นี่เป็นกระทู้ที่ 2 ของเรานะคะ ผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ
บ้านเรามี 5 คน มี เรา น้องสาว 2 คน พ่อ(บุญธรรม) เเละเเม่ค่ะ คือเราทะเลาะกับเเม่บ่อยมากเเต่ก็ไม่ร้ายเเรงเหมือนครั้งนี้ เรามีเพื่อน ผช เเต่เเม่ชอบบอกว่าเขาคือเเฟนเราเเต่เราก็บอกว่า เขาเป็นเพื่อน เขาก็ไม่เชื่อ รอบนี้เราทะเลาะกับเเม่เรื่องเงิน เราใช้เงินเก่งเเต่เราก็ใช้ตามที่เราระบุไว้ตั้งเเต่ก่อนไปเที่ยว แม่ก็บ่นเราไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า "เขาอ่ะพลาดมากเลยที่มีพ่อเรา เเละก็เรา" ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลย ในหัวเรามีเเต่คำที่เขาพูด เราคิดว่า เราเกิดมาจากความผิดพลาดของเขาหรอ? เราขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ออกไปเจอหน้าเขา คำพูดเขามาวนเวียนในหัวเราจนเราเป็นบ้าไปเลย ทำลายข้าวของในห้อง ทำร้ายตัวเอง ร้องไหนตลอดเวลา จนทุกวันนี้เรากลายเป็นคนหน้านิ่งๆเย็นชา จะยิ้มหรือหัวเราะต่อเมื่ออยู่กับเพื่อนสนิทที่นี่(ลืมบอกค่ะ ครอบครัวเราย้านมาอยู่ ตปท ) เราโกรธตัวเอง โกรธทุกคน โกรธที่เราเกิดมาเพราะความผิดพลาด
ทุกวันนี้เราเรียน เลิกเรียนเราก็กลับบ้านเลี้ยงน้อง2คนคือเราเหนื่อยมากๆ เหนื่อยเรียนเเล้วเราเหนื่อยดูเเลคนอื่นอีก เรายังดูเเลตัวเองไม่ได้เลย เราอยู่เเค่ ม.4 เราต้องเก็บความรู้สึกนี้ไปถึงไหน เราอาจจะกลายเป็นคนเก็บกด หรือไม่ก็ บ้าไปเลย ถ้ามีคนมาพูดบั่นทอนจิตใจ ใครพูดนิดพูดหน่อยก็ร้องไห้เเล้วอ่ะค่ะ ร้องไห้ง่ายมาก ร่างกายอ่อนเเอ
เราควรจะทำยังไงดีค่ะ เราทนไม่ไหวจริงๆ เขาเป็นเเม่ก็จริง เเต่เขาชอบพูดอะไรเเบบนี้(อีเด็กเปรต, ไม่ได้อยากเลี้ยงหรอกนะ, ไปตายซะ) มันบั่นทอนจิตใจเราอ่ะ
ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่าน เราอยากรู้ด้วยว่าเราป่วยรึป่าว หรือยังไง
ทะเลาะครั้งยิ่งใหญ่ (จนทำร้ายตัวเอง)
บ้านเรามี 5 คน มี เรา น้องสาว 2 คน พ่อ(บุญธรรม) เเละเเม่ค่ะ คือเราทะเลาะกับเเม่บ่อยมากเเต่ก็ไม่ร้ายเเรงเหมือนครั้งนี้ เรามีเพื่อน ผช เเต่เเม่ชอบบอกว่าเขาคือเเฟนเราเเต่เราก็บอกว่า เขาเป็นเพื่อน เขาก็ไม่เชื่อ รอบนี้เราทะเลาะกับเเม่เรื่องเงิน เราใช้เงินเก่งเเต่เราก็ใช้ตามที่เราระบุไว้ตั้งเเต่ก่อนไปเที่ยว แม่ก็บ่นเราไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า "เขาอ่ะพลาดมากเลยที่มีพ่อเรา เเละก็เรา" ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลย ในหัวเรามีเเต่คำที่เขาพูด เราคิดว่า เราเกิดมาจากความผิดพลาดของเขาหรอ? เราขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ออกไปเจอหน้าเขา คำพูดเขามาวนเวียนในหัวเราจนเราเป็นบ้าไปเลย ทำลายข้าวของในห้อง ทำร้ายตัวเอง ร้องไหนตลอดเวลา จนทุกวันนี้เรากลายเป็นคนหน้านิ่งๆเย็นชา จะยิ้มหรือหัวเราะต่อเมื่ออยู่กับเพื่อนสนิทที่นี่(ลืมบอกค่ะ ครอบครัวเราย้านมาอยู่ ตปท ) เราโกรธตัวเอง โกรธทุกคน โกรธที่เราเกิดมาเพราะความผิดพลาด
ทุกวันนี้เราเรียน เลิกเรียนเราก็กลับบ้านเลี้ยงน้อง2คนคือเราเหนื่อยมากๆ เหนื่อยเรียนเเล้วเราเหนื่อยดูเเลคนอื่นอีก เรายังดูเเลตัวเองไม่ได้เลย เราอยู่เเค่ ม.4 เราต้องเก็บความรู้สึกนี้ไปถึงไหน เราอาจจะกลายเป็นคนเก็บกด หรือไม่ก็ บ้าไปเลย ถ้ามีคนมาพูดบั่นทอนจิตใจ ใครพูดนิดพูดหน่อยก็ร้องไห้เเล้วอ่ะค่ะ ร้องไห้ง่ายมาก ร่างกายอ่อนเเอ
เราควรจะทำยังไงดีค่ะ เราทนไม่ไหวจริงๆ เขาเป็นเเม่ก็จริง เเต่เขาชอบพูดอะไรเเบบนี้(อีเด็กเปรต, ไม่ได้อยากเลี้ยงหรอกนะ, ไปตายซะ) มันบั่นทอนจิตใจเราอ่ะ
ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่าน เราอยากรู้ด้วยว่าเราป่วยรึป่าว หรือยังไง