทุกอย่าง เขาก็โมโหค่ะด่าเรา บอกว่าจะมารับลูกคืน ไม่ตอมให้ลูกอยู่กับเรา เราก็ขู่เขาว่าถ้าจะมาเอาลูก เราจะพาลูกหนีไปอีก เขาเราอ่อนลงค่ะ หลังจากนั้นมาเราบล็อคทุกอย่าง เฟสบุ๊ค ไลน์ เปลี่ยนเบอร์โทรใหม่ แล้วเราก็ให้แม่เราเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านเราไปหางานทำต่างจังหวัด ไปได้สัก2อาทิตย์ เขาก็มาตามหาเรากับลูก โดยที่เขานั่งรอที่ทำงานเราตั้งแต่ ตี3 ยัน 7โมงเช้า แต่เขาติดต่อเราไม่ได้ เลยโทรไปหาแม่เราว่านั่งอยู่ที่ทำงานรอเรา ก่อนหน้านี้เขาโทรไปหาน้าเราค่ะว่าเราทำงานที่ไหนเขาก็เลยตามมา พอ7โมงเช้าแม่เราโทรมาบอกว่าสามีเรามานั่งรอเราที่ทำงานตั้งแต่ตี 3แล้ว เราได้ยินเราก็สงสารค่ะ คิดในใจยังไงเขาก็คือพ่อของลูกเรา เราก็เลยใจอ่อน ยอมคืนดีกับเขา น้ากับแม่ก็บอกว่าจะเป็นยังไงก็อดทนเอาสงสารลูก เขาก็เลยย้ายมาอยู่บ้านเรา พาพ่อกับแม่เขามาอยู่ที่บ้านเราแต่คนละหลังค่ะ พ่อกับแม่เขาอยู่อีกบ้านนึงแต่ติดกับบ้านเรา เรากับเขาอยู่บ้านเดียวกับแม่เรา เพราะบ้านอีกหลังไม่มีห้องนอนจะเอาลูกไปนอนที่นู้นก็ไม่ได้เลยต้องอยู่ที่บ้านเราค่ะ อยู่แรกๆก็ดีค่ะ เขาก็ยอมเราทุกอย่าง แต่พอนานๆไปเริ่มไม่เป็นแบบนั้น หนักกว่านั้นคือ
เขาไม่ค่อยรับฟังความคิดเห็นของใครโดยเฉพาะแม่เรา แม่เรามีน้องค่ะเป็นผู้ชายซึ่งยังเล็กอยู่ อยู่อนุบาล1 ซึ่งเด็กมันก็ดื้อตามประสาเด็ก แต่สามีเราไม่ค่อยชอบน้องชายเราค่ะ เวลาน้องชายเรากับลูกเราทะเลาะกัน สามีก็ชอบด่าน้องจะตีน้อง แม่เราก็บอกว่าอย่าไปถือสามันเด็กทั้งคู่ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก สามีเราก็โกรธค่ะไม่คุยกับแม่เราเลย แล้วพอแม่เราบอกอะไรว่าสิ่งนี้ไม่ดีนะ สามีเราก็โกรธ แบบหงุดหงิดใส่แม่เราตลอด บางทีก็ขึ้นเสียงใส่ เวลาสามีเราโกรธหรือทะเลาะกับเรา ช่วงดึกๆก็ไม่ค่อยเกรงใจพ่อกับแม่เราเลยค่ะ เสียงดังโวยวายทั้งๆที่พ่อกับแม่นอนแล้ว เวลาแม่เราบอกเราสอนก็ชอบทำอะไรเสียงดังประชดประชันแม่เรา เวลาตอนเช้าเขาตื่นแต่งตัวไปทำงาน เราก็ช่วยแม่เราทำกับข้าวรีดผ้าให้ลูก ลูกตื่นมาเขาไม่ยอมช่วยอะไรเลย แทนที่จะอาบน้ำแต่งตัวให้ลูก ป้อนข้าวลูก แต่ไม่เคยเลยค่ะ แม่เราก็บอกว่าแต่งตัวเสร็จแล้วป้อนข้าวให้ลูก เรารีดผ้าพ่อป้อนข้าวสิจะได้เร็วๆ แม่เราเป็นคนพูดค่ะ แล้วเขาก็โมโห ประชดแม่เราโดยการด่าลูกขึ้นเสียงกระชากแขนลูกจนลูกร้องเพราะกลัว ทุกวันนี้ลูกไม่ติดพ่อเลยค่ะ ไม่ยอมให้พ่อไปส่งที่โรงเรียน