ขอโทดนะคะนี่คือกระทู้แรกขอระบาย
คือเราคบกับแฟนมาตั้งแต่ปี 53 โดนทิ้งกับคนๆคนเดิมมา11ครั้ง คบกัน2ถึง3เดือนหายไปสามเดือนบ้าง7เดือนบ้าง กลับมาคบอีก1เดือน ก็หาไปอีก2เดือน ล่าสุดหายไป 4ปี
จนเราตกลงกับมาคบกันอีกรอบเพราะด้วยเวลาที่ห่างและเราก็อายุมากขึ้นเข้าสู่วัยทำงานจริงจังคิดว่าทุกอย้างอาจดีขึ้น
แต่การคบรอบนี้ค่อนข้างนาน คือครบมา 1ปีกับ อีก 7เดือน
แต่ระหว่างที่คบ เค้าไม่เคยสนใจเราเลย ทิ้งเราไว้ข้างถนน 4 ครั้ง
ครั้งแรกเราจะไปต่างประเทศเค้าบอกว่าจะมาส่ง พอเราขึ้นรถเค้าบอกว่าเค้าจะไปกับเพื่อน เค้าขับรถมาได้สักพักก็จอดให้เราลงข้างทางเพื่อเรียกรถไปสนามบินเอง
ครั้งที่2 เราไปทำธุระกับเค้าที่ต่างจังหวัด
และเค้าบอกจะไปส่งบ้านขากลับ พอกลับมาถึงกรุงเทพ เค้าโทรหาเพื่อนและจอดรถทิ้งเราไว้และบอกให้เราลงจากรถ เราก็ลงและเข้าก็ขับรถไป
ครั้งที่สามก็เหมือนเดิม
และก็มีวันนึง เค้าหายไป 2สัปดาห์ไม่มีการติดต่อไดๆมา เราต้องตามง้อเค้าตลอด จนมีอีกครั้งในวันที่ความอดทนเริ่มสุด
จนเหตุการณ์ครั้งที่ 4 คือมีเหตุการที่เราไม่ได้นอน และจำเป็นต้องทำธุระกับเค้า และ เราก็ต่างคนต่างขับรถไป แต่เราเหมือนจะหลับใน เราขอความช่วนเหลือบอกว่าเธอเราทิ้งรถไว้โรงเเรมนี้ได้ไหม ขับรถไปส่งที่บ้านทีเพราะว่ามันดึกมากประมาณตี 1 ได้เรากลัวหลับคาแท็กซี่
แต่เค้ากลับพูดว่า จะอยู่กับเพื่อน และใครสั่งให้ไม่หลับเองล่ะ ความผิดกูเหรอต้องมารับผิดชอบ
จนวันนึงเราตัดใจแล้ว เค้าเริ่มดีขึ้นจากไม่โทรหาก็โทรมาบ้าง วันละครั้ง 2 ครั้ง
แต่ตอนนี้เราสับสน เราเริ่มเฉยชากับการกระทำของเค้า จนเค้ามาบอกว่าเค้ารักเราถึงแม้จะไม่เคยพูดหรือเเสดงออก เราได้ยินคำนี้แล้วรู้สึกใจหวิวหวิว แต่เราก็ยังสับสน เพราะเราเริ่มตกลงกับเค้าว่า มันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหม เนื่องจากว่าเจอกันเดือนละครั้ง ทุกครั้งที่เค้ากลับมากรุงเทพ เค้าก็ไม่ได้บอก เค้าเลือกจะทำอย่างอื่น แต่เราเข้าใจในสิ่งที่เค้าต้องรับผิดชอบเรื่องงาน และ ครอบครัวเค้า
จนเราถามว่ามันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหมมันสามารถที่จะปรับให้ดีกว่านี้ทั้งคู่ได้ไหม
เค้าตอบมาว่า ถ้ามันจะเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะ จะเอายังไง เราได้เเต่เงียบ และตอนนี้กำลังตัดสินใจว่าควรเดินออกมา หรือ ให้อถัยและไปต่อ เราเริ่มสนับสน
