ความรู้สึกที่เราคุยกับคนที่เราคิดว่าใช่ แต่เราอาจจะไม่ได้เป็นคนที่ใช่สำหรับเขา

คือแบบเรามีคนคุยคนหนึ่งเขาเป็นรุ้นพี่ที่รร.แล้วแบบพี่เขาชอบพูดหยอดบ่อยๆเรียกเราว่าที่รักบ้างถามว่ากินข้าวยัง เป็นห่วงแบบนี้เป็นห่วงแบบนั้นบ้างครั้งพี่เขาก็จะโทรมาหาบอกฝันดีก่อนนอน เวลาว่างก็ชอบบอกคิดถึง อยากไปเดินเทียวด้วยกันอะไรแบบนี้ ทั้งๆที่เรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ใช้ว่าเราไม่เคยคุยกับคนอื่นนะ คนอื่นที่เราคุยเราไม่ได้รุ้สึกดีด้วยไง แต่กับพี่เขาเรากลับรุ้สึกดีด้วยชะงั้น แต่เราก็ไม่ยากคิดไปเอง มโนไปเองอะไรแบบนี้อ่ะ และเราก็เชื่อเสมอเลยนะว่า "ถ้าหากไม่อยากอกหัก จงอย่าไปรักใครก่อน"แต่ตอนนี้เรากำลังรักพี่เขาใช่ไหม เรากำลังชอบพี่เขา แต่เราก็กลัวว่าถ้าวันหนึ่งพี่เขารุ้ว่าเราคิดอะไรกับพี่เขา พี่เขาจะหายไป ไม่ถามไม่ทัก ไม่บอกคิดถึง ไม่บอกฝันดีเราอีก เรากลัวว่าถ้าพี่เขาไม่ขอเราเป็นแฟนแต่อยู่ๆพี่เขาก็หายไปเราจะทำยังไง แต่เราก็กลัวว่าถ้าพี่เขามาขอเราเป็นแฟนเราจะตอบพี่เขายังไงดี แล้วถ้าเราเป็นแฟนกันพี่เขาทำเราเสียใจเราจะทำไง เราไม่กล้าที่จะคิดเลยจริงๆ ตอบเราได้ไหมว่าตอนนี้เราควรทำไงกับความรุ้สึกของตัวเองและกับความคิดของตัวเองดี