ไม่ยอมให้พ่อกอด เวลาจะเข้าห้องน้ำพ่อจะพาไปก็ไม่ไปร้องไห้จะไปกับเราอย่างเดียว เรามาเข้าใจลูกก็ตอนนี้แหละค่ะ ว่าลูกไม่รักเขาเพราะอะไร เขาไม่เคยให้คงามอบอุ่นแก่ลูกเลย เราผิดเองที่กลับมาคบกับคนแบบนี้อีก ทำร้ายตัวเองแล้วลูกยังไม่พอ ยังพาเขามาทำร้ายจิตใจแม่เราอีก แต่เราไปไหนไม่ได้เพราะนี่คือบ้านของเรา แล้วพ่อกับแม่เขาก็มาอยู่กับเรา พ่อเขาก็ป่วย ถ้าเลิกกับเราพ่อแม่เขาล่ะจะอยู่ยังไง ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงค่ะ แต่ให้เปลี่ยนนิสัยเขา คงเปลี่ยนไม่ได้แล้ว เพราะให้โอกาสเขาปรับปรุงแก้ไขตัวเองแล้ว แต่ถามว่าเขารักเรามั้ย เขาก็รักค่ะ แต่ความรักไม่ใช่มีแค่คนสองคน ในเมื่อเขารักเราเขาก็ต้องรักครอบครัวเราด้วย แต่เราเคยคุยกับเขาเรื่องนี้แล้วค่ะ ถามเขาตรงๆว่าไม่ชอบแม่เราใช่มั้ย ถ้าไม่ชอบขอให้เก็บไว้ในใจแม่เราก็ขี้บ่นยังงั้นแหละ แต่แม่เราใจดีนะ แม่เรารักครอบครัวเขานะ แต่เราขออะไรหน่อยอย่าทำกิริยาที่ไม่ดีต่อแม่เรา เขาก็บอกว่าเปล่าไม่ได้ไม่ชอบ แต่เราไม่เชื่อค่ะ เราพยายามจะเข้าใจว่าเขาคงนิสัยแบบนั้นมันเปลี่ยนไม่ได้ แต่เราสงสารแม่เราค่ะ บางทีเขาพูดอะไรไม่ให้เกียรติแม่เราเลยสักนิด บางทีเราก็อยากจะพาลูกหนีไป ไม่ติดต่อกลับมาอีก วันนึงเขาคงไปเอง แต่เราก็สงสารพ่อแม่เขาอีกค่ะ จะอยู่กันยังไงแก่แล้ว บ้านก็ไม่มี เราอึดอัดมากเลยค่ะตอนนี้ ไม่รู้จะทำยังไงดี
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน แล้วอ่านจนจบนะคะ
สามีมาอยู่บ้าน แต่ไม่ให้เกียรติแม่เราเลย
ขอเล่าอย่างละเอียดค่ะ เราคบกับสามีคนนี้มา 4ปีค่ะ มีลูก1คน อายุ 2ขวบกว่า แต่ก่อนพ่อแม่สามีเป็นคนมีเงินค่ะ แต่ไม่ได้รวยมากมาย แล้วพอดีพ่อเขาป่วยเป็นฝีในสมองผ่าตัดแล้วเดินไม่ได้ ตอนนั้นบ้านอยู่ภาคใต้ ต้องขายบ้านเพื่อเอามารักษาพ่อของเขา แล้วกลับมาอยู่ที่บ้านเกิดที่ขอนแก่น แต่ว่าสามีไม่มีบ้านค่ะ เพราะย้ายไปอยู่ใต้ตั้งแต่เด็กๆ เราก็ย้ายตามสามี แล้วก็มาหาทำงานที่ขอนแก่นกับสามี เช่าบ้านอยู่เดือนละ 2500 ไม่รวมค่าน้ำ ค่าไฟ อยู่ห้องเช่ามีพ่อแม่เขา มีเจาแล้วก็เรา แล้วก็ลูกค่ะ คือสามีเราเป็นคนใจร้อนอารมณ์ชอบหงุดหงิดขึ้นเสียงใส่คนในบ้าน เวลาทำงานมาเหนื่อยๆ หรือกับข้าวไม่ถูกปากก็โมโหด่าทั้งแม่ตัวเองแล้วก็เรา พักหลังๆเงินเดือนก็ไม่ค่อยให้เราค่ะ บางครั้งเงินไม่มีติดตัวเราเลยสักบาท ต้องไปขอข้าวน้าของเขากินเพราะไม่มีเงินสามีก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง บางครั้งเขาก็แอบคุยกับแฟนเก่าเขาหลายครั้งที่เราจับได้ แต่ก็ยังแอบคุยกันอยู่ ใช้เงินไม่คิดเลยค่ะ เราทนไม่ไหว เลยกลับมาอยู่ที่บ้านคิดว่าจะไม่กลับไปเอาผู้ชายคนนี้มาเป็นสามีอีกแล้ว เราทนมามากพอแล้ว แต่เราไม่ได้บอกว่าจะเลิกค่ะ เราแค่บอกว่าจะไปเยี่ยมแม่ที่บ้าน เพราะช่วงนั้นแม่เราไม่สบายพอดีค่ะ ทีแรกเขาไม่ยอมค่ะ เขาว่าถ้าจะไปให้เอาลูกไว้กับเขา เขาไม่ยอมให้ลูกไป ซึ่งเราไม่ยอมแน่ๆเพราะเขาไม่สามารถเลี้ยงลูกได้ดีแน่นอนขนาดตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด เราก็พูดจนกว่าเขาจะยอม พอยอมเราก็เก็บเสื้อผ้าบางส่วนของเรากับลูกออกมา เอามาเยอะไม่ได้เขาต้องสงสัยแน่ๆ พอเรามาถึงบ้าน เราก็เริ่มห่างๆเขาไม่โทร ไม่อะไรเลย จนเขาโทรมาหาแม่เราว่าเป็นอะไร เราก็บอกความจริงกับเขาไปว่าเราทนนิสัยแย่ๆของเขาไม่ได้ อยู่กันมาจนป่านนี้ไม่มีอะไรเลย เงินเก็บก็ไม่มี พูดจาไม่ให้เกีรติเรา เราพูดทุกอย่าง เขาก็โมโหค่ะด่าเรา บอกว่าจะมารับลูกคืน ไม่ตอมให้ลูกอยู่กับเรา เราก็ขู่เขาว่าถ้าจะมาเอาลูก เราจะพาลูกหนีไปอีก เขาเราอ่อนลงค่ะ หลังจากนั้นมาเราบล็อคทุกอย่าง เฟสบุ๊ค ไลน์ เปลี่ยนเบอร์โทรใหม่ แล้วเราก็ให้แม่เราเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านเราไปหางานทำต่างจังหวัด ไปได้สัก2อาทิตย์ เขาก็มาตามหาเรากับลูก โดยที่เขานั่งรอที่ทำงานเราตั้งแต่ ตี3 ยัน 7โมงเช้า แต่เขาติดต่อเราไม่ได้ เลยโทรไปหาแม่เราว่านั่งอยู่ที่ทำงานรอเรา ก่อนหน้านี้เขาโทรไปหาน้าเราค่ะว่าเราทำงานที่ไหนเขาก็เลยตามมา พอ7โมงเช้าแม่เราโทรมาบอกว่าสามีเรามานั่งรอเราที่ทำงานตั้งแต่ตี 3แล้ว เราได้ยินเราก็สงสารค่ะ คิดในใจยังไงเขาก็คือพ่อของลูกเรา เราก็เลยใจอ่อน ยอมคืนดีกับเขา น้ากับแม่ก็บอกว่าจะเป็นยังไงก็อดทนเอาสงสารลูก เขาก็เลยย้ายมาอยู่บ้านเรา พาพ่อกับแม่เขามาอยู่ที่บ้านเราแต่คนละหลังค่ะ พ่อกับแม่เขาอยู่อีกบ้านนึงแต่ติดกับบ้านเรา เรากับเขาอยู่บ้านเดียวกับแม่เรา เพราะบ้านอีกหลังไม่มีห้องนอนจะเอาลูกไปนอนที่นู้นก็ไม่ได้เลยต้องอยู่ที่บ้านเราค่ะ อยู่แรกๆก็ดีค่ะ เขาก็ยอมเราทุกอย่าง แต่พอนานๆไปเริ่มไม่เป็นแบบนั้น หนักกว่านั้นคือ
