ชีวิตนี้เปลี่ยนไม่ได้เลยหรอ ไม่อยากจมปลักแบบนี้

ผมจบวิศวกรรมโยธาจากมอที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ผมได้ทำงานทางด้านสายงานโยธาทั้งงานออกแบบที่ออฟฟิต และหน้างานควบคุมงาน ค้นพบว่าไม่ถนัดและไม่มีความสนใจความรู้และความเคลื่อนไหวในแวดวงวิศวกรรมโยธาและงานช่างต่างๆเลย ทำให้ผมงานไม่ดีและไม่มีคุณภาพเท่าที่ควรจะเป็น สมัยทำงานออกแบบที่ออฟฟิต ก็ทำตามที่รุ่นพี่เก่าๆเขาทำกันมา ไม่มีความเข้าใจในตัววิชาการเลย ไม่สามารถคาดเดาพฤติกรรมต่างๆที่จะเกิดขึ้นกับโครงสร้างได้เลย ทำได้เพียงแค่วิเคราะห์อ่านค่าในโปรแกรมวิเคราะห์ซึ่งก็ไม่เข้าใจรู้แค่ว่าอ่านค่าช่องไหน พอนำเอามาออกแบบก็คำนวณตามสูตรในหนังสือตรงๆ ทำให้ผิดในหลายไปครั้ง ถึงขั้นตอนเขียนแบบก่อส้างก็ทำไปตามแบบไม่มีความสามารถนำแบบสถาปัตมาผนวกรวมกับแบบโครงสร้างที่จะทำได้ไม่ได้ ไม่เข้าใจเรื่องวัสดุเลย และไม่มีความสนใจเรื่องวัสดุก่อสร้างด้วย แต่ก็ทนทำงานออฟฟิตได้ช่วงเวลานึง จึงออกมาทำงานหน้างาน ผลที่ออกมาคือไม่สบายใจมากกว่างานออฟฟิตอีก ไม่ชอบงานผู้ชายลุคลุยๆ ไม่ชอบงานกลางแจ้ง สภาพความเป็นอยู่ในไซด์งานไม่พร้อมที่จะอยู่ทำงาน ทั้งห้องน้ำและอาหารการกิน ไหนจะเจอกับปัญหาสภาพแวดล้อมเช่นฝนตก หน้างานเปียก ต้องปีนไปดูงาน สั่งโฟร์แมนหรือคนงานก็ไม่ค่อยฟัง ความรู้ทฤษฎีก็ไม่มั่นใจประสบการณ์หน้างานก็ไม่มี สุดท้ายออกจากงานในระยะเวลาไม่นาน ตอนนี้เคว้งคว้างมากครับ ไม่อยากทำงานสายโยธาสายช่างอีกแล้ว อยากจะเปลี่ยนงานด้านอื่นก็ไม่สามารถสมัครได้เพราะไม่มีวุฒิทางด้านนั้นๆ มีแต่งานใช้แรงงาน วุฒิ ม.6 ม.3 ป.ตรีทุกสาขาเท่านั้นที่ทำได้ รายได้ก็ไม่เท่ากับ ป.ตรีทั่วไป สายงานอื่นเห็นวุฒิโยธาก็ไม่อยากรับ เพราะเป็นสายเฉพาะสายวิชาชีพ ทุกวันนี้เหมือนคนไม่มีความรู้อะไรเลยครับ รู้สึกเหมือนชีวิตไร้ค่ามาก จะไปเรียนใหม่อีก4ปีก็อายุเยอะแล้ว เงินทุนก็ไม่มีรายได้ก็ไม่มี ทุกวันนี้คิดอยากฆ่าตัวตายหลายครั้งมากครับ มองไม่เห็นทางออกกับปัญหานี้เลย จริงๆผมสนใจทางด้านฟิสิกส์ ด้านจิตวิทยาการเข้าใจบุญคลิกบุคคล ไม่เก่งด้านภาษา ไม่รู้ว่าถ้าเรียนใหม่สาขาวิทยาศาสตร์หรือสาขาการตลาด จะมีงานรองรับมั้ย จะกลับมาเป็นสภาพแบบทุกวันนี้มั้ย รู้สึกหาทางออกไม่ได้เลยครับ ใครมีแนวทางแก้ปัญหาบ้างมั้ยครับ ผมมืดแปดด้านแล้ว