คนรักจะไปเรียนต่อที่ กทม แล้วผมก็ไม่ได้เรียน แถมยังไกลกันมากอีกต้องทำไงถึงจะรักกันต่อได้ครับ

คือคำถามอาจจะงงๆหน่อยน่ะครับ เล่าจากเริ่มต้นเลยคือผม. บวชเป็นเณรในวัดมานานครับไม่เคยมีแฟนเลยแล้วพอสึกออกมาผมก็มาเจอผู้หญิงคนนึงครับ. เราก็เริ่มคุยกันมา. นานพอสมควรครับ ช่วงแรกๆก็คุยกันสนุกๆครับแต่พอนานๆไปผมก็เริ่มรู้สึก. ชอบ. นานไปอีกผมก็รักเธอขึ้นมา ผมมั่นใจเลยว่าผมรักเธอจริงๆตอนคุยกันแรกๆผมปกปิดอายุครับ ซึ่งเธอก็มีเรื่องปกปิดผมเหมือนกัน จนวันนึงเค้าและผมก็เริ่มรู้สึกมากกว่าคนคุยจนคล้ายจะเป็นคนรักกันแล้วเราเลยเปิดใจคุยกันถึงเรื่องที่ปกปิดไปผมบอกเธอเรื่องอายุตอนแรกเธอตกใจที่ผมอายุน้อยกว่า แล้วพอสักพักนึงก็เข้าใจกันผมเลยถามถึงเรื่องที่เธอปกปิดผม. เธอบอกว่ากลัวผมรับไม่ได้แล้วจะเทเธอผมก็ตอบไปว่ารับได้เธอเลยบอกว่าเธอมีแฟนแล้ว.... เอาจริงๆตอนนั้นคือรับไม่ได้ใจผมนี่จากเต็มร้อยนี่เหลือแค่สิบจนเธอบอกผมถึงเรื่องที่ทำแบบนี้  เธอคุยกับผมไปด้วยพร้อมกับแฟนของเธอด้วย. แต่แฟนของธอมักจะติดเพื่อนไม่เอาใจใส่เหมือนตอนแรกเธอก็ทนอาการแบบนั้นมาอยู่ประมาณสามสี่เดือนจนได้รู้จักผม.... จนวันรึงเธอเลิกกับแฟนครับในตอนนั้นผมดีใจน่ะครับเพราะเธอคงจะไม่ได้ทนแบบนั้นอีกแล้ว
เธอโทรมาครับพร้อมกับน้ำตาเธอร้องไห้หนักมากมีทำร้ายตัวเองบ้างแต่ผมกับเพื่อนเธอก็ห้ามอยู่  ความดีใจของผมก้ลดลงครับเพราะผมไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนแต่ผมก็เข้าใจถึงความเจ็บนั้นครับ ผมแอบคิดในใจนี้ผมเข้ามาทำลายความรักของเธอรึป่าวพอเธอเริ่มหายร้องเริ่มดึงสติได้แล้วผมก็มานั่งคิดคนเดียว เวลาผ่านไปเธอก็ฟื้นขึ้นเรื่อยๆ. แต่ว่าเธอไปหาแฟนเธออยู่ครับโดยเธอพูดในเชิงอ้อมครับแต่ผมก็ฉลาดอีก(เจ็บไปสิครับ555)ตอนนั้นเป็นคนโง่ดีกว่าผมแอบน้อยใจน่ะครับทำไมต้องไปหาทำไมยังคุยกันในเมื่อเขาทำถึงขนาดนั้น... กาลเวลาผ่านไปครับเธอตัดใจได้แล้วแต่เธอยังเก็บคำพูดเหล่านั้นมาคิดแล้วก็ดาว เธอชอบเล่าเรื่องแฟนเก่าให้ผมฟังครับ ส่วนมากเธอพูดแต่ความดีขอเขา ผมก็ฟังมาเรื่อยๆครับผมคิดว่าก็ดีแล้วจะไม่ไปทำแบบนั้นเดี๋ยวเธอจะเสียใจ. จนผมเริ่มไม่อยากฟังผมน้อยใจน่ะครับทำไมถึงเล่าให้เราฟังด้วย วันเวลาผ่านไปครับ การสนทนาของเราเริ่มสั้นลงเรื่อยๆจากคุยกันเป็นชั่วโมง. คาสายบ้าง. ไปไหนมาไหนก็บอก. เรากระตือรือร้นที่จะคุยกัน. แต่เวลาผ่านอะไรๆก็เปลี่ยน. เธอกลัวผมจะเปลี่ยน. แต่ที่เห็นเปลี่ยนไม่ใช่ผมแต่เป็นเธอ. ในแชทมีแค่ข้อความของผม. นานๆเธอตอบทีนึง. เราไม่ได้โทรหากัน ไม่ได้เปิดกล้อง. คุยกันแค่สามสี่คำ เธอบอกว่างานยุ่งแล้วก็ไม่อ่านอีกเลยเธอ. เหนื่อย. ผมตีความหมายคำว่าเหนื่อยของเธอได้ในตอนนั้นคือ. เหนื่อยจากงาน. หรือ. เหนื่อยที่จะคุยกับผม. มาวันนึงเธอโทรมาบอกว่าเธอจะได้ไปเรียนต่อที่กทม. เราคุยกันมา7-8เดือนครับ. ไม่ใช่แฟน. แต่ก็เหมือนแฟน. แล้วณจุดๆนี้ผมดาวสิครับ. ความคาดหวังผมหายไปในพริบตา. รักแรกผม. กำลังใจผม. ตอนนี้เหลืออีกไม่กี่เดือนเธอก็ไปครับ. ผมควรจะทำไงดีครับ?  อยากได้คำตอบในแนวให้กำลังใจหน่อยน่ะครับ. ผมเป็นคนคิดมาก.                        

ตัวหนังสือผิดถูกขอโทษด้วยน่ะครับพิมย์จากความรู้สึกครับพิมย์ไปน้ำตาไหลไป