ผมขอเริ่มจากประเด็นหลักก่อนคือ เรียนไม่จบ เพราะ ติด 1 วิชา เรียนอยู่ มหาลัย ปี 4 ชื่อดังแห่งหนึ่ง ทำให้ต้องเรียน วิชานั้นอีก 1 เทอม คือจบหลังเพื่อน
เหตุการณ์ที่แฟนเล่าให้ฟังคือ วิชานี้คิดว่าไม่มีปัญหาเพราะ เขาเตรียมตัวมา และ อาจารย์ที่คุมวิชานี้ก็บอกเองว่า ถ้ามีปัญหาจะโทรบอก เวลาล่วงเลยมาจนถึงวันเกรดออก สรุป ไม่ผ่าน แฟนตกใจและ เข้าไปถาม อาจารย์ว่าไหนแกบอกว่าจะโทรบอก แกบอกว่า แฟนผมพยายามไม่พอ ให้พยายามใหม่ ขาด 3 คะแนน คุยยังไงแกก็ไม่ช่วย แฟนเลยเฟลมาก เพราะ ย้ายของออกจากหอ กลับบ้าน ไปหาชุดเช่าวันรับ สมัคงานได้งานตั้งไว้แล้ว ทุกอย่างพังหมดเลย กลับมาร้องห่มร้องให้กับผมหนัก ผมก็เข้าใจแหละ แต่ผมมองว่า มันไม่ใช่ปัญหาทั่งชีวิต ผมก็พยายามพูดปลอบ สรุป เขาขอมานอนที่บ้าน ผมไม่กลับบ้านก่อน เพราะไม่รู้ว่าจะบอกพ่อแม่ยังไง ผมรู้มาก่อนหน้าแล้วว่าเขาเป็นซึมเศร้า ผมพยายามอยู่ใกล้ๆไม่ห่างไปไหน เขาร้องจนตาบวม แล้วขอให้ผมไปซื้อ พารามา 1 แผง 8 เม็ด ผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร เพราะเวลาเขาร้องให้มากๆ เขาจะปวดหัว ผมพยายามบอกเขาให้สู้เพราะยังไง ความจริงก็คือความจริง เราหนีมันไม่ได้ พอคุยกันเรียบร้อย ผมก็ไปซักผ้า ถูบ้าน ทำภารกิจของผม ช่วงกำลังล้างจาน มีอะไรดลใจไม่รู้ให้อยู่ๆ จานที่ผมล้าง 4 ใบ ฟองซันไลยังท่วมๆจานอยู่เลย ผมวางมันลงแล้วเดินเข้าห้องเฉย เขาก็นอนปกติ แต่ผมสังเกตุมือเขากำอะไร เหตุไม่คาดคิดก็เกิด เขากำซองยาพารา 8 เม็ดกินหมด ผมก็ยังคิดในทางที่ดีว่า เขาคงไม่ทำ ผมถามไปพักใหญ่ๆว่า เอายาไปทิ้งไว้ไหน น้องไม่ทำหรอกพี่เชื่อ ถามไปพักนึง เขาลุกมาอ๊วก ผมก็ตกใจมาก ผมนึกออกแค่ว่า ยาเกินขนาดเราต้องให้เขาอ๊วกออกมาให้มากที่สุด ผมลวงคอเขา พร้อมเอาน้ำเปล่ายัดให้เขากินให้มากที่สุด ผมเสียใจมากที่เขาคิดทำแบบนี้ ผมจะอุ้มไป รพ เขาก็บอกไม่ไปเขาขอโทษ เข่กลัวพ่อแม่เสียใจ เขากลัวไปหมด เขาไม่อยากเจอใคร ไม่อยากอยู่มีชีวิต ผมพยายามกอดเขา ปลอบเข้า ไม่ต่อว่าซ้ำเติม เพราะผมก็เคยเป็นซึมเศร้ามาก่อน ช่วงที่ งาน และ ปัญหาครอบครัวถาโถม เลยเข้าใจดี พยายามทำทุกทาง ที่คนเป็นโรคนี้สมควรได้รับ แต่มันต่างที่ว่า ตอนผมเป็น ผมเป็นแค่ไม่อยากเจอใคร อยากนอนๆ ไม่คิดฆ่าตัวตาย แต่แฟนผมจนถึงตอนนี้ผมเชื่อความความคิดนี้ยังวนเวียน อยู่ในหัวเขา ผลกระทบคือ ผมทำงานได้ไม่ 100% ผมเป็นเสาหลักของบ้าน ดูแล 2 ครอบครัว แต่กลับกัน ผมไม่ได้เครียดอะไรเลย แค่ความคิดผมมันตีกันมากกว่า เหมือนในใจผมทำใจไว้นิดนึง ผมดูใจร้ายไปไหมที่ผมคิดแบบนี้ ผมพยายามหาทางออกทุกนาที ที่ว่างจากงาน ผมทำธุรกิจส่วนตัว เลยไม่ส่งผลกระทบเท่าไหร่เพราะบ้านอยู่ติดกับที่ทำงาน แว๊บๆไปดู แต่คนคิดฆ่าตัวตาย เวลาแค่ 5 นาที ยังไงก็ทำได้ ทุวินาทีตอนนี้ และตอนที่ผมพิมอยู่นี่ เวลาที่ผมเดินกลับบ้าน ถ้าสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น ผมคิดทุกก้าวเลยว่า เราทำดีที่สุดแล้ว เพราะผมไม่สามารถ ทิ้งงานที่เป็นปากท้องของคนข้างหลังผม ทั่ง 6 ชิวิต แล้วมาเทให้คนๆเดียวได้ ผมทำไม่ได้ ผมอาจใจดำที่มีความคิดแบบนี้ ขอคำแนะนำหน่อยครับ....ทั่งนี้ทั่งนั้น ผมไม่โทดอาจารย์นะครับ ผมเข้าใจดี ผมซึ้งว่าชีวิตไม่ได้มีแค่การเรียน แต่ตอนนี้ผมทำดีที่สุดแล้ว ผมควรทำยังไงต่อไปดีครับ
แฟนเป็น โรคซึมเศร้า เรียนไม่จบ คิดฆ่าตัวตาย ผมช่วยไว้ทัน ขอคำแนะนำหน่อยครับ
เหตุการณ์ที่แฟนเล่าให้ฟังคือ วิชานี้คิดว่าไม่มีปัญหาเพราะ เขาเตรียมตัวมา และ อาจารย์ที่คุมวิชานี้ก็บอกเองว่า ถ้ามีปัญหาจะโทรบอก เวลาล่วงเลยมาจนถึงวันเกรดออก สรุป ไม่ผ่าน แฟนตกใจและ เข้าไปถาม อาจารย์ว่าไหนแกบอกว่าจะโทรบอก แกบอกว่า แฟนผมพยายามไม่พอ ให้พยายามใหม่ ขาด 3 คะแนน คุยยังไงแกก็ไม่ช่วย แฟนเลยเฟลมาก เพราะ ย้ายของออกจากหอ กลับบ้าน ไปหาชุดเช่าวันรับ สมัคงานได้งานตั้งไว้แล้ว ทุกอย่างพังหมดเลย กลับมาร้องห่มร้องให้กับผมหนัก ผมก็เข้าใจแหละ แต่ผมมองว่า มันไม่ใช่ปัญหาทั่งชีวิต ผมก็พยายามพูดปลอบ สรุป เขาขอมานอนที่บ้าน ผมไม่กลับบ้านก่อน เพราะไม่รู้ว่าจะบอกพ่อแม่ยังไง ผมรู้มาก่อนหน้าแล้วว่าเขาเป็นซึมเศร้า ผมพยายามอยู่ใกล้ๆไม่ห่างไปไหน เขาร้องจนตาบวม แล้วขอให้ผมไปซื้อ พารามา 1 แผง 8 เม็ด ผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร เพราะเวลาเขาร้องให้มากๆ เขาจะปวดหัว