อยากได้ความคิดเห็นจากคนที่เก็บกดมากๆค่ะ

สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากมาระบาย อยากมีคนรับฟัง เราเป็นลูกคนเดียว เราไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่เลย ตอน4ขวบ แม่แยกทางกับพ่อ แม่เอาเรามาด้วย เราอยู่กับแม่ได้1ปี แม่มีครอบครัวใหม่ ให้เราอยู่กับป้า ตั้งแต่นั้นมา เราไม่เคยได้อยู่กับแม่เลย มีไปๆมาๆ หากันบ้าง ทุกครั้งที่มีงานกิจกรรมของโรงเรียน เช่น วันแม่ แม่ไม่เคยมาที่ รร.  เราเลย จะไปก็แต่ รร. ของลูกครอบครัวใหม่แม่ เราอยู่กับป้า ก็จะมีลูกพี่ลูกน้องคนนึง เป็น ผช. อายุไล่ๆกัน อยู่ด้วยกันตั้งแต่เล็กๆ แม่เค้าก็ไปทำงานที่ กทม.  ทุกๆเดือนแม่เค้าจะส่งขนมกับของเล่นกล่องใหญ่มาให้ตลอด ซึ่งเราก็ได้แต่มอง จนเราโตมา จบ ม. 3 เราเลือกที่จะไปเรียนไกลบ้าน (คนละจังหวัดกับบ้าน)  เราไปอยู่ที่หอในของวิทยาลัย เราไปอยู่แบบตัวคนเดียวคือไปหาเพิ่อนเอาข้างหน้า 2ปีที่อยู่ที่นั่น เราเจออะไรหลายอย่าง จนเราฝึกงาน มาอยู่กับแม่ที่ กทม. อะไรๆก็เหมือนจะดี จนเรียนจบ เรากลับมาทำงานที่ กทม.  มาพักอยู่กับแม่ ปี1 ไม่มีปัญหาอะไร หลังจากนั้นเริ่มมีคนอื่นเข้ามาในชีวิต เขามาทำงานกับเรา พักที่เดียวกันเพื่อนบ้านกัน ตั้งแต่เค้าเข้ามา เรากับแม่ไม่เคยคุยกันดีเลยสักครั้ง ทุกๆวันจะต้องมีเรื่องอะไรสักเรื่อง ที่เพื่อนบ้านคนนี้เอาไปพูด บางทีพูดในสิ่งที่ไม่ใช่ความจริง (เราอยู่บ้านเป็นหลัง แบ่งเช่ากัน เพื่อนบ้านอายุพอๆกัน)  เช่น เรานอนเล่นเกมส์ ก็จะไปบอกแม่เราว่า เราเล่นเกมส์ทั้งคืน ไม่ยอมนอนเสียงดังเค้านอนไม่ได้ซึ่งในความเป็นจริง เราเล่นไม่ถึง 20 นาที เพราะเราไม่ได้ชอบเล่นเกมส์ขนาดนั้น แม่เราก็จะเขื่อเค้าแล้วด่าเรา ทุกๆครั้งที่เราบอกอะไรไปแม่จะไม่เคยรับฟังเราเลย จะรับฟังแต่คนอื่นตลอด บางทีก็จะไล่เราให้ไปอยู่ที่อื่นบ้าง ไล่ให้ไปตายบ้าง ด่าสารพัด เราไม่เคยโกรธนะ เราน้อยใจมากกว่า ลูกๆทุกคนก็ต้องการกำลังใจจากแม่มากกว่าคนรอบข้างอยู่แล้ว ขอบคุณที่อ่านนะคะ ใครที่อยากให้คำปรึกษาเรา หลังไมค์ มาได้นะคะ ตอนนี้เราจิตตกและรูกสึกแย่มากๆ คิดอยู่ตลอดว่าอยากตาย แต่ก็กลัวในหลายๆเรื่อง. ขอบคุณค่ะ