คือก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่าเราไม่ได้เป็นเด็กที่ครอบครัวเเตกเเยกอะไร มีพ่อกับเเม่ครบ ถึงที่บ้านจะไม่รวยติดยากจนด้วยซ้ำเเต่พ่อกับเเม่ก็ให้ความอบอุ่นเราได้ในระดับหนึ่ง ที่บ้านพ่อกับเเม่ทำงานทั้งคู่(เเม่พึ่งเริ่มทำเพราะตอนนี้เราขึ้นม.6เเล้ว) ที่บ้านเราทำอาชีพมาเเล้วหลายอย่างตั้งเเต่เราจำความได้เเต่ก็ล้มเหลวตลอด ถึงเราจะไม่ได้มีคอม มีของเล่นเหมือนที่เพื่อนได้ เเต่เราก็มีความสุขดี เราก็เป็นเหมือนเด็กบ้านนอกทั่วไปแต่ต่างตรงที่ว่าเราไม่ค่อยมีเพื่อนตอนเด็กๆเรามีโรคประจำตัว เเม่เลยไม่ให้ออกไปเล่นกับใคร ชีวิตตอนเด็กๆของเราตอนอยู่บ้านดูการ์ตูนจากทีวี พอเข้าโรงเรียนก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนเดิม เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ คือที่บ้านเราจะไม่ค่อยพูดดีๆใส่กันพ่อกับเเม่ก็จะพูดขึ้นกูขึ้นกับเราตลอด น้อยครั้งมากๆๆที่เราจะคุยกันเเบบดีๆเราก็ชินเเบบนี้มาโดยตลอดจนเราไม่รู้ตัวว่าเราเป็นคนปากร้าย จนมีเพื่อนคนหนึ่งมาบอก เราเลยพึ่งรู้สึกตัว(ตอนม.5)ว่าที่เราไม่ค่อยมีเพื่อนคงเป็นเพราะเเบบนี้ คือตอนนี้เราไม่มีเพื่อนที่เรียกเเบบเต็มๆปากว่าสนิทได้เลย เราเลยไปปรึกษาเเม่ว่าควรทำยังไงดีทีเเรกเเม่ก็พูดให้เราพยายามเปลี่ยนตัวเอง เเต่เราพยายามที่คิดว่ามากๆเเล้วเเต่ดูเหมือนจะเเย่กว่าเดิม ตอนนี้เลยพยายามทนๆไปก่อนให้จบม.6 พอตอนนี้ขึ้น.6เเล้วหลายๆอย่างก็เริ่มทับถมมาใส่ตัว เหมือนโตขึ้นเเล้วเข้าใจอะไรมากขึ้น เครียดมากไม่รู้จะเรียนอะไร โดยส่วนตัวเป็นคนผลการเรียนดีนะคะ ตอนม.5เคยได้4.00มาทั้งสองเทอมเลย เเต่เราคิดว่าครูปล่อยเกรดมากกว่า เพราะเราก็เรียนโรงเรียนประจำอำเภอเล็กๆ คงสู้เด็กเกรด 3.00ในเมืองไม่ได้ด้วย เราอยากทำอาชีพที่ทำให้ฐานะที่บ้านดีขึ้นเเบบลืมตาอ้าปากได้บ้าง จะได้ไม่มีใครมาดูถูกที่บ้านเราอีกเราเริ่มเครียดเพราะเราอยากทำให้ที่บ้านสบาย อยากใช้หนี้ให้เเม่ อยากทำให้เเท่ไม่โดนชาวบ้านนินทา อยากให้เเม่ได้อยู่สบายๆไม่ลำบาก เราเครียดจัดเพราะว่าก็ไม่ใช่เด็กหัวดีอะไรมากเเค่ชอบวิเคราะห์ เเต่ความจำไม่ค่อยดี เลยคิดไม่ตกสักที ในขณะที่คนอื่นๆเขามีเป้าหมายให้วิ่งตามเเล้วเเต่เราเคว้งอยู่คนเดียว เเล้วอีกสิ่งที่ทำให้เราคิดมากคือ พ่อ พ่อเราเป็นคนที่ชอบกินเหล้ามาก จนเคยพาไปสาบานเลิกเหล้ามา5 ปีเเต่พอครบ5ปีก็กลับไปกินเหมือนเดิม เเล้วก็หนักกว่าเดิมด้วย ตอนเราขึ้นม.4 พ่อได้งานใหม่ที่ อบต.ทำงานเป็นคนสวน พ่อยิ่งกินหนักขึ้น เพราะชอบบอก(อ้าง)ว่ากินกับนาย เเต่เราคิดว่าไม่ใช่ นานๆไปเริ่มหนักขึ้นมากๆเมาจนเราไม่อยากเข้าใกล้ จากพ่อที่ใจดีกับเราตลอดเริ่มกลายเป็นคนอารมณ์ร้าย ไม่สนใจครอบครัว เริ่มเล่นสิางทีาเป็นอบายมุขหนักขึ้น ทั้งเเทงบอล เเทงมวย เล่นหวย เดือนหนึ่งๆเกินพันกว่าบาทเเน่นอน ทั้งๆที่ได้เงินเดือนเเปดพัน จ่ายไฟเเนนซ์เกือบ4พัน ไม่รวมค่าเหล้าค่าน้ำมันรถเดือนๆนึงเเทบไม่เหลือ เราเลยเริ่มทำงานเพื่อเอามาใช้จ่ายในที่ๆโรงเรียนเรียกเก็บจิปาทะต่างหากเอง พ่อเปลี่ยนไปมาก คือเราก็รู้ว่าเราเป็นคนปากร้ายเราเลยพูดจาไม่ดีใส่พ่อ เเต่ที่เราพูดไปเพราะเราเป็นห่วง เเต่เราลืมไปว่าวันนี้พ่อไปกินเหล้ามา เขาขว้างไม้กวาดกับที่ตักขยะใส่หน้าเรา ขว้างเเบบสุดเเรงเค้าด้วย ก่อนหน้านี้ก็มีหลายอย่างที่ทำกับเรา คือตอนนี้คือเรารู้สึกหมดศรัทธากับพ่อมาก จนตอนนี้เราคิดในใจว่าเราไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเขาเลย เขาทำเเม่เสียใจมากจนเเม่ต้องเเอบร้องไห้ เราเห็นเเม่ร้องไห้เพราะเขามาหลายครั้งเเล้ว จนที่นี้ที่ความอดทนของเราเริ่มลดลง เราเริ่มมีความรู้สึกที่เกลียดเขา ตอนนี้ครอบครัวเรายังเเย่ไม่พอเหรอ ทำไมต้องทำให้ทุกอย่างเเย่ลงไปอีก เราเหนื่อยกับทุกอย่างมากเลยตอนนี้ รู้สึกหมดหวังมาก เราควรทำยังไงดี.........
จะเอายังไงกับชีวิตดีเรารู้สึกหมดหวังมาก (กระทู้จากเด็กม.6)ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