เข้าเรื่องเลยละกันนะคะ แฟนเราเป็นคนที่ขี้เกียจมากๆ เอาเป็นว่า อยู่มหาลัยมีวันหยุดสี่ห้าวัน ไม่กลับบ้าน ขี้เกียจไปไหนวันๆอยู่แต่หอ ไปร้านไหนรอนานก็ไม่รอ ไม่ค่อยคิดอะไรเป็นจริงเป็นจัง เช่นเราถามแพลนว่าวันพรุ่งนี้จะเอาไง ก็ตอบไม่ได้ เรากับเค้าตอนนี้เรียนคนละจังหวัดที่อยู่ติดกันเค้าไม่เคยมาหาเราเลย กลับกันเราเป็นคนที่ไปหาเค้าตลอดทั้งที่เราเรียนสายสุขภาพที่ต้องเรียน 6 ปีมีเวร แทบไม่มีเวลาก็ยังเวลาหาเวลาไปเจอ แต่พอเราบอกให้เค้ามาหาเราบ้าง เค้ากลับไม่มีเวลาบ้าง ลำบากบ้างทั้งที่เค้าไม่ต้องขึ้นเวรแบบเรา บางทีเราก็น้อยใจมากค่ะว่าทำไมเราต้องเป็นคนพยายามฝ่ายเดียว แต่พอไปเจอเค้าก็พยายามไม่คิด เพราะเวลาเจอกันก็น้อยพออยู่แล้ว
แต่ช่วงที่ผ่านมาเราเริ่มคิดค่ะ เพราะอนาคตจบมาอีกประมาณ 1 ปีเราต้องใช้ทุน เราถามเค้าว่าเค้าจะเอาไงเค้าก็บอกขี้เกียจคิด เอาแค่เรียนไปวันๆพอ เราเลยคิดว่าถ้าเราคบกันไปถึงตอนนั้นจริงๆ เค้าจะมีเราในอนาคตมั้ย เรื่องอื่นเค้าก็ไม่เจ้าชู้ค่ะ แต่กินเหล้า สูบบุหรี่ซึ่งโอเคเรารับได้ เราแค่ไม่ค่อยสบายใจเรื่องความขี้เกียจของเค้า เราควรพอหรือไปต่อดีคะ
ปล เรารักเค้ามากนะคะ เห็นเค้าในอนาคตเราตลอด
เราควรทนแฟนที่ไม่เอาไหนมั้ยคะ
แต่ช่วงที่ผ่านมาเราเริ่มคิดค่ะ เพราะอนาคตจบมาอีกประมาณ 1 ปีเราต้องใช้ทุน เราถามเค้าว่าเค้าจะเอาไงเค้าก็บอกขี้เกียจคิด เอาแค่เรียนไปวันๆพอ เราเลยคิดว่าถ้าเราคบกันไปถึงตอนนั้นจริงๆ เค้าจะมีเราในอนาคตมั้ย เรื่องอื่นเค้าก็ไม่เจ้าชู้ค่ะ แต่กินเหล้า สูบบุหรี่ซึ่งโอเคเรารับได้ เราแค่ไม่ค่อยสบายใจเรื่องความขี้เกียจของเค้า เราควรพอหรือไปต่อดีคะ
ปล เรารักเค้ามากนะคะ เห็นเค้าในอนาคตเราตลอด