ต้องดูเเลยายที่ป่วยไม่สามารถทำอะไรได้เลย ยายเราอายุ90กว่าเเล้ว ทั้งสูงทั้งน้ำหนักเยอะ เราไม่เก่งที่จะดูเเลคนเเก่คนเดียวได้ ตอนนี้เราก็เริ่มปวดหลัง ปวดเเขนเเล้ว มันปัญหาเยอะมากนะ อาการสารพัดเเต่ละวันที่จะเป็น ปวดหัวเข่าบ้าง ปวดสะโพกบ้าง ปวดเเขน บางวันก็เป็นไข้ บางวันก็ไม่กินอะไรเลย เดือนกว่าเเล้วอาการแย่ลง จะยกเเกขยับเเกก็ลำบาก เราคนดูเเลทั้งเหนื่อยทั้งเครียด ลูกหลานก็ไม่มีใครมาเยี่ยมหายกันหมด เหลือเเค่เราคนเดียว  เเล้วตอนนี้ยังมามีเเผลถลอกอีก ยิ่งเครียดไปกันใหญ่ เราดูเเลเเกไม่ได้เลยคนเดียว มันท้อจริงๆ ไม่อยากให้เเกทรมานอีก ที่บ้านก็มีกันเเค่นี้ สามคนตายายหลาน พอนานวันตาก็ป่วยตามลุกเดินเองก็ไม่ได้ ปัญหาร้อยเเปดเลยชีวิต เพื่อนบ้านบางคนก็ยังคอยมาถามไถ่ บ้างก็บอกทำได้เเค่ไหนก็เอาเเค่นั้น ดูเเลก็ดีเท่านี้เเหละ  ยังโชคดีที่มีเพื่อนบ้านคอยหาอาหารมาเเบ่งบ้าง บางครั้งเครียดก็อยากจะตายไปพ้นๆ เเต่อีกใจก็สงสารคนเเก่ทั้งสอง ปัญหานี้มาเเบบจัดเต็มมาก อยากให้เเกเลิกทรมาน เเต่เเกก็ฝืนอยู่เเบบทนทุกข์ทรมาน เปลี่ยนผ้าอ้อมเเต่ละครั้ง ก็บอกไม่เปลี่ยนเเกบอกเจ็บกระดูกเเ ทบขาดใจ ใจเเกสู้มากเเต่ร่างกายเเกไม่ไหวเเล้ว จะเช็ดตัวก็เจ็บปวด ทำอะไรก็เจ็บ เเค่ไม่อยากให้ทรมานนานๆ เห้อ นี้เเหละรสชาติชีวิต ตั้งเเต่เกิดมาไม่เคยเครียดเท่านี้เลย อยากดูเเลเเกให้ดีกว่านี้เเต่ทำไมทำได้เเค่นี้ หนึ่งเดือนกว่าเงินที่เก็บๆก็จะหมดเเล้ว ทำไมชีวิตเเย่ลงเรื่อยๆ คนป่วยติดเตียงคนอื่นเขาทรมานกันเเบบนี้มั้ย มีใครเจอปัญหาใหญ่กว่านี้มั้ย มาเเชร์กัน