ไม่รู้ดิ ใครรับฟังได้มั้ง อยากระบาย

ทำไมผมรู้สึกท้อมาก ปิดตัวเองไม่กล้ารับสิ่งใหม่ รู้สึกไม่สดใสเอาสะเลย หรือเป็นเพราะว่าผมอิจฉาเพื่อนที่ได้เรียน ก็ไม่รู้นะ เพราะผมพึ่งจบ ม.6 เป็นเด็กแย่ๆด้วยซ้ำ เพื่อนๆแต่ละคนมีที่เรียนหมด ยกเว้นผม ผมไม่มีตังเรียนต่อเลย ต้องจำเป็นทำงาน ความฝันสักช่วงตอนอยู่ม.ปลาย ฝันไว้เยอะเลย อยากทำมันมาก ก็หวังมาก จุดพีคคือ จบม.6ปุ้ปปป ไม่มีตังเรียนนนน หืมมมมม น้ำตาล่วงต่อหน่าเพื่อนเลยแหละ ไม่มีตังเรียนต่อ ทุกวันนี้ยังต้องทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตึวเลย กลับไปก็ต้อวเจอแหนที่งี่เง้า หาเรื่อวจัยผิดตลอดเวลา จนผมรู้สึกเครียดมาก ผมทำงานทุกวันอ่ะ วันละ 12ชม. มันนานนะ ละมันทำทุกวัน จนแบบความเครียดมันสะสมนะ แล้วกลับไปที่หอพัก ต้องเจออีเวรเฮๆซวยที่ต้องมา บ่นทุกวัน มันเครียดมาก ผมแต่ทำไม ผญ.หรือคนอื่นๆ ยังต้องมาเครียดเรื่อวความรัก อีกหรอ ผมเครียดอนาคตนะ ไม่น่าเชื่อเลยฮายุผมเท่านี้ต้องมีเรื่อวเครียดอะไรมากมาย จนไม่อยากใช้ชีวิตอีกแล้ว ผมเกบไว้ตลอดเรื่อวที่อยากระบาย และไม่บอกให้คนรู้จัก ยิ่งคนใกล้ตัวนี่ต้องปิดปากเลย ผมเเพื่อนคนอื่นๆที่เขาเรียนๆกัน ผมแอบไปส่องเฟสไอจีเขา อิจฉาและน้ำตาล่วงเบาๆ แแล้วเพ้อเองว่า ทำไมคนอื่นดูมีอนาคตกว่าเราวะ ตัดมาที่ชีวิตเราสิ เฮ้ออออออ...  . ทำไมชีวิตผมไม่มีสีสัรเลยอ่ะ เหมือนมองอะไร หรือทำอะไร มัน ขุนมัว ไม่สดใสเลย ทุกอย่างมันกดดัน จนไม่กช้าจะเริ่มทำอะไรใหม่ๆ  จำเจมาก น่าเบื่อมาก อยากไปนอนร้องไห้ ฟังเพลงตอกย้ำตัวเอง ก็ทำไม่ได้ กลับไปต้องเจอแฟนอีเวรที่คอยจับผิดตลอด โครตท้อเลยยยยยยย