ผมพยายามบอกเขาให้สู้เพราะยังไง ความจริงก็คือความจริง เราหนีมันไม่ได้ พอคุยกันเรียบร้อย ผมก็ไปซักผ้า ถูบ้าน ทำภารกิจของผม ช่วงกำลังล้างจาน มีอะไรดลใจไม่รู้ให้อยู่ๆ จานที่ผมล้าง 4 ใบ ฟองซันไลยังท่วมๆจานอยู่เลย ผมวางมันลงแล้วเดินเข้าห้องเฉย เขาก็นอนปกติ แต่ผมสังเกตุมือเขากำอะไร เหตุไม่คาดคิดก็เกิด เขากำซองยาพารา 8 เม็ดกินหมด ผมก็ยังคิดในทางที่ดีว่า เขาคงไม่ทำ ผมถามไปพักใหญ่ๆว่า เอายาไปทิ้งไว้ไหน น้องไม่ทำหรอกพี่เชื่อ ถามไปพักนึง เขาลุกมาอ๊วก ผมก็ตกใจมาก ผมนึกออกแค่ว่า ยาเกินขนาดเราต้องให้เขาอ๊วกออกมาให้มากที่สุด ผมลวงคอเขา พร้อมเอาน้ำเปล่ายัดให้เขากินให้มากที่สุด ผมเสียใจมากที่เขาคิดทำแบบนี้ ผมจะอุ้มไป รพ เขาก็บอกไม่ไปเขาขอโทษ เข่กลัวพ่อแม่เสียใจ เขากลัวไปหมด เขาไม่อยากเจอใคร ไม่อยากอยู่มีชีวิต ผมพยายามกอดเขา ปลอบเข้า ไม่ต่อว่าซ้ำเติม เพราะผมก็เคยเป็นซึมเศร้ามาก่อน ช่วงที่ งาน และ ปัญหาครอบครัวถาโถม เลยเข้าใจดี พยายามทำทุกทาง ที่คนเป็นโรคนี้สมควรได้รับ แต่มันต่างที่ว่า ตอนผมเป็น ผมเป็นแค่ไม่อยากเจอใคร อยากนอนๆ ไม่คิดฆ่าตัวตาย แต่แฟนผมจนถึงตอนนี้ผมเชื่อความความคิดนี้ยังวนเวียน อยู่ในหัวเขา ผลกระทบคือ ผมทำงานได้ไม่ 100% ผมเป็นเสาหลักของบ้าน ดูแล 2 ครอบครัว แต่กลับกัน ผมไม่ได้เครียดอะไรเลย แค่ความคิดผมมันตีกันมากกว่า เหมือนในใจผมทำใจไว้นิดนึง ผมดูใจร้ายไปไหมที่ผมคิดแบบนี้ ผมพยายามหาทางออกทุกนาที ที่ว่างจากงาน ผมทำธุรกิจส่วนตัว เลยไม่ส่งผลกระทบเท่าไหร่เพราะบ้านอยู่ติดกับที่ทำงาน แว๊บๆไปดู แต่คนคิดฆ่าตัวตาย เวลาแค่ 5 นาที ยังไงก็ทำได้ ทุวินาทีตอนนี้ และตอนที่ผมพิมอยู่นี่ เวลาที่ผมเดินกลับบ้าน ถ้าสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น ผมคิดทุกก้าวเลยว่า เราทำดีที่สุดแล้ว เพราะผมไม่สามารถ ทิ้งงานที่เป็นปากท้องของคนข้างหลังผม ทั่ง 6 ชิวิต แล้วมาเทให้คนๆเดียวได้ ผมทำไม่ได้ ผมอาจใจดำที่มีความคิดแบบนี้ ขอคำแนะนำหน่อยครับ....ทั่งนี้ทั่งนั้น ผมไม่โทดอาจารย์นะครับ ผมเข้าใจดี ผมซึ้งว่าชีวิตไม่ได้มีแค่การเรียน แต่ตอนนี้ผมทำดีที่สุดแล้ว ผมควรทำยังไงต่อไปดีครับ