ชีวิต
คือเราคบกับแฟนมาตั้งแต่ปี 53 โดนทิ้งกับคนๆคนเดิมมา11ครั้ง คบกัน2ถึง3เดือนหายไปสามเดือนบ้าง7เดือนบ้าง กลับมาคบอีก1เดือน ก็หาไปอีก2เดือน ล่าสุดหายไป 4ปี
จนเราตกลงกับมาคบกันอีกรอบเพราะด้วยเวลาที่ห่างและเราก็อายุมากขึ้นเข้าสู่วัยทำงานจริงจังคิดว่าทุกอย้างอาจดีขึ้น
แต่การคบรอบนี้ค่อนข้างนาน คือครบมา 1ปีกับ อีก 7เดือน
แต่ระหว่างที่คบ เค้าไม่เคยสนใจเราเลย ทิ้งเราไว้ข้างถนน 4 ครั้ง
ครั้งแรกเราจะไปต่างประเทศเค้าบอกว่าจะมาส่ง พอเราขึ้นรถเค้าบอกว่าเค้าจะไปกับเพื่อน เค้าขับรถมาได้สักพักก็จอดให้เราลงข้างทางเพื่อเรียกรถไปสนามบินเอง
ครั้งที่2 เราไปทำธุระกับเค้าที่ต่างจังหวัด
และเค้าบอกจะไปส่งบ้านขากลับ พอกลับมาถึงกรุงเทพ เค้าโทรหาเพื่อนและจอดรถทิ้งเราไว้และบอกให้เราลงจากรถ เราก็ลงและเข้าก็ขับรถไป
ครั้งที่สามก็เหมือนเดิม
และก็มีวันนึง เค้าหายไป 2สัปดาห์ไม่มีการติดต่อไดๆมา เราต้องตามง้อเค้าตลอด จนมีอีกครั้งในวันที่ความอดทนเริ่มสุด
จนเหตุการณ์ครั้งที่ 4 คือมีเหตุการที่เราไม่ได้นอน และจำเป็นต้องทำธุระกับเค้า และ เราก็ต่างคนต่างขับรถไป แต่เราเหมือนจะหลับใน เราขอความช่วนเหลือบอกว่าเธอเราทิ้งรถไว้โรงเเรมนี้ได้ไหม ขับรถไปส่งที่บ้านทีเพราะว่ามันดึกมากประมาณตี 1 ได้เรากลัวหลับคาแท็กซี่
แต่เค้ากลับพูดว่า จะอยู่กับเพื่อน และใครสั่งให้ไม่หลับเองล่ะ ความผิดกูเหรอต้องมารับผิดชอบ
จนวันนึงเราตัดใจแล้ว เค้าเริ่มดีขึ้นจากไม่โทรหาก็โทรมาบ้าง วันละครั้ง 2 ครั้ง
แต่ตอนนี้เราสับสน เราเริ่มเฉยชากับการกระทำของเค้า จนเค้ามาบอกว่าเค้ารักเราถึงแม้จะไม่เคยพูดหรือเเสดงออก เราได้ยินคำนี้แล้วรู้สึกใจหวิวหวิว แต่เราก็ยังสับสน เพราะเราเริ่มตกลงกับเค้าว่า มันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหม เนื่องจากว่าเจอกันเดือนละครั้ง ทุกครั้งที่เค้ากลับมากรุงเทพ เค้าก็ไม่ได้บอก เค้าเลือกจะทำอย่างอื่น แต่เราเข้าใจในสิ่งที่เค้าต้องรับผิดชอบเรื่องงาน และ ครอบครัวเค้า
จนเราถามว่ามันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหมมันสามารถที่จะปรับให้ดีกว่านี้ทั้งคู่ได้ไหม
เค้าตอบมาว่า ถ้ามันจะเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะ จะเอายังไง เราได้เเต่เงียบ และตอนนี้กำลังตัดสินใจว่าควรเดินออกมา หรือ ให้อถัยและไปต่อ เราเริ่มสนับสน