เขาไม่ค่อยรับฟังความคิดเห็นของใครโดยเฉพาะแม่เรา แม่เรามีน้องค่ะเป็นผู้ชายซึ่งยังเล็กอยู่ อยู่อนุบาล1 ซึ่งเด็กมันก็ดื้อตามประสาเด็ก แต่สามีเราไม่ค่อยชอบน้องชายเราค่ะ เวลาน้องชายเรากับลูกเราทะเลาะกัน สามีก็ชอบด่าน้องจะตีน้อง แม่เราก็บอกว่าอย่าไปถือสามันเด็กทั้งคู่ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก สามีเราก็โกรธค่ะไม่คุยกับแม่เราเลย แล้วพอแม่เราบอกอะไรว่าสิ่งนี้ไม่ดีนะ สามีเราก็โกรธ แบบหงุดหงิดใส่แม่เราตลอด บางทีก็ขึ้นเสียงใส่ เวลาสามีเราโกรธหรือทะเลาะกับเรา ช่วงดึกๆก็ไม่ค่อยเกรงใจพ่อกับแม่เราเลยค่ะ เสียงดังโวยวายทั้งๆที่พ่อกับแม่นอนแล้ว เวลาแม่เราบอกเราสอนก็ชอบทำอะไรเสียงดังประชดประชันแม่เรา เวลาตอนเช้าเขาตื่นแต่งตัวไปทำงาน เราก็ช่วยแม่เราทำกับข้าวรีดผ้าให้ลูก ลูกตื่นมาเขาไม่ยอมช่วยอะไรเลย แทนที่จะอาบน้ำแต่งตัวให้ลูก ป้อนข้าวลูก แต่ไม่เคยเลยค่ะ แม่เราก็บอกว่าแต่งตัวเสร็จแล้วป้อนข้าวให้ลูก เรารีดผ้าพ่อป้อนข้าวสิจะได้เร็วๆ แม่เราเป็นคนพูดค่ะ แล้วเขาก็โมโห ประชดแม่เราโดยการด่าลูกขึ้นเสียงกระชากแขนลูกจนลูกร้องเพราะกลัว ทุกวันนี้ลูกไม่ติดพ่อเลยค่ะ ไม่ยอมให้พ่อไปส่งที่โรงเรียน ไม่ยอมให้พ่อกอด เวลาจะเข้าห้องน้ำพ่อจะพาไปก็ไม่ไปร้องไห้จะไปกับเราอย่างเดียว เรามาเข้าใจลูกก็ตอนนี้แหละค่ะ ว่าลูกไม่รักเขาเพราะอะไร เขาไม่เคยให้คงามอบอุ่นแก่ลูกเลย เราผิดเองที่กลับมาคบกับคนแบบนี้อีก ทำร้ายตัวเองแล้วลูกยังไม่พอ ยังพาเขามาทำร้ายจิตใจแม่เราอีก แต่เราไปไหนไม่ได้เพราะนี่คือบ้านของเรา แล้วพ่อกับแม่เขาก็มาอยู่กับเรา พ่อเขาก็ป่วย ถ้าเลิกกับเราพ่อแม่เขาล่ะจะอยู่ยังไง ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงค่ะ แต่ให้เปลี่ยนนิสัยเขา คงเปลี่ยนไม่ได้แล้ว เพราะให้โอกาสเขาปรับปรุงแก้ไขตัวเองแล้ว แต่ถามว่าเขารักเรามั้ย เขาก็รักค่ะ แต่ความรักไม่ใช่มีแค่คนสองคน ในเมื่อเขารักเราเขาก็ต้องรักครอบครัวเราด้วย แต่เราเคยคุยกับเขาเรื่องนี้แล้วค่ะ ถามเขาตรงๆว่าไม่ชอบแม่เราใช่มั้ย ถ้าไม่ชอบขอให้เก็บไว้ในใจแม่เราก็ขี้บ่นยังงั้นแหละ แต่แม่เราใจดีนะ แม่เรารักครอบครัวเขานะ แต่เราขออะไรหน่อยอย่าทำกิริยาที่ไม่ดีต่อแม่เรา เขาก็บอกว่าเปล่าไม่ได้ไม่ชอบ แต่เราไม่เชื่อค่ะ เราพยายามจะเข้าใจว่าเขาคงนิสัยแบบนั้นมันเปลี่ยนไม่ได้ แต่เราสงสารแม่เราค่ะ บางทีเขาพูดอะไรไม่ให้เกียรติแม่เราเลยสักนิด บางทีเราก็อยากจะพาลูกหนีไป ไม่ติดต่อกลับมาอีก วันนึงเขาคงไปเอง แต่เราก็สงสารพ่อแม่เขาอีกค่ะ จะอยู่กันยังไงแก่แล้ว บ้านก็ไม่มี เราอึดอัดมากเลยค่ะตอนนี้ ไม่รู้จะทำยังไงดี
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน แล้วอ่านจนจบนะคะ